Blog | Stranger Things 2 – Schaduwmonsters en relatieproblemen (Immy Verdonschot)

We hebben er lang op moeten wachten, maar eindelijk is het zover: Stranger Things 2 is te zien op Netflix. In het eerste seizoen wisten de makers de wereld te verrassen met een heerlijke eighties-sfeer, een geweldige soundtrack en veel mysterie en spanning. Zal seizoen 2 net zo goed zijn?

Het schaduwmonster
Vanaf aflevering een weet je al dat er iets niet helemaal goed is met Will. Hij heeft aanvallen waarin hij duidelijk nog last heeft van ‘The Upside Down’ en dat voorspelt niet veel goeds. Waar de aanvallen in het begin seizoen twee nog erg vaag zijn, begin je de spanning vanaf de derde aflevering al een beetje te voelen: zo komt er een schaduwmonster op Will af, waar hij maar niet vanaf kan komen. Hoewel deze momenten zeker spannend zijn, zijn het helaas vaak de enige scènes in de aflevering die je echt even weten vast te houden. Het is vooral je medeleven met Will waar dit seizoen het dan ook van moet hebben. Wat hij al doorstaan heeft en hoeveel erger het in 2 is geworden, is verschrikkelijk. Verschillende scènes tussen Will en zijn moeder, Joyce, zijn dan ook de beste van de serie.

Nieuwe gezichten
Zoals in zoveel series, brengen nieuwe seizoenen vaak nieuwe gezichten met zich mee. In dit geval de tieners Max en Billy, liefdesinteresse van Joyce: Bob, de mysterieuze Kali, de twijfelachtige Dr. Owens en detective Murray. Helaas zal het merendeel van deze personages je vooral irriteren, dan dat het echt wat toevoegt aan het verhaal. Zo zijn Max en Billy aan het begin van het seizoen verschrikkelijk asociaal en zelfs gemeen, komt detective Murray vooral irritant over (en heeft hij eigenlijk maar een doel in de serie), blijft Kali op twee afleveringen na totaal in het duister hangen en zelfs daarna laat ze ook niet echt een indruk achter en blijf je bij Dr. Owens twijfelen over zijn daadwerkelijke doel. De enige die echt een toevoeging aan de serie biedt is Bob, de nieuwe vriend van Joyce. Want laten we eerlijk zijn: Joyce verdient na het vorige seizoen iemand die goed voor haar is.

Van badass naar emo
Waar seizoen één barstte van de spanning en mysterie, komt seizoen twee maar moeilijk op gang. Zelfs Eleven, die het merendeel van het vorige seizoen leidde, is amper zichtbaar: ze zit vooral opgesloten en afgezonderd van haar vrienden. Niet vreemd dat ze dus wat emotioneel is, maar ze komt ook over als een irritante puber. Heel jammer, want tot de laatste afleveringen moet je het dus met een totaal andere Eleven doen, dan waar we het vorige seizoen zo van zijn gaan houden. Overigens geldt voor Mike hetzelfde: zijn grote gemis is Eleven, waardoor hij vooral chagrijnig is en amper iets met de rest te maken wil hebben. Met uitzondering van Will, waarvan hij weet dat het niet goed met hem gaat. De scheiding tussen Mike en El zorgt ook voor hoge verwachtingen bij de reünie, wanneer die eindelijk komt. En die komt! Je moet er lang op wachten en ook al is het kort, het stelt niet te teleur.

Relatieproblemen
Dan hebben we natuurlijk nog de driehoeksverhouding: Steve, Nancy en Jonathan. Ik was verbaasd om Nancy en Steve samen te zien aan het begin van het seizoen en het duurt dan ook niet lang voor ze de nodige frustraties uiten. Niets in deze relatie is dan ook echt verrassend, maar het opent wel de deur voor Jonathan. In die verhouding vinden de nodige ontwikkelingen plaats, wat de dynamiek in de groep enigszins omgooit. Dit blijkt echter een positieve verandering te zijn en ik kan dan ook niet wachten om te zien wat het volgende seizoen ons brengt.

De finale
En dan toch… Hoewel de serie langzaam op gang komt en echt de spanning mist van het eerste seizoen, wordt er heel veel goed gemaakt in afleveringen 6, 8 en 9. Daar zit eigenlijk alle actie in met het juiste tempo. In de seizoensfinale gaat het zelfs zo hard, dat je amper een adempauze kan nemen: alles gebeurt tegelijkertijd en verschillende personages gaan echt over grenzen om het gevaar uit Hawkins te verbannen. Het is echt een en al spanning.

Stranger Things 2 neemt (veel te ruim) de tijd om op gang te komen. Waar je bij het eerste seizoen meteen in het mysterie werd gezogen, laat het tweede seizoen je daar vrij lang op wachten. Veel van wat er gebeurt, is niet heel boeiend of duurt gewoon te lang om je aandacht vast te houden. Zelfs de personages zijn redelijk verandert en laten je vooral verlangen naar ‘die goede oude tijd’ uit het eerste deel. Hoewel iedere aflevering wel een spannend moment heeft, zijn het de laatste paar afleveringen waarin alles losbarst en je dat gevoel van seizoen één weer terugkrijgt.

Xoxo,

Immy