Recensie | Love and Honor (Immy Verdonschot)

Regisseur Danny Mooney en producent Eddie Rubin kregen allebei les van scriptschrijver Jim Burnstein op de universiteit van Michegan. Het was Eddie die Burnstein de vraag stelde wat zijn beste script was, welke nooit het scherm heeft gehaald. Toen Mooney en Rubin hun diploma behaalden, kregen zij het antwoord: Love and Honor (toen nog onder de titel AWOL), een romantisch drama dat zich afspeelt tijdens de Vietnamoorlog. Zo ontstond een hecht en gepassioneerd team om deze independent film naar het witte doek te brengen.

Titel: Love and Honor
Regisseur: Danny Mooney
Scriptschrijver: Jim Burnstein en Garrett K. Schiff.
Hoofdrollen: Liam Hemsworth, Teresa Palmer, Austin Stowell, Aimee Teegarden, Chris Lowell, Max Adler
Genre: Romantiek, drama, oorlog
Speelduur: 96 min

Jonge soldaat Dalton Joiner (Austin Stowell) wordt via een brief gedumpt door zijn vriendinnetje Jane (Aimee Teegarden), terwijl hij op missie is in Vietnam. Daarom besluit hij om tijdens die ene week verlof die hij heeft, haar stiekem te gaan opzoeken, zodat hij haar terug kan winnen. Mickey Wright (Liam Hemsworth), medesoldaat en vriend, besluit om met hem mee op sleeptouw te gaan en er een wilde tijd van te maken. Ze hebben één week om terug naar Amerika te gaan, haar van gedachten te veranderen, en op tijd terug te zijn zonder dat het leger erachter komt dat ze verdwenen zijn. Maar eenmaal in de VS bevinden ze zich in een wereld vol oorlogshaters, waar Jane – nu Juniper – middenin staat.

Richt op het hart

Geweld en liefde staan dicht bij elkaar in deze film. De twee heren zijn namelijk op verlof, maar doen alsof zij deserteurs zijn wanneer ze erachter komen dat Juniper bij de anti-oorlogsbeweging zit. De film had wat meer drama kunnen bevatten om het serieuzer te maken, maar daar krijgen de onderwerpen niet genoeg ruimte voor. De hel van de oorlog is teleurstellend te noemen. Beelden in de ‘jungle’ zijn er amper en de beelden die er zijn, zijn slecht geacteerd. Aangezien het een romantische film is, is het begrijpelijk dat dit niet de boventoon voert. Het neemt echter ook het effect weg wanneer de kerels over hun zware tijd in de oorlog praten, omdat deze emotie niet kan worden overgebracht. De nadruk ligt meer op de protesten, maar ook die punten worden niet goed onderbouwd. Het is en blijft dus steken op het romantische gehalte, waarbij Joiner zijn geliefde terug wil winnen en Wright eindelijk voor het eerst verliefd wordt.

Love & Honor

Zwijmelen maar

Deze film is een doorsnee romantisch verhaal, vertelt met mooie acteurs. Meer ook niet. Het acteerwerk is saai en je ziet meteen dat de cast is samengesteld op basis van hun uiterlijk. De kuiltjes van Stowell (The Dolphin Tale, 90210) zijn misschien wel schattig, maar hij heeft gedurende de film twee gezichtsuitdrukkingen: Een brede glimlach van een verliefde puppy en een zwaar bedenkelijk gezicht voor wanneer hij zich zorgen maakt – wat het merendeel van de tijd het geval is. Hemsworth (The Hunger Games, The Last Song) is niet veel beter, al weet hij de film wel te dragen. Bij hem ligt het misschien meer aan de stereotypische rol die hij neerzet, dan aan zijn kwaliteiten. Teresa Palmer (I Am Number Four, Warm Bodies) weet daarentegen wel te boeien. Ondanks dat zij een braaf rolmodel is voor alle meiden (ze drinkt niet, is nog nooit high geworden en wilde al vanaf jonge leeftijd de wereld redden) en ook een stereotype speelt, weet zij te interesseren. Zij brengt haar rol met een bepaalde ondeugendheid en speelsheid. Met haar spontane acties, guitige ogen en zelfstandigheid zorgt zij voor de frisse adem die de film nodig heeft. Een andere acteur die aandacht verdient is Chris Lowell (The Help, Private Practice, Veronica Mars). Hij weet de spanning nog enigszins in de film te houden. Met zijn ‘jaloerse vriend’-houding en daden waarvan hij de gevolgen niet overziet, blijft de film interessant. Tevens zitten Candace, Peter en Mickey Wright in een driehoeksverhouding en dat houdt een film altijd wel interessant. Maar ja, voor wie zal ‘Candy’ kiezen in de periode waar je al je liefde met iedereen moet kunnen delen?!

Back to the 70’s!

Wat meteen opvalt – zodra de heren in Amerika rondrijden – is de aankleding van de film. Alles wat je ziet straalt meteen de seventies – “Make love not war” – uit. Joiner en Wright cruisen in een prachtige wagen met het lied ‘Spirit in the Sky’ van Norman Greenbaum op de achtergrond. Genoeg om je meteen mee in de flower power tijd te kunnen wanen. Alle kleding doet denken aan het beeld wat er van die jaren bestaat: lange broeken, vrolijke kleuren afgewisseld met aardkleuren, en van sandalen aan je voeten en kralen om je nek tot haarbanden. De seventies sfeer wordt overtuigend, maar ook wat braafjes, neergezet. Vrijwel iedereen in de film is op een bepaald moment high, gaat naar groovy feesten of doet mee aan de protesten tegen de oorlog, zonder dat het buitensporig wordt.

Love & Honor

Maanlanding?

Het verhaal speelt zich af in een week in juli 1969. Vanaf de lancering van Apollo 11 tot en met de terugkomst van de astronauten Neil Armstrong en Buzz Aldrin op de aarde. Het biedt een timeframe voor de film, waarin duidelijk wordt dat de heren precies één week hebben om weer terug te gaan en te dienen in de oorlog. Er komen quotes voorbij als ‘je zult je altijd herinneren waar je was tijdens de maanlanding’. Erg cliché, maar dat past natuurlijk ook wel in zo’n film. Ze herhalen de quote voor het gemak zelfs nog een keer! Eigenlijk heeft de maanlanding absoluut niets te maken met de film en zorgt alleen voor wat vage beelden tussendoor. Die week in juli 1969 is dan wel bij veel mensen bijgebleven, maar voor deze film zal dat waarschijnlijk niet gelden.

Love and Honor is een ‘dertien in een dozijn’ film. Een cliché romantische drama dat eigenlijk niets nieuws biedt. Gewoon een heerlijk filmpje om weg te kijken en je gedachten te kunnen verzetten. Over de acteurs is niet echt te spreken, behalve dat Teresa Palmer en Chris Lowell de film leuk en interessant weten te houden. Love and Honor heeft zo zijn grappige momenten, maar aan echt drama ontbreekt het. Dat neemt echter niet weg dat alle tienerstelletjes er lekker bij kunnen zwijmelen en een excuus hebben om in elkaars armen te liggen. Voor de zomer is dit de tienerfilm ten top. Perfect voor iedereen die eigenlijk toch niet zoveel geeft om geschiedenis, maar gewoon een leuk plaatje wil zien en een zomergevoel wil krijgen.

Xoxo,

Immy.