Recensie | Eye in the Sky (Immy Verdonschot)

Na films als Tsotsi, Rendition, X-Men Origins: Wolverine en Ender’s Game was het aftellen tot de volgende film van regisseur Gavin Hood. Hood bewees met deze films al dat hij politiek en oorlogssituaties goed in beeld kan brengen en nu past hij het toe in Eye in the Sky. In deze film staat een wel heel recente ontwikkeling centraal: drones. Niet alleen daarom is de film bijzonder, maar tevens is het een van de laatste films van Alan Rickman.

Titel: Eye in the Sky
Regisseur: Gavin Hood
Cast: Helen Mirren, Aaron Paul, Alan Rickman, Barkhad Abdi, Kim Engelbrecht
Genre: thriller, drama
Speelduur: 102 minuten
Release: 12 mei 2016

Wanneer kolonel Katherine Powell (Mirren) de opdracht krijgt om een geheime drone-missie te leiden, kan ze nog niet voorspellen wat haar te wachten staat. Het is de bedoeling dat ze enkele terroristen moet arresteren die op een schuilplaats verblijven in Nairobi, Kenia. Een land dat niet in oorlog is. Al snel komen ze er achter dat de terroristen andere plannen hebben en moet Powell die van haar bijsturen. Dit zorgt voor een continue schakeling van besluiten tussen alle betrokkenen over de juiste handeling van zaken. Zeker wanneer een jong meisje dat broden verkoopt om de hoek zit van de terroristen…

Oorlogsfilm zonder oorlog

Een oorlogsfilm zonder oorlog. Dat is eigenlijk hoe je Eye in the Sky moet zien. Zo gaat het namelijk om een militaire actie, terrorisme, veiligheid en een hoop politiek. Waar echter in menig oorlogsfilm veel actie zit, valt dat hier allemaal wel mee. Weliswaar komt er een achtervolgingsscène voorbij, maar de kracht van het verhaal zit in de spanning die regisseur Gavin Hood weet op te bouwen. Een oorlog heb je nodig om een dergelijk verhaal te kunnen vertellen, mede vanwege de voorkennis die de meeste mensen zullen hebben. Met militairen als hoofdpersonages, verschillende kampen over de wereld van waaruit deze militairen handelen, terroristen die op de voet gevolgd worden en hun basis die zwaar bewaakt is, ademt de film een oorlogssfeer.

Op afstand

Wie heeft er wel eens een artikel gelezen of discussie gehoord over een drone-aanval? Waarschijnlijk de meesten wel. Wat scenarist Guy Hibbert met dit scenario heeft gedaan, is die werkelijkheid dichterbij brengen. Een artikel over hoeveel doden er gevallen zijn bij een aanslag, blijft voor velen vaak op afstand. Maar Hibbert weet het in deze film persoonlijk te maken. Ieder personage dat erbij betrokken is, reageert er weer anders op. Een drone, ook wel ‘eyes in the sky’ genoemd, blijft op afstand en observeert met name. Wie neemt welke keuzes en waarom? Hoe makkelijk is het om een bom af te vuren, als er letterlijk een oceaan tussen zit? Dit zijn de vragen die Hibbert goed ter sprake brengt, zonder een oordeel te vellen. Hood is vervolgens diegene die al die emoties, twijfels en discussies perfect in beeld heeft weten te brengen. Zo gaat het van personage naar personage, van kolonel, naar luitenant en van luitenant naar politici. Ieder van deze personages moet moeilijke beslissingen maken en weet dat de tijd dringt.

Recensie Eye in the Sky

Vogels en kevers

Meer en meer films weten op een subtiele manier de groei van de techniek in hun films te verwerken. Neem films als Into the Forest, Creative Control, maar ook Captain America: Civil War. Eye in the Sky is daar geen uitzondering op. In dit geval neemt het de vorm aan van een vogel en kever met ingebouwde camera. De finesse waarmee deze worden getoond en ingezet bij de militaire operatie is een mooie toevoeging die ook het noemen waard is. Of het echt als zodanig wordt gebruikt is een tweede, maar in deze film is het één van de onderdelen die de film juist zo spannend weten te houden. Dankzij deze tech, kan de camera namelijk dichterbij de terroristen komen dan de militairen zelf. Het betekent overigens niet dat het risico van de bestuurder ervan afneemt, deze moet namelijk alsnog dichtbij de mechanische dieren zijn om het te kunnen bedienen. Er bestaat dus een kans dat de camera’s worden gespot, maar ook diegene die ze bestuurt. Zo is er eigenlijk geen enkele veilig plek voor de kijker om te ontspannen, want overal loeren risico’s die heel voelbaar zijn gemaakt.

Schermen

Er is een hele duidelijke scheiding in de film zichtbaar, namelijk die van de locaties. Waar de kolonel vanuit Surrey haar operatie uitvoert, zitten de drone-piloten in Las Vegas, bekijken politici en luitenant het vanaf een andere locatie, worden gezichtsherkenningen weer ergens anders uitgevoerd en zijn het enkele militairen op de grond die in Nairobi het dichtst bij de terroristen komen. Alles wordt echter door iedereen nauwlettend in de gaten gehouden via schermen. En dat is precies wat de film zo sterk maakt. Met ijzige stiltes en maar weinig mensen in een ruimte, is dit een van de spannendste films die je in tijden zult zien. Net als de personages zit je vastgekluisterd aan de beelden die iedereen op kilometers afstand bekijken. Niet alleen dat, maar wetende dat er iets grootst op het spel staat en er direct beslissingen genomen moeten worden, maakt het nagelbijtend om te zien hoe er voortdurend geschakeld wordt en tegen welke ‘problemen’ ieder personage aanloopt. En dat alles terwijl ze afhankelijk zijn van apparatuur en maar weinig mogelijkheden hebben om in te grijpen wanneer dat nodig is.

Recensie Eye in the Sky Immy Verdonschot 2

Mirren, Rickman en Paul

Wetende dat er (vrijwel) niets op de gebruikte schermen geprojecteerd staat, maakt dat het werk van de acteurs nog bewonderenswaardiger. Met name Paul en Mirren spelen dit formidabel, want je kunt je ogen niet van hun en hun situatie afhouden. De manier waarop zij vastgekluisterd zitten aan het scherm, zo zal jij dat ook zitten, dankzij hun acteertalent. Waar Mirren nog gebruik kan maken van haar omgeving, is Paul vooral met zijn gezicht in beeld en moet hij dus vooral met zijn ogen acteren. Die emoties die hij doorstaat weet hij goed weer te geven en houden je vast tot op de laatste seconde. Wat ieder van de drie acteurs doet, is een beeld geven van een bepaalde militair in hun functie. De verantwoordelijkheden die ze hebben, als ook de eventuele belemmeringen waar ze tegenaan lopen. Tevens is de film één van de laatste films van Alan Rickman geweest. Wat Rickman’s rol zo gedenkwaardig maakt is met name een quote op het einde, die voor een mooie afsluiting zorgt.

Als je van spanning houdt is Eye in the Skye de film voor jou. Vind je oorlogsscenario’s en militaire operaties interessant, dan moet je deze zeker aan je watch list toevoegen. Eye in the Sky is een film als geen ander, wat mede te danken is aan zijn bijzondere vertelvorm en aangrijpende invalshoek. Hoe ver de personages ook van het gevaar af mogen zijn, geen enkele film weet je dichterbij te brengen dan deze.

Xoxo,

Immy.