Recensie | Den Skyldige (Lawant)

Wij leven in een tijdperk waarin praktisch alles mogelijk is in film. Gigantische ruimteveldslagen? Done. Bijna fotorealistische dieren wiens performance wordt gestuurd door filmsterren? We kijken er niet meer van op. Acteurs er dertig jaar jonger uit laten zien, of zelfs uit de dood laten herrijzen? Het is niet eens meer spectaculair genoeg om daar een kaartje voor te kopen. Maar wanneer alles mogelijk is, verliest een creatieve uiting al snel potentie. Eén oplossing hiervoor is om juist restricties aan een film op te leggen, zoals men dat doet in Den Skyldige.

Titel: Den Skyldige (Engelse titel The Guilty) 
Regisseur: Gustav Möller
Cast: Jakob Cedergren, Laura Bro, Jakob Ulrik Lohmann, Omar Shargawi, Peter Christoffersen
Scenario: Gustav Möller, Emil Nygaard Albertsen
Genre: Drama, thriller
Release: 9 augustus 2018

Alfred Hitchcock was een meester in ‘’de kunst van het weglaten’’ Of het nou het merendeel van een film ogenschijnlijk in één take af te laten spelen Rope, het compleet loslaten van traditioneel narratief en sound-design The Birds of zich volledig tot één locatie te beperken was Lifeboat. Dit laatste is sindsdien meerdere keren gedaan, zoals in 2010 in Buried, een film die zich volledig afspeelt binnen een kist waarin Ryan Reynolds ligt begraven.

Deze films zijn interessant, maar voelen vaak als gimmick. Iets waar in mijn persoonlijke optiek Hitchcock ook niet altijd aan is ontsnapt. Zo niet in Den Skyldige, de debuutfilm van regisseur Gustav Möller, naar een scenario van hem en Emil Nygaard Albertsen. De film speelt zich volledig af in realtime op één locatie. Politieagent Asger (Jakob Cedergren) heeft dienst in de alarmcentrale. Hij krijgt een telefoontje van een vrouw die ontvoert lijkt te zijn. De vraag is hoeveel hij voor haar kan betekenen vanuit de centrale.

Meer plot-details geven kan de film afdoen van zijn kracht. Gelukkig zijn films meer dan alleen maar het plot. Sfeer bijvoorbeeld. Iets waar deze film uitzonderlijk in slaagt. De beperkte tijd en ruimte onderstrepen de ongerustheid en machteloosheid die Asger voelt, niet alleen in deze situatie, maar ook in zijn professionele en persoonlijke leven. De sound-design voegt daar nog aan toe, momenten waarop de telefoon rinkelt na een rustig moment voelen bijna aan als jumpscare. Maar niets van dit alles zou zo goed kunnen werken als het niet verankerd zou zijn in de instant-klassieke performance van Cedergren.

Het overgrote merendeel van zijn tegenspelers maken wij alleen mee via de telefoonlijn, wat inhoudt dat het overgrote merendeel van de shots in de film van hem zijn. Een mindere filmmaker zou de collega’s grotere rollen geven, zodat er iets is om naar toe te snijden in de montage. Niet Möller. Het vertrouwen in zijn acteur verraadt nergens zijn relatief korte filmografie. Zo ook zijn vertrouwen in zijn script. De informatie die wij over Asger en de zaak krijgen wordt immens zorgvuldig gedoseerd. Wij krijgen niet meer te horen dan wij nodig hebben, wanneer wij het nodig hebben. En dit werkt, heel goed.

“Less is more” is een cliché voor een reden. Den Skyldige laat ons zien dat een film eigenlijk niet veel meer nodig heeft dan een vlijmscherp scenario en de perfecte acteur. De spanning die wij voelen is zo veel meer dan een film die volledig zou vertrouwen op snaarmuziek en jumpscares. Ik kan niet wachten tot de volgende van Möller.

★★★★★

Lawant