Recensie | We’re The Millers (Paola Raadsheer)

In We’re the Millers raakt David (Jason Sudeikis), een kleine drugsdealer, in de problemen wanneer zijn volledige voorraad drugs gestolen wordt. Zijn nogal excentrieke leverancier (Ed Helms) zegt bereid te zijn de zo ontstane schuld vrij te schelden, als hij een ‘ietsepietsje’ wiet vanuit Mexico de grens over smokkelt. David besluit dat hij meer kans van slagen heeft wanneer hij met een volledig gezin reist. Dus meet hij zich een familie aan in de vorm van stripper Rose (Jennifer Aniston), het dakloze tienermeisje Casey (Emma Roberts) en de nogal goedhartige buurjongen Kenny (Will Poulter).

Titel: We’re the Millers
Studio: Warner Bros.
Regisseur: Rawson Marshall Thurber
Scriptschrijver: Bob Fisher & Steve Faber en Sean Anders & John Morris
Hoofdrollen: Jennifer Aniston, Jason Sudeikis, Ed Helms, Emma Roberts, Molly C. Quinn, Will Poulter, e.a.
Genre: Komedie, Roadtrip
Speelduur: 111 min
Release: Vanaf 29 augustus in de bioscoop

Nadat de situatie uiteengezet is, komt er al snel vaart in het verhaal en dit vertraagt eigenlijk nauwelijks meer. Het bijzondere gezinnetje rolt van de ene situatie in de andere, waarbij omgevingen en scènes elkaar snel afwisselen. Dit houdt het verhaal grappig en fris, maar heeft als gevolg dat de karakters weinig ingekleurd worden. Naar de achtergrond van de personen blijft het een beetje gissen. Zo ontdek je nooit hoe Rose stripper werd, waarom Casey van huis weg liep of hoe het komt dat David sinds zijn studie in het drugsdealer is blijven hangen. In principe sluit dit aan bij wat je van het genre kan verwachten. Het vreemde is dat deze achtergronden wel telkens in gesprekken aangestipt worden, maar dit slechts verzandt in vaagheden. Hierdoor gaat de kijker verwachten dat deze vragen beantwoord zullen worden, maar dit gebeurt telkens niet.

De regisseur van We’re the Millers, Rawson Marshall Thurber, schreef en regisseerde ook Dodgeball. De twee scriptschrijvers schreven ook Wedding Crashers. Voor wie een van deze films heeft gezien, zal het geen verrassing zijn dat veel grappen in We’re the Millers seksueel getint zijn. Waar de eerdere films dit echter nog afwisselde met andersoortige humor, zal de toeschouwer bij We’re the Millers het slechts hiermee moeten doen. Voor wie zich hierdoor niet af laat schrikken, valt er dan weer een hoop te lachen.

De film is beslist geen romantische komedie, toch is er een poging gedaan om de kijker wat te zwijmelen te geven. In theorie leent de relatie tussen ‘vader’ David en ‘moeder’ Rose zich hier uitstekend voor. De ontluikende romance tussen de twee komt echter wat plichtmatig over, bijna alsof deze al nagedachte nog even door het verhaal geregen is. De scène waarin David verteld over hoe ze elkaar voor het eerst ontmoet hebben, is absoluut aandoenlijk en maakt nog net dat het onvermijdelijke samenkomen geloofwaardig blijft.

Het acteerwerk is prima. Sudeikis is in topvorm. Het is dan ook niet de eerste keer dat hij een flierefluiter speelt die altijd klaar staat met een snedige opmerking en die net voor het einde van de film kan tonen dat hij toch nog een hart van goud heeft. Aniston komt bijzonder treffend over als zij moedert, waarbij de stripper aard af en toe heel grappig om de hoek komt kijken. Een toekomst als exotische danseres zal er echter niet in zitten, aangezien haar strippen bijna niet minder erotisch had kunnen zijn.

We’re the Millers is een goed geconstrueerde film, weinig origineel misschien, maar vermakelijk genoeg dat hij het kijken waard is.

Paola Raadsheer