Recensie | Carrie (Fabian van der Starre)

“Horror. Eén van mijn favoriete genres, mits dit goed uitgevoerd wordt.” Een goede horrorfilm heeft veel schrikmomenten. Jammer genoeg zijn er tegenwoordig maar weinig tenenkrommende films (wat ik positief bedoel), welke dit soort momenten bevat. In het verleden heeft de Saw franchise en recentelijk The Purge mij flink laten schrikken, wat toch niet al te moeilijk is. Carrie wordt geclassificeerd als een drama- en horrorfilm, maar helaas horen de meeste horror films thuis in het thriller genre. Heeft Carrie mij kunnen laten schrikken of op zijn minst een indruk achtergelaten?

Regisseur: Kimberly Peirce
Scenario: Lawrence D. Cohen, Roberto Aguirre-Sacasa
Boek: Stephen King
Cast: Chloë Grace Moretz, Julianne Moore, Gabriella Wilde, Judy Greer, Ansel Elgort, Portia Doubleday, Alex Russell, Zoë Belkin, Samantha Weinstein, Karissa Strain, Katie Strain, Barry Shabaka Henley, Demetrius Joyette
Speelduur: 100 minuten
Genre: Drama, Horror

Gepest

Carrie White is een verlegen meisje dat wordt gepest door haar klasgenoten en binnen wordt gehouden door haar extreem religieuze moeder. Als Carrie merkt dat ze bovennatuurlijk krachten heeft, gaat ze hiermee experimenteren. Wanneer ze gevraagd wordt voor het schoolfeest gaat er op gruwelijke wijze iets mis, waarna Carrie wraak neemt op de mensen die haar het leven zuur maakten.

Remake

Regisseur Kimberly Peirce maakt met Carrie slechts haar 3e film. Eerder maakte ze Stop-Loss (2008) en Boys Don’t Cry(1999). De film die hier wordt besproken is gebaseerd op het boek van Stephen King en werd al eerder verfilmt in 1976 door Brian De Palma. We hebben hier dus te maken met een remake. De opening van de film doet sterk denken aan wederom een Exorcism film, maar dit blijkt gelukkig niet zo te zijn. De bovennatuurlijke (lees: telekinetische) krachten die in Carrie naar voren komen doen sterk denken aan Chronicle. Zo is het moment dat Carrie eenmaal compleet uit haar dak gaat te vergelijken met Dane DeHaan’s Andrew Detmer (Chronicle).

Scenarioschrijver Lawrence D. Cohen (Ghost Story) heeft met behulp van Roberto Aguirre-Sacasa (Glee) het script herschreven voor de remake. Cohen heeft tevens gewerkt aan het scenario van de originele Carrie uit 1976. Deze remake heeft een lange speelduur, in die zin dat de kijker erg lang moet wachten op het moment dat de ‘echte’ Carrie zichtbaar wordt. De film kent vrijwel geen plot twists of verrassingen, hetgeen Carrie erg voorspelbaar maakt en de film op een typische ‘horror’ film doet lijken. Qua dialoog omvat het veel Bijbelteksten, maar het restant voelt erg aan als dialoog uit een tienerfilm.

carrie

Moeder en dochter

Julianne Moore (Hannibal) speelt de ontzettend gelovige moeder van Carrie, Margaret. Alles wat haar dochter ‘fout’ doet is in haar ogen (onterecht) een zonde. Zelfs wanneer Carrie met een jongen praat wordt ze in ruimte onder de trap gestopt. Moore speelt dit met volledige overtuiging, hetgeen niet onverwachts is meet deze geweldige actrice wie bijna 30 jaar meedraait in het vak. Chloë Grace Moretz (Kick-Ass) speelt titelrol Carrie. Zij is een bang meisje die zich erg op de achtergrond houdt. Als ze eenmaal ontdekt dat ze telekinetische gaven heeft gaat ze hier veel onderzoek naar doen. Met deze rol toont Moretz wederom een andere kant van haar acteerkunsten. Haar acteerbereik is erg groot doordat ze zich ontwikkeld van een onzeker meisje tot iemand die volledige controle heeft en wraak uitoefent. Ondanks dat Moore geweldig kan acteren, ben ik vol lof over deze jonge actrice.

En geschrokken?

Carrie heeft mij helaas totaal niet laten schrikken. De scenes waar Chloë Grace Moretz niet in verschijnt voelen erg langdradig aan, ondanks dat sommige momenten zenuwslopend zijn. Pas wanneer Carrie haar wraak neemt, begint het horrorfestijn echt. In die 15 minuten is de film inderdaad een horror te noemen, maar daarvoor is het simpelweg een thriller. Zoals ik al aangaf ben ik lof over Moretz, maar de rest is een tienerfilm over een meisje dat gepest wordt en naar het bal gaat. Horrorfilms zijn tegenwoordig totaal niet vernieuwend. Vaak zijn ze allemaal precies hetzelfde en zijn schrikmomenten voorspelbaar. Jammer dat Carrie in dat rijtje thuishoort.

Fabian van der Starre