Blog | De Uitdaging – Q (Immy Verdonschot)

De Q… Ik moet bekennen dat dit toch wel een lastige letter was om series voor te vinden toen ik mijn lijst opstelde. Gelukkig kwam dit jaar een gloednieuwe serie uit met de betreffende letter, namelijk Quantico. Ook zijn sindsdien twee series getipt, namelijk Quantum Leap en Queer as Folk. Van beide series heb ik alleen nog de trailer gezien – speciaal voor deze blog – maar ik zal er hoe dan ook over schrijven. 😉

Dé FBI-training

Wat er zo veelbelovend uitzag in de trailer, wist mijn verwachtingen al na twee afleveringen in de prullenbak te gooien. Quantico, een serie over dé academie voor FBI-agenten – een opleiding waar in menig politieserie naar verwezen wordt – had een sterke synopsis die de serie goed wist te verkopen. Met allemaal nieuwe gezichten volg je de training via verschillende personages. Goed voor veel kijkers die zich zodoende met meerdere rollen kunnen identificeren. Niet alleen vertelt de serie het verhaal van de training, maar de serie begint zelfs met een verschrikkelijke gebeurtenis een jaar later: een aanslag op Grand Central Station in New York waar menig doden en gewonden bij gevallen zijn. Midden in het puin wordt een van de nieuwe agenten wakker, niet wetend wat ze daar deed.

“Nobody knows anybody… Ever.”

De agente die wakker wordt in het puin heet Alex Parish, gespeeld door Priyanka Chopra. Zij is de spil van het verhaal. Tijdens haar zoektocht naar de dader van de aanslag, blijken al haar medestudenten verdachten te zijn en zo kom je dan ook per aflevering steeds meer te weten over alle personages. Voor de serie is dit een mooie kans om vele verhaallijnen en onderwerpen aan te snijden, wat ze in sommige gevallen heel goed doen. Hun grootste valkuil is echter dat je vanaf het begin al weet wat de vertelvorm is van de serie: dat is om zich iedere aflevering op een ander personage te richten. Hierdoor wordt je als kijker voortdurend op het verkeerde been gezet, wat dus al na twee afleveringen weet te vervelen. Je weet namelijk meteen dat geen enkele verdachte nog uitmaakt, aangezien de volgende aflevering iemand anders weer de focus zal hebben. Dit neemt veel van de spanning weg.

De quote die ik bovenaan de alinea heb gezet komt uit één van de laatste afleveringen van dit seizoen en dat is precies de toon van de serie. Wat me verder ook irriteerde is dat de personages niet consequent zijn: de ene keer botsen ze en de andere keer zijn ze weer vrienden of hebben ze een relatie met elkaar… Dit gaat voortdurend heen en weer. Het eerste seizoen is inmiddels al afgelopen en ik kan zeggen dat ik de rest van de serie niet zal volgen. Vanwege de bovengenoemde redenen, die je tevens het gevoel geven dat je in het eerste seizoen al naar herhalingen aan het kijken bent.

Kylo Ren en de Underwoods

Dat gezegd hebbende zijn er een paar dingen die ze wel goed doen. Zo heb ik al gezegd dat ze een paar verhaallijnen goed weten aan te stippen. Zoals een moslima die deelneemt aan de training, wat voor goede gesprekken zorgt. Ook krijg je een leuke, interessante, doch fictieve blik in hoe FBI-agenten getraind worden. Daarnaast is er iedere aflevering wel een andere verdachte, maar in tegenstelling tot verschillende andere series, sluit de laatste aflevering daadwerkelijk af met de onthulling van de dader. Je krijgt dus wel een antwoord op de vraag wie er achter de aanslag zat. En als laatste – een persoonlijke favoriet – de verwijzingen. Het is niet vaak en altijd hartstikke random, maar uit het niets komen ineens verwijzingen naar populaire cultuur voorbij. Zo worden de ouders van een personage vergeleken met de Underwoods uit House of Cards en wordt een ander personage weer vergelijken met Kylo Ren uit Start Wars.

Springen door de tijd

Zoals gezegd in de inleiding had ik nog nooit van deze serie gehoord, maar heeft een vriendin mij getipt op deze serie. En ik moet zeggen dat ik aardig verrast ben door de trailer. Hoewel de speciale effecten heerlijk verouderd zijn, lijkt het me een grappige serie. Quantum Leap liep van 1989 tot 1993 en gaat over een wetenschapper, dr. Samuell Beckett, die door een mislukt experiment met een tijdmachine in het lichaam van een persoon uit het verleden ‘springt’. Deze sprongen blijken willekeurig, al staat de dokter zodoende iedere keer voor een probleem in het leven van de betreffende persoon die hij moet zien op te lossen. Hoe klein het ook lijkt, de problemen zouden effect kunnen hebben op de toekomst. De wetenschapper is echter niet helemaal alleen: Zijn collega, Albert Calavicci, verschijnt als hologram, maar alleen aan hem (of dieren en kinderen onder vijf jaar). Het grappige is dat de serie zich af zou spelen in de ‘nabije toekomst’ wat ongeveer rond 1999 was. Bij het zien van de trailer kreeg ik een soort déjà vu gevoel, al weet ik niet precies aan welke serie het me herinnert (of series). Wel weet ik dat mijn interesse is aangewakkerd. Dus wie weet dat ik de serie nog eens oppak.

“There’s nowt so queer as folk”

Dan hebben we nog Queer as Folk. Zoals het met meerdere series gaat, is ook hier een Amerikaanse en een Britse versie van. Echter komt het origineel uit de UK en dat is dan ook de serie die ik hier zal bespreken. De serie had slechts twee korte seizoenen: Eén van acht afleveringen en seizoen twee bestond uit twee afleveringen. Waar ik achter kwam tijdens het kijken van de trailer? Dat niemand anders dan Game of Thrones acteur Aiden Gillen – beter bekend als ‘Littlefinger’ – in deze serie te zien is.

De serie uit 1999 gaat over de levens van Vince, die verliefd is op zijn beste vriend Stuart, Nathan die meteen verliefd wordt op de eerste persoon met wie hij het bed deelt en Stuart – ‘Littlefinger’ – die vooral van zichzelf houdt. Alle drie de mannen zijn homoseksueel en wonen in Manchester. Voor de Dr Who fans: Het schijnt dat hier wat verwijzingen naar gemaakt worden, aangezien een personage daar nogal fan van is. De titel slaat overigens op het dialect uit Noord-Engeland met als betekenis ‘er is niets zo vreemd als mensen’ en is tegelijkertijd een woordspeling op ‘queer’ wat natuurlijk staat voor homoseksueel. Gezien het maar een korte serie is, bestaat er een grote kans dat ik ook deze serie wel eens zal kijken. Al is het alleen maar om Gillen in zijn jonge jaren te zien.

Dat waren ze weer: De series met de letter Q. In mijn volgende uitdagingsblog zal ik ingaan op een politieserie met een vrouwenduo, een serie die zich richt op pure wraak, tieneraliens en een tweeling die uit elkaar is gegroeid.

Xoxo,

Immy.