Recensie | Blue Jasmine (Immy Verdonschot)

We hebben het vaker gezien: Vrouwen die tegen een zenuwinzinking aan zitten, zoals in Women on the Verge of a Nervous Breakdown (ofwel de Spaanse film Mujeres al Borde de un Ataque de Nervios) van Pedro Almodovar. Na verschillende uitstapjes in Europa, durft Woody Allen het aan om dit onderwerp in zijn thuisland uit te diepen. En het blijkt een succes, want zijn tragische komedie Blue Jasmine zorgde voor Woody Allens hoogste opening in Amerika ooit.

Titel: Blue Jasmine
Regisseur: Woody Allen
Scriptschrijver: Woody Allen
Hoofdrollen: Cate Blanchett, Alec Baldwin, Sally Hawkins, Bobby Cannavale, Louis C.K., Andrew Dice Clay, Peter Sarsgaard, Michael Stuhlbarg, Max Casella, Alden Ehrenreich
Genre: Drama
Speelduur: 98 min
Release: Vanaf 22 augustus in de bioscoop

New York socialite Jasmine (Cate Blanchett) wordt, na een schandaal rondom haar rijke man Hal (Alec Baldwin), gedwongen om bij haar zus Ginger (Sally Hawkins) in te trekken. In een bescheiden appartementje in San Francisco, ver weg van alle feesten, moet Jasmine haar draai in het leven weer zien te vinden. Zonder geld, zonder werk en met slechts een zus die haar blijft steunen.

Wonen in een kast(eel)

De film springt van de huidige situatie waar Jasmine zich in bevindt, naar flashbacks van haar oude leven vol glamour. Op deze wijze weet Allen een mooi contrast te schetsen tussen haar gigantische optrek in New York en het opeengepakte appartementje in San Francisco. Hoewel het in sommige films irritant kan zijn wanneer voortdurend in de tijd wordt gesprongen, werkt het hier versterkend. Dit komt, omdat je ziet hoe groot deze levensverandering voor Jasmine is en het maakt het begrijpelijk dat zij moeite heeft om haar draai weer te vinden. Je zou overigens denken dat haar ego door deze gebeurtenissen een flinke deuk heeft opgelopen, maar niets is minder waar. Jasmine blijft haar ongezouten (en ongevraagde) mening geven op Ginger’s leven, wat niets anders is dan kritiek.

Pillen en wodka

Jasmine zit zo in haar eigen wereld, dat ze spontaan tegen zichzelf begint te praten op verschillende momenten. Het maakt niet uit of je op dat moment Lagerfeld draagt met de mooiste parels, want als het zover is, heb je hulp nodig. Jasmine krijgt dan ook pillen, die ze graag inneemt met een glas wodka. Niet dat dit overigens veel uitmaakt. Zo blijft ze voor zich uit babbelen over jazz muziek en het lied Blue Moon waarop ze Hal leerde kennen. Het zorgt vaak voor komische momenten, mede omdat ze ondanks alles toch haar hoogwaardige houding blijft uitdragen. Ook al is ze neurotisch en heeft ze mentaal niet alles bij elkaar, niets lijkt haar kapot te krijgen.

Recensie | Blue Jasmine (Immy Verdonschot) 1

Prachtige angst

Vanaf het moment dat we Cate Blanchett als Jasmine zien, ben je door haar acteerwerk gegrepen. Jasmine’s geratel over wat ze allemaal heeft meegemaakt, zonder iemand er tussen te laten komen, wekt zowel sympathie op als dat het blijkt, geeft van haar arrogante karakter waar ze geen afstand van heeft gedaan. Jasmine liegt, drinkt en heeft een behoorlijk trauma meegemaakt en Blanchett speelt haar rol werkelijk formidabel. Ze staart voor zichzelf uit en gaat gedesoriënteerd door het leven. Het sentiment schakelt voortdurend tussen sympathie en ergernis voor Jasmine. Niet om de minste reden doordat ze zo aangedaan is door alles wat haar is overkomen en ze vooral op zichzelf gericht is zonder oog te hebben voor anderen. Blanchett zegt zelf over de rol: “In the end I had to play the anti-heroine that Woody’s written.” En dat is precies wat we zien. Een antiheldin, waar we voor blijven hopen dat het geluk haar nog toe zal lachen.

Allen ten top

Hoewel Allen in deze film zelf geen rol speelt, is hij duidelijk in alles aanwezig. Je kunt hem zelfs herkennen in de openingsscène – in het oude vrouwtje dat naast Jasmine in het vliegtuig zit. Maar Allen is overal: de locaties, de glamour, de dialoog en in de geweldige groep personages. Er is een perfecte balans tussen de dominante Jasmine, de onzekere Ginger, de charmante Hal, de ‘gewone’ Chili en de vele andere karakters. Ze krijgen allemaal de ruimte om hun zegje te doen en brengen zowel drama als humor. Met name Hawkins weet zich als Ginger goed staande te houden tegenover Blanchett. Met een geweldige cast – waar Blanchett uitblinkt met een Oscarwaardig optreden – en een sterke mix van humor, spanning, drama en mysterie weet Allen een film te maken die je, tot lang nadat de film is afgelopen, vasthoudt.

Woody Allen heeft voor de zoveelste keer een meesterwerk op zijn naam staan. Ben je een fan van zijn werk, dan mag je deze absoluut niet missen. Heb je nog nooit eerder werk van Allen gezien? Dan is dit dé film die je laat zien waarom je daar verandering in moet brengen. Blue Jasmine is een prachtige tragikomedie die je nog lang bij zal blijven.

Xoxo,

Immy.