Blog | Je suis Spider-Man (Martijn Pijnenburg)

Recensenten worden vaak gezien als extreem kritische mensen die altijd wel wat te zeiken hebben. In mijn beleving ligt het wat gecompliceerder. Ik denk namelijk dat je als recensent meerdere fases doorloopt. In het begin wordt je inderdaad alsmaar kritischer en ga je anders naar films kijken. Als je op een gegeven moment een serieuze azijnpisser bent geworden (en al je vrienden en kennissen afstand van je hebben genomen) dan begint je reis soms ineens weer een hele andere richting op te gaan. Je leert namelijk om films te waarderen voor wat ze zijn.

Ikzelf had dat bijvoorbeeld met de James Bond films. Waar ik het vroeger een decadente gladjanus vond, kan ik er nu de charme van inzien. Voorheen was ik altijd geneigd om de franchise te vergelijken met films en series die een breed scala aan personages hadden. En waarbij de meeste ook nog eens daadwerkelijk iets aan het verhaal wisten toe te voegen. Toen ik accepteerde dat de James Bond films nou eenmaal gingen over een onrealistisch zelfverzekerde man die in zijn eentje alles voor elkaar krijgt, kon ik ervan genieten.

Een ander voorbeeld is Spider-Man. Ik vond die films vroeger altijd een beetje flauw. Het concept van een onzekere jongen die ineens superkrachten kreeg was nog best leuk, maar de uitwerking wat suf. De films verliepen in mijn beleving altijd een beetje op deze manier:

Een jongen krijgt superkrachten. Awesome!

Hij slaat tot ieders verbazing een pestkop in elkaar. Lachen!

Hierdoor wordt de aandacht van een dame getrokken. Beetje cheesy, maar goed. Leuk voor hem.

Er komt een gevecht met een slechterik. Nice!

De regering heeft een mening over Spider-Man: ”Moeten we Spider-Man wel vertrouwen?” ”Ja, hij is onze redding!” Oh, oké.

Er komen twijfels bij de love-interest. ”Oh Spider-Man, ik weet niet of ik wel van je kan houden” Pfffffffff.

Hij gaat aan zichzelf twijfelen en wil het pak niet meer aantrekken. Duurt lang!

De dame is in gevaar! Hij besluit zijn pak weer aan te trekken, verslaat de slechterik en iedereen is blij. Maar ik niet.

En zo ging zo’n beetje iedere film. Ik vond het daarom in eerste instantie ook erg overbodig dat er destijds een nieuwe Spider-Man film met Tom Holland aangekondigd werd. Al wist ik toen nog weinig over het Marvel Cinematic Universe en het feit dat die eerdere films er vanwege rechten niet aan toegevoegd konden worden.

De uiteindelijke Spider-Man: Homecoming film wist mijn cynische houding tegenover de superheld echter wat te verminderen. Ik vond de film niet geweldig, maar leuk genoeg om Spider-Man weer interessant te gaan vinden. Ook in de laatste twee Avengers films was ie niet al te vervelend.

Het grote keerpunt was echter Spider-Man: Into The Spider-Verse. Deze film gaf weer een geheel nieuwe dimensie aan het personage waardoor ik hem nog wat meer ging waarderen.

Waarom ik dit eigenlijk allemaal vertel?

Spider-Man: Far From Home komt alweer bijna uit en ik heb er zin in. Daarnaast heb ik geruchten gehoord dat de superheld in Venom 2 te zien zal zijn en daar ben ik ook wel een voorstander van. Ook heeft Tom Holland aangegeven mee te willen werken aan een live-action versie van Spider-Man: Into The Spider-Verse waarin ook Tobey Maguire en Andrew Garfield een rol hebben. Dat zou toch geweldig zijn!

Wat is nou de moraal? Ik ben enthousiast over Spider-Man.

Je suis Spider-man!

Martijn Pijnenburg