Recensie | Alice Through The Looking Glass (Erik Jansen)

Het is al weer een tijd geleden sinds de eerste live action Alice in Wonderland film uit 2010. Deze Disneyfilm werd geregisseerd door Tim Burton en werd destijds redelijk positief bekritiseerd. Daarentegen bracht de film wereldwijd zo’n één miljard dollar op. Het heeft dus even een tijdje geduurd, maar nu eindelijk is het tweede deel in de bioscoop. In Alice Through The Looking Glass zien we wederom Mia Wasikowska als Alice Kingsleigh, Johnny Depp als Mad Hatter, Helena Bonham Carter als de Rode Koningin met het grote hoofd en Anne Hathaway als de Witte Koningin. Ali G acteur Sacha Baron Cohen sluit in dit deel aan bij de huidige cast als het personage Time. Tim Burton heeft het stokje overgedragen aan regisseur James Bobin, die de laatste twee The Muppets films heeft geregisseerd. Lees hier de recensie voor Alice Through The Looking Glass door Erik Jansen.

Titel: Alice Through The Looking Glass
Regisseur: James Bobin
Cast: Mia Wasikowska, Johnny Depp, Anne Hathaway, Helena Bonham Carter, Rhys Ifans, Matt Lucas, Sacha Baron Cohen, Stephen Fry, Toby Jones, Alan Rickman, Michael Sheen, Timothy Spall
Speelduur: 113 min
Genre: Avontuur, Familiefilm, Fantasy
Te zien: 26 mei 2016

Alice is al enkele jaren kapitein van het schip van haar overleden vader. Als ze terugkeert in Londen, blijkt dat haar moeder het schip in de verkoop moet doen om hun huis te kunnen behouden. Dit zint Alice totaal niet. Ze loopt weg en ze komt voor de derde keer terecht in Wonderland. Ze ontmoet de Cheshire Cat, de Witte Koningin en al haar andere oude vrienden. Mad Hatter is echter niet van de partij. Hij heeft zich al enige maanden opgesloten in zijn huis en is zichzelf niet de laatste tijd. Onlangs vond hij een zelfgemaakte hoed die hij als klein kind aan zijn vader gaf. Dit herinnert hem aan een nare gebeurtenis uit het verleden. Zijn familie is namelijk jaren geleden omgekomen tijdens een aanval van een draak, die gestuurd is door de Rode Koningin. Mad Hatter denk dat zijn familieleden nog in leven zijn en dat Alice gekomen is om ze te vinden. Alice gelooft Mad Hatter echter niet. Ze zegt hem dat het onmogelijk is om mensen uit de dood te halen. Verontwaardig wijst Hatter haar de deur.

Wanneer ze terugkeert naar haar vrienden, vertelt de Witte Koningin dat Time, de personificatie van tijd, haar wellicht kan helpen. Hij bezit namelijk de Chronosphere. Dit is een machine waarmee je door de tijd kan reizen. Alice gaat naar het kasteel van Time en vraagt hem haar de Chronosphere uit te lenen. Time werkt echter niet mee en stuurt haar weg. De Rode Koningin is op haar beurt op zoek naar de tijdmachine om een gebeurtenis uit het verleden te veranderen. Vastberaden steelt Alice de machine en gaat ze terug in de tijd om uit te zoeken wat er met Hatter’s familie is gebeurd. Letterlijk en figuurlijk wordt het een race tegen de klok. Zal het Alice lukken om op tijd de waarheid achter de vermissing van Hatter’s familie te ontrafelen, voordat Time en de Rode Koningin de Chronosphere in handen krijgen?

Alice Through The Looking Glass oogt op het eerste gezicht veel kleurrijker en vrolijker dan haar voorganger uit 2010. Nieuwkomer Baron Cohen brengt met name de beste grappen met zich mee en staat zijn mannetje tegenover de huidige cast. Alle spreekwoorden en gezegdes die je maar kan verzinnen over tijd, worden als lollige grappen gebruikt en zorgen voor de nodige hilariteit. Omdat het een tijdreisverhaal is, zien we ook de oorsprong van een aantal Wonderland karikaturen. We zien onder andere hoe Mad Hatter zo prettig gestoord is geworden en hoe de Rode Koningin zo’n groot hoofd heeft gekregen.

Het verhaal daarentegen is erg rommelig, maar niet dusdanig dat er niks van te snappen is. Het acteerwerk is heel theatraal, waarvan Hathaway met haar zweverige uitspraken en handgebaren de kroon steelt. Weliswaar niet op een beste manier, maar eerder zo fout dat het grappig en goed genoeg is. Mia Wasikowska is in de hoofdrol van Alice wederom het anker waar we als kijker in deze doldwaze wereld mee op avontuur gaan. Depp, Hathaway en de andere Wonderland personages zijn in dit deel wel een beetje achtergesteld, maar dat mag de pret zeker niet drukken. De essentie van het verhaal is de waarde van familie en die boodschap wordt in het plot bij alle personages goed weergegeven.

Alhoewel het kleurenpalet in dit deel veel rijker is, mengen de CGI en de live action beelden niet altijd even goed samen. De green screen is namelijk in een aantal scenes erg overduidelijk zichtbaar. De kleurrijke animatie is echter wel prachtig vormgegeven. Wie daar een meerwaarde in kan zien, zal de miscombinatie van de CGI en de live action kunnen vergeven. Als je het leuk vindt om weer eens terug te keren in de wonderlijke wereld die Tim Burton in 2010 heeft neergezet, zal je met aardig wat genot een leuke tijd met deze film beleven. Weliswaar is Alice Through The Looking Glass niet een beter deel dan de eerste, maar het is als het ware wel een plezierig weerzien van oude vrienden.

Erik Jansen