Recensie | Deerskin (Jip Strijbos)

In de komische horrorfilm Deerskin van regisseur Quantin Dupieux staat absurdisme voorop. Escapisme in haar raarste vorm. Een normale film zal je nooit zien van de fransman die tot nu toe vooral bekend was van de film Rubber (2010). Deze titel ging over een autoband met speciale krachten die mensen gaat vermoorden. Of Deerskin net zo bizar is lees je in de onderstaande recensie.

Titel: Deerskin (originele titel Le Daim)
Regisseur: Quantin Dupieux
Cast: Jean Dujardin, Adéle Haenel, Marie Bunel
Scenario: Quantin Dupieux
Genre: Horror, komedie
Speelduur: 77 minuten
Releasedatum: 19 december 2019

Het absurdisme is een stroming die in de moderne film nog niet veel gerepresenteerd is. We zagen het voornamelijk in de jaren 60 en 70, een tijdperk waarin het experimentele van film nog een belangrijk element was. Toch zijn er ook vandaag de dag zeker nog absurdistische hits te zien. Denk hierbij aan The Lobster (2015) en vrijwel alle films van de legendarische regisseur Charlie Kaufmann. Het blijft een niche die fans weet te vinden. Hoewel Deerskin ietwat minder bizar is, viert het absurdisme in deze film nog steeds hoogtij. Het project teert voor een groot deel op dit aspect, maar weet door de korte duur en de acteerprestatie van Jean Dujardin effectief te blijven.

Deerskin gaat over Georges; een man van middelbare leeftijd die een nieuw jack heeft gekocht van hertenleer. Hij raakt er vrijwel direct door geobsedeerd en wil vervolgens de enige man in de wereld zijn met een dergelijke jas. Hierop volgt een bizarre, steeds meer gewelddadige, missie in het Franse dorpje waar Georges verblijft. Het wordt alsmaar heftiger en je ziet het personage steeds dieper en dieper in waanzin vallen. Het krijgt zelfs af en toe een tragisch randje als de kijker een glimp uit het verleden toegeworpen krijgt. Zo is er een belletje te zien tussen George en een vrouw waarin de vrouw aangeeft dat hij niet meer bestaat voor haar. De hele film lijkt een verlangen weer te geven van erkenning voor Georges van andere. Op narratief vlak is de film flinterdun. Dit weet de film echter ook en pretendeert ook niets anders. Deerskin is enkel een bizar en grappig idee van de regisseur, uitgerekt tot een film. Hierbij komt meteen ook het plus-, en een minpunt van de film naar voren: de lengte. Het idee leent zich meer voor een sketch, niet voor een film, maar doordat de film maar 77 minuten lang is vormt dit geen probleem. De film had echter geen minuut langer moeten duren. Juist door de korte lengte is het tempo van de film sterk. Er is geen enkele langdradige scène en daardoor blijft het lekker wegkijken.

Waar niets op aan te merken is in de film is de cinematografie en het gebruik van kleur. Grote delen van de film hebben bijna een soort sepia filter wat lekker ouderwets doet aanvoelen. Daarnaast wordt er extreem veel gebruik gemaakt van de kleuren bruin en beige. Deze twee elementen samen zorgen voor een stijlvol gevoel, en de kleuren komen vaak overeen (en refereren vaak) me de geliefde jack van Georges. Het gebruik van vele ‘saaie’ kleuren steekt ook goed af tegen de bizarre personages in de film wat, op een goede manier, ontvreemdend werkt. Alles werkt in dienst van het absurdisme en versterkt dat aspect hierdoor ook. Het is puur absurdisme, maar wel goed doordachte absurdisme.

Net als het narratief zijn de personages ook niet heel erg doordacht. Al wordt Georges daarentegen wel met volle overgave geacteerd door vertolker Jean Dujardin. De Fransman gaat namelijk echt volledig op in zijn personage en brengt een bepaalde overtuigende charme naar de rol. Hij doet dit niet alleen met zijn lichaam, maar ook met zijn stem. Vooral de scènes waarin Jean ook de stem van zijn jack nadoet zijn geweldig gedaan en zullen een glimlach op je gezicht brengen. Ook Adèle Haenel zet een goede prestatie neer als Denise, een personage dat ietwat simpel wordt geïntroduceerd, maar welke naarmate de film vordert steeds verrassender uit de hoek komt.

Deerskin is een lastige film om over te praten, want hoewel de personages en het narratief niet heel diep gaan, is de film zeker niet leeg of zonder boodschap te noemen. Het lijkt een film over het toenemende narcisme in de huidige samenleving die vooral gericht is op kapitalisme. Zo is Georges puur en alleen bezig met zichzelf en wat mensen van hem vinden. Deze behoefte vervult volledig met de eerdergenoemde kleding van hertenleer. Naarmate de film vordert en Georges steeds meer hertenkleding aan heeft wordt de man steeds gekker en gekker. Hij verliest zichzelf in zijn narcisme.

Al met al is Deerskin een – bij tijden – grappige film die op bepaalde momenten verrassend uit de hoek komt. Door de korte duur is het makkelijk behapbaar voor iedereen. Het zal niet voor iedereen zijn, maar ik wil in ieder geval ook zo’n hertenleren jack nu!

★★★☆☆

Jip Strijbos

Deerskin is momenteel te zien via onder andere Picl, Ziggo en Pathé Thuis.