Recensie | The Stuff (Raymond Doetjes)

Horrorfilms met vreemde ‘creatures’ hebben een speciaal plekje in mijn hart. En niets kan vreemder zijn als een witte smurrie dat lijkt op de vulling van Oreo koekjes. Dit is de ‘creature’ die het voetlicht opzoekt in de luchtige actie/horrorfilm The Stuff uit 1985.

Titel: The Stuff
Regisseur: Larry Cohen
Scenario: Larry Cohen
Cast: Michael Moriarty, Danny Aiello, Paul Sorvino, Scott Bloom, David Moriarty, Andrea Marcovicci
Speelduur: 93 minuten
Genre: Horror / Komedie
Release: 1985

De jonge Jason (Scott Bloom) heeft het witte goedje in zijn koelkast zien bewegen. Zijn ouders en broer verklaren Jason voor gek. Zij zweren bij alle heilzame werkingen van het product en beginnen druk uit te oefenen op Jason die het goedje niet wilt eten. Wanneer Jason ontsnapt van zijn verslaafde familie loopt hij de privé detective David ‘ Moe’ Rutherford (David Moriarty) tegen het lijf, die onderzoek doet naar de ogenschijnlijk verslavende en agressief makende verschijnselen van het product. Wanneer ze de marketeer van het goedje, Nicole (Andrea Marcovicci), weten over te halen dat het product nare bijwerkingen schijnt te hebben, trekken zij ten strijde tegen de corporatie om het product uiteindelijk vernietigd te krijgen.

Analyse
Achter het knotsgekke plot van witte crèmevulling dat mensen opslokt of in gedachteloze volgzame zombies omtovert, zit natuurlijk een diepere betekenis. Verander ‘The Stuff’ in ieder willekeurig verslavend middel en wij zien de desastreuze verschijnselen van verslavende middelen. De special effects zijn niet meer van deze tijd, maar gezien het budget van 1,7 miljoen is het een knap staaltje werk. Aangezien er heel draaiende en kantelende sets zijn gemaakte om het witte goedje, ogenschijnlijk tegen de muren omhoog zien te klimmen. De film neemt op een gegeven moment een wending van een bijna kinderlijke horrorfilm, in een actie avonturen film ala een aflevering van The A-Team (die op dat moment natuurlijk wereldwijd razend populair was).

De acteerprestaties zijn vaak overtrokken en daardoor karikaturen van mensen. Echter werkt het omdat de ‘bad guy‘ hier een pot met crèmevulling is — wat men per definitie al niet te serieus neemt.

The Stuff is een cult classic in Amerika. Ik heb zowel bij een horror con als een horror film festival, tussen alle Jason’s en Freddy’s cosplayers ook iemand verkleed als een pot ‘The Stuff‘ zien lopen. Dus het heeft een bijzondere status gekregen in de horror gelederen. The Stuff kun je qua genre in het rijtje van Gremlins, Tremors en Critters zetten — niet eng, niet te serieus maar toch amusant.

Conclusie
De special effects hebben de tand des tijds overduidelijk niet doorstaan en zijn zelfs voor die tijd eigenlijk heel slordig — schaalverhoudingen van personages ten opzichte van de achtergrond die niet kloppen, lijnen van de fotochemische compositie waar totaal geen tijd is besteedt deze enigszins weg te werken. Dit alles heeft echter ook wel zijn charme.

De subtext met betrekking van corporatie en verslavende middelen is nog steeds even relevant als 35 jaar geleden. The Stuff zou een film moeten zijn waarvan men een remake moet maken. Met betere effecten en iets meer serieus acteren van de acteurs, zou dit zomaar weer een goede low(er) budget tv-film kunnen worden.

Ja, The Stuff is verouderd maar ik vind het nog steeds een Blast from The Past.

Raymond Doetjes — Subliminal Artist Productions

★★★☆☆