Blog | De Uitdaging – O (Immy Verdonschot)

De tijd gaat snel, maar (mijn) vakanties gaan zelfs nog sneller. En zo zitten we al aan het einde van de maand mei, die ik dit keer kan afsluiten met een blog over series met de letter ‘o’. Hier komt alles voorbij: van sprookjes tot basketballers en van gen-manipulatie en overspel tot de vrouwengevangenis waar iedereen het over heeft.

Welkom in Storybrooke

Als er iets is waar ik van hou, dan zijn het wel sprookjes. Ik ben opgegroeid met sprookjes die mijn ouders me voorlazen voor ik ging slapen, mijn eerste bioscoopfilm was een Disneyfilm en toen ik dan ook hoorde van een serie over sprookjes, was ik meteen geïnteresseerd. Once Upon a Time gaat namelijk over een plaatsje genaamd Storybrooke, waar menig sprookjesfiguur via een vloek terecht is gekomen. Door die vloek weten ze echter niet meer dat ze een sprookjesfiguur waren, dus leven ze hun leven als gewone mensen in onze wereld. De enige persoon die de vloek kan verbreken is… de dochter van Snow White en Prince Charming.

Wat deze serie zo vermakelijk maakt, is dat ze iedere keer een andere draai geven aan de al bekende sprookjes. Zo is Sneeuwwitje, nadat ze het bos in is gevlucht, een bandiet geworden en ontmoet ze Prince Charming omdat ze van hem steelt. De creativiteit die in de serie zit is de voornaamste reden waarom ik begon met kijken. De creativiteit blijkt overigens ook uit de manier waarop de schrijvers ieder sprookje met elkaar weten te verbinden. De grote vijanden zijn namelijk de ‘Evil Queen’ en ‘Rumpelstilskin’, maar de laatste fungeert tevens als het beest uit ‘Belle en het Beest’. Ik moet wel toegeven dat de serie de afgelopen jaren steeds minder aan het worden is, maar met name seizoen één is echt een genot. De reden waarom het nu wat minder is, heeft vooral te maken met het feit dat ze een beetje zoekende zijn naar sprookjes. Niet zo heel gek, want de serie loopt al een tijdje en vele sprookjes zijn al voorbij gekomen. Gelukkig eindigde dit seizoen weer op een dermate creatieve manier dat er nieuwe deuren open zijn gezet.

Gen-manipulatie

Als er een serie is die ik op dit moment kan aanraden, dan is het wel Orphan Black. Wekelijks zijn er nieuwe afleveringen te vinden op Netflix en de seizoenen zijn niet al te lang, waardoor je zo bij bent, mocht je nog niet begonnen zijn. Deze serie draait om Sarah, die een jonge vrouw voor de metro ziet springen. Tot haar grote verbazing ziet deze vrouw er precies zo uit als Sarah zelf. Ook al mag de shock groot zijn, toch besluit ze de identiteit van deze ‘Beth’ aan te nemen en voor je het weet raakt ze verwikkeld in een gevaarlijke wereld vol mysterie.

Teveel wil ik niet over de serie zeggen, omdat ik niet van spoilers hou. Ook hier geldt weer dat het eerste seizoen en het tweede seizoen tot nu toe het sterkst zijn. Maar wat met name opmerkelijk is, zijn de geweldige acteerkwaliteiten van Tatiana Maslany (Being Erica). Zij weet je vol overgave te overtuigen van andere personages en weet dit prachtig vol te houden. Daarnaast bestaat de serie uit heel veel goed geschreven personages, waarvan eentje vertolkt wordt door ‘onze’ Michiel Huisman, en veel spannende elementen, waardoor Orphan Black binge-watch waardig is. Wel moet ik ook hierover toegeven dat ik het afgelopen seizoen, tot nu toe het minst sterke vond. Daar zat namelijk een verhaallijn in, waar ik me alleen maar aan ergerde. Gelukkig is het dit seizoen al wat beter.

