Recensie | Ad Astra (Raymond Doetjes)

Het is alweer een tijdje geleden dat er een goede sci-fi film in de bioscopen draaide, maar nu is daar Ad Astra. Is deze film een waardige opvolger van The Martian? Lees het hieronder in de Ad Astra recensie van Raymond Doetjes!

Titel: Ad Astra (IMDb score 6,6)
Regisseur: James Gray
Cast: Brad Pitt, Tommy Lee, Ruth Negga, Donald Sutherland, Kimberly Elise, Loren Dean, Donnie Keshawarz, Sean Blakemore, Bobby Nish, LisaGay Hamilton, John Finn, John Ortiz, Freda Foh
Genre: Science Fiction
Speelduur: 122 min
Release: 19 september 2019 in de bioscoop

Ad Astra speelt zich af in de nabije toekomst, waar we kennismaken met majoor Roy McBride (Brad Pitt), een astronaut die vereerd wordt door de heldendaden van zijn vader. Deze was namelijk een ruimteonderzoeker die tijdens de Lima missie verdwenen is.

Het verhaal trapt af met een scene waarin Majoor Roy McBride de ‘aarde ruimte antenne’ een onderhoudsbeurt geeft. Op dat moment wordt antenne geraakt door een enorme lading geladen deeltjes waardoor het spanning circuit overbelast en dit tot ontploffingen lijdt. Mensen vallen van de 13 km hoge toren, maar Roy blijft rustig en hij weet de hoofdschakelaar uit te zetten. En bespaart zo dit miljarden bouwwerk. Deze openingssequentie laat zien dat Roy McBride enorm kalm en bedaard is, zelfs in stressvolle situatie; wij weten direct met wat voor een ‘koele kikker’ wij te maken hebben.

McBride wordt in een briefing na het incident vertelt dat de stroompieken van de laatste weken te wijten zijn aan gamma bursts vanuit de kern van Neptunus. Neptunus is de planeet waar zijn vader (Tommy Lee Jones) met het Lima project naar toe werd gestuurd om naar buitenaards leven te zoeken. Deze zoektocht naar buitenaards leven werd een obsessie van Roy zijn vader.
Op een gegeven moment sloeg het noodlot toe en was er geen communicatie meer met de Lima. De en werden de astronauten en onderzoekers werden als overleden beschouwd en als helden beschouwd.

Nu blijkt dat er wellicht nog wel iets van leven op de Lima te zijn. Omdat de Lima extreem veel energie onttrekt uit Neptunus, hetgeen lijdt tot deze gamma-uitbarstingen die de aarde compleet kunnen steriliseren. Roy McBride krijgt te horen dat zijn vader wellicht niet dood is en hij wordt gebruikt om met zijn vader te communiceren om te kijken of deze ruimte-kluizenaar nog tot reden vatbaar is.

Nadat er contact is geweest wordt Roy bevolen terug te gaan naar de aarde. Echter de directrice van deze Mars-basis verteld Roy wat zijn vader heeft gedaan. De overtuigd Roy om zijn bevelenen te negeren en als verstekeling naar Neptunus te reizen naar zijn vader. Wij worden meegenomen op een intrigerende ruimtereis als wel een reis naar onze menselijke psychologische ontwikkeling.

Analyse

Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen. Deze film is absoluut niet voor iedereen, het is een space opera die titels als 2001: A Space Odyssey, Gravity en The Martian in rustig verloop met elkaar combineert. Er is weinig intense actie of horror, weliswaar meer dan in A Space Odyssey maar de pacing is relatief traag en het geheel heeft een heel hoog arthouse gehalte. Het gaat immers over het ontdekken van leven. En dat wanneer we ons helemaal blindstaren naar eventueel leven buiten ons zonnestelsel, wij het mooie leven dat wij hier op aarde hebben over het hoofd zien.

Ad Astra is prachtig gemaakt. Ik hou wel van mooie realistische ruimte sets en had hem graag in IMAX gezien. Want op zo’n enorm scherm komt het helemaal tot zijn recht.

Met name de CG en practical effecten mogen er zijn. De kleine details in de helmen, ruimte pakken en voertuigen zijn super gedetailleerd en realistisch. Daarbij is de CG perfect gecomposit (elementen samenvoegen), reflecties in dubbel beglaasde ramen zien netjes dubbel met de laatste ietsje vager dan de eerste.

