Cineweek | Novecento – een film van 5 uur lang

”Wat? VIJF UUR?”

Dat was de reactie toen ik van de week iemand vertelde dat ik zondag naar een vertoning van Novecento ging, een film die maar liefst 320 minuten duurt. Al had ik tegen de persoon in kwestie voor het gemak ”vijf uur” gezegd.

Ik vond het zelf ook erg lang, maar aangezien mijn collega Sandro enthousiast leek te zijn besloot ik om de film toch maar een kans te geven. Het zou volgens hem namelijk een echte bromance film zijn en dat sloot lekker aan op mijn blog van vorige week. Tevens bleek dat er – tegenstelling tot de meeste vertoningen in filmhuizen – tussendoor sprake was van een pauze. Dus het was niet zo dat we in stijl van het Ludivico experiment uit Clockwork Orange urenlang gedwongen werden om naar het scherm te staren.

Novecento, ook wel bekend als 1900, is overigens een film van de Italiaanse filmmaker Bernardo Bertolucci. Het verhaal draait voornamelijk om de bijzondere vriendschap tussen de zoon van een rijke herenboer en die van een landarbeider. De volwassen versie van de arbeiderszoon wordt gespeeld door Gérard Depardieu en de erfgenaam van de boerderij vindt zijn vertolker in niemand minder dan Robert De Niro. Ook heeft Donald Sutherland een prominente rol als sadistische aanhanger van het Italiaanse fascisme.

Bij het Louis Hartlooper Complex aangekomen bleek dat de zaal vrij vol zat, alleen voorin waren er nog enkele stoelen vrij. Gelukkig waren onze plaatsen nog enigszins in het midden, anders zou het helemaal een lange (en pijnlijke) zit worden.

Daar zaten we dan. Kijkend naar een enorm trage introcredits. Ik dacht bij mezelf ”als de rest van de film ook op dit tempo verloopt, dan snap ik wel dat hij 5 uur duurt”. Toen de film zelf eenmaal begon ging het echter een stuk sneller.

Wat er op het scherm gebeurde was interessant, maar ik snapte alleen niet waar het over ging. Toen ik desondanks een beetje in de film begon te zitten besloot men om ineens terug in de tijd te gaan. De grappenmakers…

Hetgeen dat hierop volgende was – niet geheel verrassend – een lange zit. De film was misschien niet zo extreem traag als het begin van Once Upon a Time in the West (wat een gedoe was dat zeg) maar er zitten een hoop scenes in die willekeurig aanvoelen en ik had vaak geen idee waar de film naartoe wilde.

Vandaar dat ik tijdens de eerste helft op een gegeven moment echt naar de pauze aan het verlangen was. Het grappige was dat toen eindelijk de eerste akte ten einde was, het vlak daarvoor spannend begon te worden.

Geheel in stijl van Yves Valkiers, beheerder van de Die hard filmliefhebbers groep op Facebook, een foto van mijn eten in de pauze.

Deze ”cliffhanger” was echter het enige aan de film dat aan Hollywood deed denken. Novecento was verder op vrijwel alle vlakken heel anders dan de films welke ik normaal gewend ben. Vooral de manier van vertellen vond ik erg bijzonder. Er waren een hoop scenes die overbodig aanvoelden terwijl (naar mijn mening) belangrijke gebeurtenissen buiten beeld werden gehouden. In sommige gevallen moest je deze er als het ware zelf bij bedenken.

Toch moet ik bekennen dat het achteraf een mooie filmervaring was. In tegenstelling tot de moderne blockbusters van tegenwoordig die je gewoon even tussendoor kijkt was Novecento echt een beleving. Ondanks dat het geen spektakelfilm is zaten er een hoop memorabele scenes in. Zo weet ik nu dat het mogelijk is om een kikkerhoed te maken (en het is fouter dan je denkt) en welk verschijnsel nog erger is dan ziekte en oorlog. Hint: bijna iedere man heeft het weleens meegemaakt.

Een ander leuk aspect was dat de film mij een kijkje wist te geven over hoe het er in Italië aan toeging tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dit omdat dit aspect bij mij tijdens de geschiedenisles nogal onderbelicht werd.

Al is waarschijnlijk nog het mooiste van alles dat ik mezelf vanaf nu geen cultuurbarbaar meer hoef te noemen omdat ik bepaalde klassiekers nog niet heb gezien 😉

Martijn Pijnenburg