Recensie | Independence Day: Resurgence (Guus Tijssen)

We definitely saw this one coming. 5000km breed is het moederschip dat onze aarde komt overnemen, zo groot zelfs dat het de gehele Atlantische Oceaan bedekt. En toch krijgt David Levinson (Jeff Goldblum) het voor elkaar te zeggen: “How did we not see this coming?” Het geeft het niveau van de film aan, een film waarvan ik meer heb genoten dan eigenlijk zou mogen. Normaal staat hier kort een synopsis van het verhaal, maar bij een blockbuster zoals we gewend zijn van Emmerich komt het hebben van een verhaal vaak op de tweede plaats. Toch even kort; de aarde wordt 20 jaar na een eerste alienaanval opnieuw gekozen als doelwit van een stel moorddadige buitenaardse wezens. Dat was het.. Meer is er niet nodig, buckle up, its gonna be a fun ride!

Titel: Independence Day: Resurgence
Regisseur: Ronald Emmerich
Scenario: Nicolas Wright, Dean Devlin, James A. Woods
Cast: Liam Hemsworth, Jeff Goldblum, Bill Pullman, Jessie T. Usher, Maika Monroe, Judd Hirsch,  Charlotte Gainsbourg
Speelduur: 120 minuten
Release: 23 juni 2016

Nu laten we eerlijk zijn; ik ben niet goed begonnen met schrijven. ID4 (Independence Day, voor insiders) Resurgence wordt mijn vijfde recensie en het gaat de eerste zijn die positief is. Dit ligt niet aan het goede weer of de vakantie die is begonnen, ik heb geen nieuwe liefde of een groot geldbedrag gewonnen. Nee, het is iets veel basaler dan dat. Het is het decennium waarin ik geboren ben; ik ben een nineties-kid. Blockbusters bestonden al voor de 90’s, maar dit is wel die tien jaar waarin het fenomeen tot bloei kwam. Films als Point Break (1991), Armageddon (1998), Air Force One (1997), Twister (1996), Volcano (1997), Con Air (1997) en natuurlijk de eerste Independence Day (1996). Deze data heb ik er sowieso graag bij staan, maar nu dienen ze een doel. Point Break was groot, maar de budgetten werden pas echt verhoogd na ’96. Ná ID4 dus.

De film was een succes omdat het de eerste rampenfilm sinds tijden was. Daarbij kon door middel van de toendertijd opkomende CGI (Computer Generated Imagery) de destructie van onze planeet extra realistisch in beeld worden gebracht. En hoewel de critici de film naar beneden haalden omwille van zijn bordkartonnen karakters slikte het publiek de film als zoete koek. Ik was vijf toen de film uit kwam en de eerste keer dat ik hem zag was op tv. Mij maakte het slechte verhaal en de heerlijk cheesy dialogen niets uit. Hallo! Het Witte Huis wordt opgeblazen door een gigantisch alienschip; ik stond te springen op de bank. De ninenties bleken gevuld met slechte dialogen en grootschalige actiescènes en wanneer ik zo’n film aanzette wist ik precies wat ik ging krijgen en dat was best wel lekker. Resurgence was voor mij dan ook een grote melancholische trip terug naar de favoriete films uit mijn jeugd. Het budget was weer enorm ($165.000.000) de critici gingen weer tekeer en de effecten zijn wederom waar de film om draait. Er lijkt niets verandert te zijn in de 20 jaar sinds de eerste ID4 uit is gekomen en zo zie ik het ook het liefst.

Uiteraard valt er genoeg aan te merken op te film, zo begint het met een enorm gat in de woestijn waar Goldblum bijna in weet te vallen. Hoe kon hij dit gat missen? Of is het een spel met het thema“How did you not see that coming Jeff?”. Meest storend is echter dat we een karakter missen met charisma, de eerste film kon rekenen op Will Smith die niet terugkeerde omdat hij 50 miljoen vroeg voor de twee films (ohja, er komt een derde ID4 film, hopelijk zien ze het deze keer wel aan komen). Zonder Smith moeten we het doen met Liam Hemsworth die hier wel erg goed op zijn plek is, maar niet zo sterk is als Smith. Hemsworth is wel goed gecast. Ik kon maar niet wennen aan hem in The Hunger Games ( 2012) en ook in The Expendables 2 (2012) was hij een vreemde eend in de bijt. Maar hier lijkt hij lol te hebben met de one-liners en actiescènes die hij voorgeschoteld krijgt.

Een andere vreemde eend is er een die terugkeert; Bill Pullman. Hij lijkt wat verdwaast door het verhaal rond te lopen en is nooit echt overtuigend als oud president. Wanneer hij zich opoffert aan het eind van de film voelde ik bijzonder weinig, jammer want het karakter was erg sterk en overtuigend in de eerste film. Ook is daar nog Charlotte Gainsbourg, een actrice die vooral bekend staat om haar rollen in filmhuisfilms (met name die van Lars von Trier). Ik heb geen idee wat haar karakter komt doen in deze film en ze voelt nogal miscast. Natuurlijk krijgen we ook heel veel terug. Mijn hoofdreden om deze film te gaan zien was namelijk Jeff Goldblum en hij stelde niet teleur. Zijn karakter David Levinson en dat van zijn joodse vader (Judd Hirsch) zorgden voor veel comic relief. Het is natuurlijk erg makkelijk om een Jood “Smuck!” te laten roepen, maar voor mij werkte prima. Ook had ik het gevoel dat Goldblum en Hirsch een hoop ruimte hebben gekregen om de rol zich eigen te maken. Al kan het natuurlijk ook liggen aan het feit dat er maar liefst 5 scenaristen zich hebben gebogen over het verhaal en dat de dialogen daarom zo goed aansloten bij deze karakters.

We hebben dit soort films al veel gezien de afgelopen tijd, in zekere zin heeft Independence Day zijn eigen graf gegraven want door zijn succes kwamen er talloze soortgelijke films uit. Emmerich moest dus vooral met zichzelf strijden om deze film beter en nieuwer te maken. Nu is hij niet heel vernieuwend geworden. We hebben al veel steden opgeblazen zien worden, en ook genoeg luchtgevechten met langs scherende alienschepen gezien. Het meest moderne aan de film was nog wel de bol die uiteindelijk voor redding zorgt, al leek hij veel op EVE (Wall-E, 2008) of op elk Apple product van de laatste jaren. De film was misschien wel een soort best-off, een verzameling van dingen die we al eerder zagen op een fijne manier gecombineerd. Dit had heel erg negatief kunnen zijn, maar de film is gelukkig zelfbewust, en na het zoveelste monument dat neergaat kan Goldblum dan ook zeggen: “They like going for the landmarks”. “They” als in alle filmmakers die rampenfilms hebben gemaakt de afgelopen jaren.

Roland Emmerich heeft niet geprobeerd om een betere, nieuwere, of grotere versie van zijn eerste ID4 film te maken. Hij geeft ons een mooi afgewerkte sequel die ons het gevoel geeft dat de tijd twintig jaar heeft stil gestaan. Niet iedereen zal hem goed vinden, maar ik voelde mij weer even dat jongetje dat stond te springen op de bank.

Guus Tijssen