Recensie | Knock Knock (Sandro Algra)

Keanu Reeves… het is moeilijk om niet van de man te houden. Ik zou hem zeker niet een van de beste Hollywoodacteurs noemen, maar toch hebben zijn personages altijd een heel sympathieke kant. In 47 Ronin en John Wick veegde hij als een ware baas de vloer aan met de meest gevaarlijke boeven. Nu heeft hij zich nog altijd niet geschoren en ook zijn vettige lange haren heeft hij laten staan: het lijkt wel alsof hij de sets van zijn vorige twee films nog amper heeft verlaten. Toch stapt hij in deze film van zijn gebruikelijke rol als actieheld af om een doorsnee familieman te spelen. Wat als Keanu nou een hulpeloze vriendelijke man was die tijdens een weekend in zijn eigen huis overvallen werd door de bende uit A Clockwork Orange? En wat als die bende bestond uit twee sexy femme fatales? Knock Knock klinkt dan wel als een flauwe titel voor een psychologische thriller, maar is toch passend als je deze film ziet voor wat het in werkelijkheid is: een grote grap.

Titel: Knock Knock
Regisseur: Eli Roth
Scenario: Eli Roth, Nicolás López, Guillermo Amoedo
Cast: Keanu Reeves, Lorenza Izzo, Ana de Armas, Ignacia Allamand, Aaron Burns
Speelduur: 99 minuten
Genre: Thriller
Release: vanaf 3 september 2015 in de bioscoop

Niet met vreemden naar bed gaan

Het is Vaderdag, en Evan Webber (Keanu Reeves) mag zichzelf de gelukkigste vader en echtgenoot van het land noemen. Dit omdat zijn huis blijkbaar volhangt met foto’s waarin hij vrolijk poseert met zijn fotogenieke gezin. Helaas heeft Evan het de komende dagen te druk om met zijn familie naar het strand te gaan. Dat betekent dat hij het huis in de tussentijd helemaal voor zichzelf heeft. De melancholische muziek die intussen op de achtergrond speelt vormt meteen een voorbode voor al het ergs dat eraan zit te komen.

Het regent die avond pijpenstelen. Evan wordt verrast door de twee verdwaalde jonge dames Genesis (Lorenza Izzo) en Bel (Ana de Armas), die plotseling met drijfnatte kleren voor zijn deur verschijnen. Als een echte heer kan hij deze vreemdelingen niet in de regen laten staan, dus nodigt hij ze uit om binnen op een taxi te wachten. In eerste instantie lijken de twee vriendinnen behoorlijk nieuwsgierig naar Evans muzikale carrière en zijn persoonlijke leven. Maar de sfeer wordt steeds meer gespannen naarmate hun gesprek sensueler van aard wordt. Evans wilskracht blijkt werkelijk geen partij voor de charmes van zijn gasten: hij geeft zich volledig over aan het idee van een trio met de dames. De volgende ochtend hoopt hij uiteraard dat dit slechts een ongelukkige escapade was waar niemand meer van hoeft te horen. Helaas denken Bel en Genesis daar anders over. Ze tonen eindelijk hun ware gezicht: dat van twee sadistische psychopaten die een nieuw slachtoffer hebben gevonden. Evan verandert in een gevangene binnen zijn eigen huis: hij wordt bedreigd, gemarteld en verkracht. Zijn bezittingen worden vernield en hij kan slechts toekijken hoe zijn leven langzamerhand voor zijn ogen afbrokkelt.

Hoezo criminele genieën?

Wat Knock Knock nog het meest mee heeft is onvoorspelbaarheid. Dit ligt voornamelijk aan het mysterieuze karakter van de twee slechteriken: hoewel zij langzamerhand meer onthullingen doen over zichzelf nemen ze nooit de tijd om uit te leggen wat ze precies van Evan willen. Hun gruweldaden verrichten zij met een houding die eerder past bij twee kleine meisjes die kattenkwaad uithalen bij hun knorrige buurman. Het gebrek aan een duidelijke motivatie geeft jammer genoeg ook geen voldoening. Hoewel zij anders beweren lijkt het toch alsof ze hun slachtoffer volledig willekeurig hebben uitgekozen.

Het plan om een onschuldige burger binnen zijn eigen huis te kwellen is des te ongeloofwaardiger door de nalatigheid waarmee ze hun misdaden uitvoeren. Als kijker horen wij te geloven dat Evan in een onmogelijke positie verkeert: hij kan geen hulp zoeken omdat de waarheid over het bedriegen van zijn vrouw dan onvermijdelijk naar buiten zal komen. Toch doen de juffrouwen nauwelijks moeite om hun eigen delicten te verhullen, die vele malen erger zijn dan wat Evan op zijn geweten heeft. Ze vernielen immer zijn huis, laten overal hun sporen achter en maken er zelfs filmpjes van! De vraag is dan ook wat Evan bezielt om dit spel nog mee te spelen naarmate duidelijk wordt dat hij toch niet meer kan verbergen dat hij andere dingen heeft gedaan dan het hele weekend met chips op de bank te zitten.

Wel wordt er gesuggereerd dat zijn kwellers vals bewijsmateriaal tegen hem dreigen in te zetten, maar zelfs hiermee is het redelijk onvoorstelbaar hoe deze twee ‘sluwe’ criminelen met hun daden denken weg te komen. Ik begrijp dat Evan de gemiddelde huisman moet voorstellen. Het idee is: ‘dit zou iedereen kunnen overkomen!’. Toch was het de film ten goede gekomen als hij schuldiger was dan de eerste indruk doet vermoeden, bijvoorbeeld omdat hij in het verleden iets verkeerds had gedaan waarvoor hij alsnog moet boeten. Hiermee zou het hele incident ook aanvoelen als het gevolg van iets groters, in plaats van slechts een ongelukkige aanslag op een slachtoffer dat zijn huidige lot totaal niet verdient.

Pizza

“Chocolate with SPRINKLES!”. Als je bij deze zin van Keanu Reeves zin uit de trailer al moest grinniken ben je waarschijnlijk wel in de juiste stemming om van Knock Knock te genieten. Het is een vrij unieke film met een zeer onvoorspelbare afloop. Dat alleen is echter niet voldoende om het een geslaagde thriller te noemen. Het geheel kent noch een noemenswaardige karakterontwikkeling noch een logisch plot om er een spannende film van te maken. Bijna alles kan worden samengevat als: ‘Keanu Reeves wordt gemarteld’. Zo gek veel meer gebeurt er verder namelijk niet.

Het scenario zorgt voor een aantal heel grappige momenten, ook al weet ik niet in hoeverre dit expres is gedaan. Het voelt alsof de filmmakers een heel slecht script overhandigd kregen en besloten er maar iets leuks van te maken. Je merkt dat vooral de twee hoofdrolspeelsters zich ontzettend uitleven met hun rol. Keanu Reeves is altijd sterk wanneer hij een droogkloot moet spelen. Als hij echter opgefokt moet raken (lees: een bepaald mate van emotie moet tonen) merk je al snel de limitaties van zijn acteervaardigheden. Ook dit maakt de film des te grappiger. Bij zijn woede-uitbarstingen moest ik nog wel het hardst lachen. Ik durf zelfs te zeggen dat zijn ‘FREE PIZZA!’ monoloog het uitzitten van deze film helemaal waard maakt.

Sandro Algra