In sommige shots, die bewust zijn belicht voor de voorgrond, zie je de sterrenhemel niet wanneer, ze zijn belicht voor zaken verder weg die niet zo helder zijn zie je de sterren wel; zoals het in camera zou zijn. En in bepaalde instanties zie je iets dat wegzweeft niet of nauwelijks als het tegen de richting van de zon in draait of dat gezichten heel erg onherkenbaar zijn door gebrek van licht. Dat maakt James Gray interessant. Veel regisseurs raken gestrest van een zwarte achtergrond, of diepe schaduw op het gezicht van hun A-List cast, vooral wanneer er dan ook geen dialoog is willen zij een visueel interessant stukje toevoegen. James Gray gaat voor realisme en de donkere leegte rond Brad Pitt zijn zwevende hoofd, accepteert hij en we zien een acteur die een extreem goede mimiek geeft.

Ik vond Brad Pitt altijd een matig acteur die het meer moest hebben van zijn looks dan zijn skills, maar in deze film kom ik daar op terug. De film is relatief dialoog arm, met veel ‘zwevende hoofden’ en omdat Brad Pitt het merendeel van deze reis alleen is en hij dus geen interactie heeft, speelt zijn mimiek de hoofdrol.

De voice-over voorziet de kijker van de nodige informatie (expositie) maar we zien hem denken en een interne reflectie hebben. We zien hem psychologisch veranderen van een rustige bedeesde man naar iemand die aan ‘cabin fever’ (irrationeel worden door het alleen zijn zonder interactie met andere) begint te lijden en wie zijn gebrek aan directe liefde van zijn vader en het verlies van zijn ouders hem beginnen te achtervolgen.

Het moment waarop Brad Pitt met zijn vader Tommy Lee Jones oog in oog komt te staan en hij leert waarom zijn vader deed wat hij deed, is een enorme krachtig gespeelde scene. Ik had graag gewild dat er meer tijd en conflict met dit duo op het scherm was, want hier leven we eigenlijk 2 aktes naar toe en het is subliem acteerwerk in absolute minimalistische zin, zoals Dave samen met Hal in een Space Odyssey.

Er zijn ook minder sterke punten. Mijn grootste klacht is dat de score vrij matig is. Waar een Space Odyssey tijdens haar dode momenten op een prachtige melodische score kon rekenen krijgen we hier standaard- en niet emotioneel rakende muziek voorgeschoteld.

Tevens bevat de film een nutteloze actiesequentie op de maan. Wanneer Roy McBride van de kermis-achtige terminal op de commerciële ‘maan luchthaven’ (wederom een mooie set) naar de militaire lanceerbasis aan de donkere kant van de maan wordt gereden, wordt de cologne overvallen door ‘maanpiraten’ die op jacht zijn naar de grondstoffen. Wat volgt is een intense achtervolging met veel schieten, maar het heeft verder helemaal niets met de film te maken. Het is er waarschijnlijk ingestopt om de gemiddelde kijker een actie-momentje te geven en te voorkomen dat de film een Space Odyssey  wordt waar er 66% van de tijd helemaal niets gebeurt. Zo is er ook een moment waar het schip dat naar Neptunes vliegt op een May-Day van een ruimte station reageert en daar gebeurt iets bizars. Ook dat is meer een filler actie/horror sequentie dan dat het het verhaal dient.

Na het einde van de film was ik een beetje ontgoochelt, verward en zelfs een beetje verdrietig. Ondanks dat de twee uur soms wat lang aanvoelt. Resoneerde de boodschap over hoe belangrijk ons leven en de liefde tussen ons mensen hier op aarde is wel. Ik wil Ad Astra daarom ook nog eens rustig thuis op de bank zien en herbeleven; alleen al voor de enorme mooie sets. Het is mooi in minimalistische zin.

Conclusie

Soms is het een beetje lang, maar ik heb een Space Odyssey ook in etappes moet zien omdat mijn hectische koppie niet zolang geconcentreerd kan blijven (oooeeeh een eekhoorn!). Echter kan ik de film op zijn vermeende accuraatheid en boodschap prijzen. Deze film is gelukkig veel minder lang dan A Space Odyssee en de actiemomenten die eigenlijk niets bijdragen geven af en toe wat afleiding van een anders monotone reis.

De space-vistas zijn vermeend realistisch en het oog voor detail is fantastisch. Als je deze film in IMAX kunt zien, is het zeker de moeite waard. Zelfs Brad Pitt weet in minimalistische zin, met alleen zijn gezicht, hele boekdelen te verkopen. Het hoogtepunt is de interactie tussen Brad Pitt en Tommy Lee Jones. Ad Astra is een zeer waardige space opera die niet iedereen zal vermaken, maar absoluut prachtig gemaakt is.

★★★★☆

Raymond Doetjes
Subliminal Artist Productions