De vrouwengevangenis

Over Orange is the New Black heb ik natuurlijk al geschreven. Dat was afgelopen jaar, toen het nieuwe seizoen net beschikbaar was gesteld door Netflix. Heel veel ga ik er nu dan ook niet over zeggen, want je kunt voor een uitgebreid verslag beter mijn vorige blog lezen. Maar… Op 17 juni start het nieuwe seizoen, dus daarom wilde ik het toch nog even noemen. That’s it en aftellen maar!

Basketballen en broertjes

Als er een niet-magische serie is die ik volgde gedurende mijn tienerjaren, dan is het wel One Tree Hill. Deze serie over twee basketballende half broers die het proberen te maken was min of meer je doorsnee tienerserie over middelbare schoolproblemen, en bevatte tevens de ‘benodigde’ soapelementen. Met een nog hele jonge Chad Michael Murray (voor Agent Carter), Sophia Bush (voor Chicago P.D.), Hilarie Burton (voor White Collar en haar bezoekje in Grey’s Anatomy), James Lafferty (voor Underground) en Bethany Joy Lenz (voor Dexter) was het eigenlijk al vroeg een volledige sterrencast. Wat onder andere te zien is aan de series waar ze nu allemaal in spelen. Af en toe mis ik dan ook wel de creativiteit van Peyton (Burton), de passie van Brook (Bush) of de zangkwaliteiten van Hayley (Lenz).

Toch is One Tree Hill eerder een serie die ik om nostalgische redenen nog wel eens opnieuw zou kijken, dan echt om de kwaliteit. Ook zou ik deze niet van begin tot eind helemaal volhouden. Zo zitten er teveel afleveringen in waarin ik me simpelweg zou ergeren aan het soapgehalte of alle clichés die toch zo nu en dan voorbij komen. Echter bevat de serie ook erg veel ‘bijzondere’ afleveringen die de moeite waard blijven. Zoals de aflevering met de time capsule, als ook die waar de time capsule is opgegraven. Of de afleveringen rondom een shooting op de school, wat naar mijn mening in One Tree Hill erg goed in beeld gebracht is. Het was een zenuwslopende aflevering met de nodige gevolgen… Zoals je al merkt zijn de meeste afleveringen die ik noem gericht op de middelbare school van de tieners. Persoonlijk vond ik de latere seizoenen namelijk wat minder, met uitzondering van twee prachtige afleveringen, een die om de dood van Hayley’s moeder gaat en een geweldige tribute aan John Hughes. Vooral van die laatste kan ik erg genieten en die zorgt er natuurlijk weer voor dat ik zin krijg om John Hughes films te kijken.

Maffia en intriges

De laatste serie waar ik nu nog kort bij stil wil staan is de Nederlandse serie Overspel. Deze serie gaat over een advocaat, gespeeld door Fedja van Huêt, en een fotografe, gespeeld door Sylvia Hoeks, die een affaire beginnen. Beiden hebben ze een relatie en op onlosmakelijke wijze hebben diens echtgenoten ook weer met elkaar te maken.

Vooral het eerste seizoen is erg spannend en zeker het aanraden waard. Het tweede seizoen zwakte naar mijn mening toch wat af en ik moet bekennen dat ik het derde seizoen nog niet eens gezien heb. Maar ik heb me door mijn moeder laten vertellen dat deze beter was dan het tweede en ik ben zeker van plan om het nog te gaan kijken. De belangrijkste reden waarom ik de serie dan ook aanraad, is vanwege de acteurs. Van Rifka Lodeizen, Sigrid ten Napel, Jeffrey Hamilton en Van Huet, tot aan Hoeks, Ramsey Nasr, Guido Pollemans en Kees Prins, ieder van hen is op zijn best in deze serie. Van spanning en sensatie, tot liefde en lust, alle emoties komen voorbij en ze spelen het werkelijk waar ge-wel-dig!

Tot zover de series voor deze blog. De volgende uitdaging zal waarschijnlijk even op zich laten wachten, gezien ik met een nieuwe baan begin en niet veel later ook een weekendje weg gepland heb. Maar wanneer ik weer wat rust heb, zal ik de draad weer oppakken met de P.

Xoxo,

Immy.