Recensie | The Iron Lady (Chard van den Berg)

The Iron Lady was tot mijn eigen verbazing nog niet gerecenseerd op de site. Daarom heb ik besloten een recensie te schrijven over deze biopic uit 2012. De film werd geregisseerd door Mamma Mia! regisseuse Phyllida Lloyd.

Titel: The Iron Lady
Regisseur: Phyllida Lloyd
Scenario: Abi Morgan
Cast: Meryl Streep, Jim Broadbent, Susan Brown, Iain Glen, Alexandra Roach, Harry Lloyd, Olivia Colman, Anthony Head, Nicholas Farrell, Richard E. Grant, Paul Bentley, Robin Kermode
Speelduur: 105 minuten
Genre: Drama / Biografie
Release: 12 januari 2012

De film begint met een ietwat demente Thatcher (Meryl Streep) die boodschappen aan het doen is. Uiteindelijk besluit ze terug te gaan naar huis, waar een bezorgde dochter op haar wacht. Eenmaal thuis heeft ze flashbacks aan haar jeugd en politieke carrière. We zien flashbacks van haar jeugd, waar ze opgroeide in een klein dorpje als dochter van een winkelier. Ook zie je haar vluchten voor de bombardementen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Een tijdje later besluit ze de politiek in te gaan voor de Conservatieve Partij, waar ze in eerste instantie niet bepaald succesvol is. Dit komt doordat Margaret een pad bewandelde, dat gedomineerd was door mannen. Uiteindelijk krijgt ze het toch voor elkaar om een zetel te winnen en komt zo in het Britse parlement. In 1979 besluit Thatcher om voor het leiderschap van de Conservatieve Partij te gaan. Hierin verslaat ze tot haar eigen verassing haar mannelijke concurrent. Ze schopt het een aantal maanden later zelfs tot premier van het Verenigd Koninkrijk en wordt tijdens haar eerste termijn vreselijk gehaat vanwege de grote werkloosheid in het land.

“Gelukkig” voor Thatcher komt er een moment waarop de Argentijnen de Falkland eilanden binnen vielen. Niet dat Thatcher of iemand anders wist waar de eilanden lagen, maar toch, de trots van de Britten was geschaad. Margaret Thatcher liet echter niet over zich heen lopen en laat ondanks het negatieve advies van haar ministers/adviseurs, een vloot naar de Falkland eilanden varen. Het gevecht om de Falkland eilanden wordt echter niet in beeld gebracht, maar de makers kozen ervoor om dit uit te beelden middels archiefbeelden. Het is de Britse premier die aan het langste eind trekt en de oorlog wint aldaar. Dankzij deze overwinning werd ze opeens geliefd door de Britten en wint ze het jaar daarna weer de verkiezingen. Hiernaast zorgt Margaret voor een grote economische boost. Toch is dit gedeelte van de film twijfelachtig, aangezien sommige mensen het niet veel beter hadden onder de “boost” van Thatcher. De “blijdschap” van te Britten wordt net als de Falkland oorlog uitgebeeld met archiefbeelden. De mix van geacteerde scènes en archiefbeelden begint inmiddels wel wat te vervelen en tot op zekere hoogte te irriteren. Met alle respect denk ik dan, maak een film of maak een documentaire,. Maar dit vond ik niet zo heel sterk. De filmmuziek is overigens wel toepasselijk gekozen voor deze periode, met veel klassieke muziek.

In de jaren hierna kun je in de film zien, dat het stukken minder gaat met Thatcher. Haar partij begint zich tegen haar te keren en  ze luistert minder en minder naar wat haar partijgenoten te melden hebben. Het leidt tot een verkiezing voor het partijleiderschap. Thatcher wint de eerste stemming, alleen de meerderheid is niet groot genoeg waardoor er een tweede stemming komt. Het wordt duidelijk dat de zittende premier niet meer kan winnen en dus besluit ze de eer aan zichzelf te houden. Margaret Thatcher treedt af op 28 november 1990. In dit gedeelte zie je hoe belangrijk haar man Denis voor haar is geweest. Een rol die sterk wordt geportretteerd door Jim Broadbent. Uiteindelijk overleed Margaret Thatcher op 8 april 2013.

Hoe je ook tegen Thatcher aankijkt, ze is waarschijnlijk een van de meest invloedrijke premiers van het Verenigd Koninkrijk aller tijden. Buiten dat, is ze een pionier en een (ongewild) symbool voor feminisme. Geheel persoonlijk vind ik dat Thatcher in de film als een soort superheld wordt neergezet, terwijl de arbeiders in het Verenigd Koninkrijk er geheel anders over dachten. Bijvoorbeeld toen Thatcher overleed stond het nummer “Ding-Dong! The Witch Is Dead” op nummer 1 in Schotland. Daarnaast vraag ik me af of je zo’n icoon van de Britse politiek als dement moet uitbeelden. Je kunt je afvragen of je zo’n personage in een demente staat kunt afbeelden. Daarom kreeg de film na de release veel kritiek. Meryl Streep’s optreden is wel adembenemend en indrukwekkend. Daarnaast lijkt ze in de film daadwerkelijk op Thatcher. Ook is het sterke Britse accent goed nagedaan door Streep, die voor haar rol ook een Oscar won. Het was haar derde exemplaar.

The Iron Lady was geliefd onder zowel critici als bioscoopbezoekers en wist de film zo’n 150 miljoen dollar op te leveren. De film won een Oscar voor beste make-up en Streep won een Oscar voor beste actrice. Toch is voor mij de grote tegenvaller het scenario. De afwisselende beelden en de soms wat trage verhaallijn maakt de film niet boeiender. Het wordt echter wel allemaal goed gemaakt door het sterke spel van zowel Meryl Streep als Jim Broadbent. Ook de muziek is goed gekozen voor deze film, niet al te hip, niet van deze tijd. De make up is heel goed gedaan, waardoor Streep als twee druppels water op de echte Thatcher lijkt. Al met al krijgt de film toch zeker een 7.

Chard van den Berg