Recensie | Creative Control (Immy Verdonschot)

Creative Control won tijdens het afgelopen SXSW-festival (South by Southwest) al de speciale juryprijs voor ‘visuele excellentie’ en ging afgelopen april in première op het Imagine Film Festival. Met een bijzondere blik op de hipstercultuur van Brooklyn, New York, in de nabije toekomst is deze film een lust voor het oog.

Titel: Creative Control
Regisseur: Benjamin Dickinson
Cast: Benjamin Dickinson, Nora Zehetner, Dan Gill, Alexia Rasmussen, Gavin McInnes, Reggie Watts
Genre: drama, sci-fi
Speelduur: 97  minuten
Release: 19 mei 2016

Het überhippe reclamebureau waar David werkt sleept de opdracht binnen een campagne te ontwikkelen voor een revolutionair nieuwe augmented-reality bril. Ter inspiratie mag hij de ‘Augmenta’ een maand lang testen. David kan de verleiding niet weerstaan om met het apparaat een avatar te creëren van Sophie, de aantrekkelijke vriendin van zijn beste vriend; modefotograaf Wim. Geobsedeerd door de virtuele relatie, onderhevig aan stress en stimulantia, neemt David’s realiteitsbesef af.

Old school en futuristisch

Wat de film meteen apart zet is zijn visuele stijl: met een onderwerp dat vooral gericht is op de toekomst en nieuwe technologieën, is er bewust gekozen om er een zwart-witfilm van te maken. Je kunt zien dat er veel aandacht is besteed aan alle technische snufjes die er fascinerend uitzien. De zwart-witkleuren geven de sfeer een ‘saaie’ indruk die al snel zou kunnen vervelen. Daarmee uit regisseur en acteur Benjamin Dickinson precies zijn kritiek over de hipstercultuur van het moment. Namelijk, dat iedereen zo gefocust is om met alle trends mee te gaan en hip te zijn, zonder er echt inhoudelijk bij betrokken te zijn. Gezien het hoofdpersonage David ook nog eens in de reclame werkt, sluit het allemaal goed op elkaar aan. Het enige met ook maar een beetje kleur, is hetgeen niet echt is en het enige wat David weer laat genieten: de avatar.

creative control filmhoek

Avatars

Het komt steeds vaker voor: Avatars en gemaakte ideaalbeelden van een vrouw in de vorm van een robot of iets dergelijks. Denk bijvoorbeeld aan Her, de Oscarwinnaar Ex Machina, of de film The Machine (met Caity Lotz) van een paar jaar daarvoor. De ideale vrouw creëren, of überhaupt een ideaalbeeld creëren, blijft de mens bezig houden. In Creative Control krijgt het vorm in de augmented-reality bril. Het typische verschil is dat het in de films hiervoor om een tastbare robot gaat, terwijl het in deze film om een visueel, tweedimensionaal persoon gaat. Toch brengt de film het als een volledige ervaring met alles erop en eraan, zodat David er zelfs seks mee kan hebben. Door alle effecten ziet het er in ieder geval overtuigend genoeg uit om meegezogen te worden in het verhaal.

Relatiedrama

Met alle technische snufjes en vermakelijke visuals zou je bijna vergeten waar de film in essentie om gaat en dat zijn de relaties. Net als de meeste films draait het ook hier gewoon om iemand die druk is met werk, mensen in een relatie, en weer een ander die volop vreemd gaat. Zo is het verhaal in zijn basis, niet heel anders dan de meeste andere dramafilms die zich richten op relaties. En dat is precies waar Creative Control afzwakt. Het enige nadeel is namelijk dat het verhaal deels voorspelbaar is in de relatiedrama’s. Zo zit er op een gegeven moment een ruzie tussen David en zijn vriendin, de yogalerares Juliette, in de film, die geforceerd aanvoelt en erg snel escaleert. Het moment op zich hoeft niet onlogisch te zijn voor een stel dat al langer samen is. Echter is daar eerder in de film totaal geen aanleiding voor gegeven, waardoor het hier uit de lucht komt vallen. Er wordt namelijk meer gefocust op de hele relatie met de avatar en de ontwikkeling daar, dan op zijn daadwerkelijke relatie met Juliette.

Recensie Creative Control (Immy Verdonschot)

Hipsters

Deze parodie op de hipsterwereld is prachtig gemaakt. Niet alleen weet de maker zijn kritiek te uiten in het verhaal op zich, maar ook in de visuele stijl van de film zoals hierboven al aangegeven. Verder is de hipstercultuur terug te zien in de verschillende activiteiten die voorbijkomen, zoals tentoonstellingen, feestjes, drugs en drank. Maar bovenal zijn het de excentrieke personages die de wereld ondersteunen. In het bijzonder de kunstenaar Reggie Watts, die zichzelf speelt. Hij weet als geen ander het stereoptype de bevestigen… Je moet er wellicht tegenkunnen om zo’n uitbundig personage een film lang vol te houden, maar hij past perfect bij het verhaal en alles wat deze uitstraalt.

Een ‘indies’-cast

Onafhankelijke films, ook wel indies genoemd, staan niet bekend om het gebruik van grote namen. Al weten indies toch nog redelijk vaak grotere namen aan zich te binden, vaak zijn het enigszins bekende gezichten of alleen maar onbekenden. In dit geval is hier het meeste bekende gezicht waarschijnlijk Nora Zehetner, bekend van Grey’s Anatomy, Grimm en Everwood. Andere namen zijn Dan Gill (Paranormal Activity: The Ghost Dimension) en Alexia Rasmussen (Our Idiot Brother, Last Weekend en Master of None). Toch is het vooral Benjamin Dickinson die de show steelt. De manier waarop hij met alle technieken, in het bijzonder de augmented reality speelt, is tot in de puntjes uitgewerkt. Dat hij dit goed kan uitbeelden kan natuurlijk ook niet anders, wanneer je zelf de regisseur bent en weet wat je wilt.

In essentie is Creative Control een dramafilm over relaties en het dagelijkse leven zoals vele andere films. Maar door deze te plaatsen in de toekomst met de nieuwste uitvindingen, is er een vernieuwende draai aan gegeven. Tegelijkertijd weet de regisseur (en hoofdrolspeler) op een kritische manier de hipstercultuur weer te geven, wat allemaal op een unieke manier samenkomt. Creative Control is een bijzondere film die erg afsteekt bij de meeste drama’s en weet je gedurende de hele film visueel vast te houden.

Xoxo,

Immy.