Recensie | Eros en An American in Texas (Martijn Pijnenburg)

Onlangs was ik aanwezig op het SCENECS International Debut Film Festival te Hilversum. Hier werden vele films vertoond, maar vanwege tijdsgebrek kon ik er maar twee zien, namelijk Eros en An American in Texas. Hieronder lees je wat ik van beide films vond.

Titel: Eros (Originele titel Эрос)
Regisseur: Vitaliy Uimanov
Cast: Kseniya Novikova, Evgeniy Venediktov
Scenario: Vitaliy Uimanov
Genre: Drama
Speelduur: 17 minuten

Synopsis: Een jong meisje lijdt aan hyperacusis; het overgevoelig zijn voor geluiden. Ze probeert een zo normaal mogelijk leven te lijden, maar door het overspel van haar geliefde wordt haar innerlijke balans verstoord. Lukt het haar deze balans terug te vinden met een nieuwe liefde of blijft zij rennen voor haar verleden?

Eros is een korte film waarin de ooraandoening Hyperacusis centraal zou staan. Dit houdt in dat men als het ware overgevoelig is voor geluid en zelfs alledaagse geluiden zoals stofzuigen zeer storend kan vinden. Het leek er wat mij betreft meer op dat men eigenlijk tinnitus (het horen van een piep of andere geluiden die er eigenlijk niet zijn) bedoelde.

Welke van de twee het ook was, het kwam niet goed genoeg naar voren. Eros voelde voor mij meer aan als een vaag liefdesverhaal. Het is mooi gefilmd, maar wist mij verder totaal niet te boeien. Ik was blij toen de film weer afgelopen was.

★☆☆☆☆

Titel: An American in Texas
Regisseur: Anthony Pedone
Cast: Tony Cavalero, James Paxton, Charlotte Best, J.R. Villarreal
Scenario: Anthony Pedone, Stephen Floyd
Genre: Drama
Speelduur: 97 minuten

Synopsis: Een boze, ontevreden groep van punk-rock kinderen groeit op in een klein stadje in Texas. Samen beginnen zij de band Surgeon General’s Warning. De band moet een ticket zijn om te ontsnappen uit dit niemandsland. Hun net verworven volwassenheid en de chaos binnen de groep, maakt hen ontzettend kwetsbaar voor de harde realiteit.

Hoewel het lang niet meer zo populair is als in de jaren zeventig, heeft punk nog steeds vele liefhebbers over de hele wereld. Waaronder ikzelf. Naast het muziekgenre hebben vele punkfans ook wat met de bijbehorende ideologie. Dit geldt ook voor de hoofdpersonages van An American in Texas, waarin 5 vrienden zich afzetten tegen het Amerika van de jaren negentig.

De film laat ons kennismaken met 4 punkers die samen een band vormen. Naast muziekmaken trappen ze ook regelmatig ongein, vaak onder invloed van drugs. Als een van hen in contact komt met een meisje, wordt ook zij bij deze activiteiten betrokken. Het gedrag van de groep is naar eigen zeggen om te kunnen ontsnappen aan de harde Amerikaanse maatschappij ten tijde van de Golfoorlog.

Ik heb bij An American in Texas een beetje hetzelfde gevoel als dat ik kreeg van het recente Bomb City, waarin punk ook centraal stond. In beide films zien we een groep punkers die zich niet geaccepteerd voelen door de maatschappij. Vandaar dat ze tegen dingen aan gaan schoppen. Dit lijkt misschien een logische reactie op het onrecht wat hun wordt aangedaan, maar ik vroeg mezelf af, ‘’trappen ze ongein omdat ze niet geaccepteerd worden, of worden ze juist niet geaccepteerd omdat ze zoveel overlast veroorzaken?’’. Het leek er regelmatig op alsof het tweede het geval was.

De groep wordt bijvoorbeeld geweigerd voor een huisfeestje en besluit daarom door de achterdeur binnen te glippen. In principe gewoon een puberale streek, maar eenmaal binnen gaan ze ook dingen vernielen en als iemand ze erop wijst worden er zelfs klappen uitgedeeld. Het is aan de ene kant goed dat men het verhaal van twee kanten laat zien, maar in sommige scenes zijn de ‘’onbegrepen helden’’ soms nog ‘’asocialer’’ dan de maatschappij. Buiten dat kijkt de film lekker weg en is er een goede balans tussen drama, spanning en humor. Al ontbreekt het hier en daar wat aan diepgang.

An American in Texas was voor mij een goede film die leuk was om naar te kijken. Mensen die niks met punk hebben zullen daar misschien anders over denken, al kan het ook voor hen de moeite waard zijn. Wel moet gezegd worden dat de film verder nergens echt memorabel is.

★★★☆☆

Bij deze wil ik het SCENECS Film Festival bedanken voor het vertonen van deze films. Daarnaast hoop ik volgend jaar in de gelegenheid te zijn om meer films te kunnen zien.

Martijn Pijnenburg