Recensie | Malavita: The Family (Immy Verdonschot)

Luc Besson maakte eerder Taken, Transporter, Léon en The Fifth Element. Films waar de hoofdpersonages vaak in contact komen met een andere nationaliteit. De boekverfilming van Tonino Benacquista past daarom goed in zijn straatje. In Malavita: The Family mengt hij niet alleen het Franse met het Amerikaanse, maar doet hij er ook nog een behoorlijke lading Italiaans spaghettisaus bovenop.

Titel: Malavita: The Family (aka The Family)
Regisseur: Luc Besson
Scriptschrijver: Luc Besson en Michael Caleo
Boek: Tonino Benacquista
Hoofdrollen: Robert de Niro, Michelle Pfeiffer, Dianna Agron, John d’Leo, Tommy Lee Jones
Genre: Maffia, Komedie, Actie
Speelduur: 111 min
Release: Vanaf 31 oktober 2014 in de bioscoop

De maffiafamilie Manzoni zit in het getuigenbeschermingsprogramma en gaat door het leven als vader Fred (Robert De Niro), moeder Maggie (Michelle Pfeiffer), dochter Belle (Dianna Agron) en zoon Warren (John d’Leo) Blake. Dat is ook wel nodig, want ze hebben andere leden van de maffia verraden. Zo zijn ze terecht gekomen in een rustig dorpje in Frankrijk, waar ze zich proberen aan te passen en zo onopvallend mogelijk moeten zijn. Maar ‘old habits die hard’ en aanpassen blijkt moeilijker dan gedacht. Wat de taak van hun agent Stansfield (Tommy Lee Jones) des te moeilijker maakt.

Maffiafilms

Een hommage aan maffiafilms, dat is Malavita. Het bevat alle ingrediënten, zoals grof geschut, grof taalgebruik, Italiaanse families, Italiaanse recepten, maar bovenal de gebruiken van de maffiawereld. Met het grote verschil dat het verhaal begint waar bijvoorbeeld Goodfellas van Martin Scorsese eindigde: Het verraden van hun famiglia. Er zitten dan ook verschillende verwijzingen in naar maffiafilms. Wat deze films anders maakt, is de humor die al vanaf het begin van de film aanwezig is. Zo moet de familie met Italiaanse achtergronden uit Brooklyn, zich leren te gedragen in een klein dorpje in Frankrijk. Daar denken de inwoners dat de Blakes van geld komen, omdat ze Amerikaans zijn, en dat trekt de familie maar moeilijk. Malavita had dan ook een behoorlijk grimmige film kunnen zijn, maar de humor zorgt voor een frisse twist op het genre en houdt het verhaal luchtig.

The way mobsters do

Gewoontes zijn moeilijk te doorbreken en dat bewijst ieder personage in deze film. Of het nu Belle is die een jongen in elkaar slaat omdat hij denkt gemakkelijk gebruik van haar te kunnen maken, of de supermarkt die Maggie opblaast nadat de eigenaar haar asociaal behandeld of de manier waarop Warren al zijn klasgenoten peilt om hen voor eigen gewin te kunnen gebruiken: Allen zijn ze temperamentvol. Je zou bijna vergeten dat ze hun leven niet zeker zijn. De scènes die tussendoor voorbij komen, over Don Luchese vanuit de gevangenis met een wraaklust, moeten daaraan herinneren. Toch hebben deze maar weinig impact, omdat alleen de agenten eraan herinneren dat familie Blake gevaar loopt. Daarnaast wordt er veelvuldig gebruik gemaakt van flashbacks over hoe goed de familie het vroeger had, en van dagdromen waarin je ziet hoe de ‘echte’ Fred met problemen om zou gaan. Bij vlagen zijn deze grappig ingezet, maar over het algemeen dienen ze meer als een onderstreping van de clichés. Hiermee blijft deze maffiafilm een zwarte komedie die niet veel verder gaat dan dat.

Malavita: The Family

De vrouwelijke blik

Terwijl De Niro (Goodfellas) in ‘voice over’ bezig is met het vertellen van zijn verhaal en het schrijven van een boek, zijn het de dames in de familie die voor het meest benaderbare deel van de film zorgen. Zo is Maggie (Pfeiffer, Scarface) in hart en nieren een moeder die houdt van koken en van haar man. Ook al is ze omringt door alle grillen van de maffia, zij zoekt heil in de kerk en tikt man en kinderen op de vingers wanneer ze ‘fuck’ durven te zeggen. Dan hebben we nog Belle (Agron, Glee). Een tiener die nog nooit verliefd is geweest en de gevoelens voor het eerst ervaart. Als een blok valt ze voor haar wiskundeleraar en alle (heftige) emoties, die daarbij horen, weet Besson goed in beeld te brengen. Het rennen naar de telefoon en het vragen van hulp bij haar wiskundehuiswerk… Het zijn de herkenbare momenten die iedere verliefde tiener wel eens heeft meegemaakt. Deze zachtaardigheid van Belle biedt een mooi contrast met de Belle die in het begin nog een jongen helemaal tot moes weet te slaan met een tennisracket.

De knallende laatste akte

Het verhaal is aardig opgebouwd en heeft een leuk begin. Hierin komt alles wat in de trailer zit snel voorbij, wat verwachtingen schept voor de rest van de film. Dit maakt de film helaas niet waar. Het verhaal doet niets anders dan rustig voortkabbelen waardoor je je af en toe afvraagt waarom je aan het kijken bent. Er zit niet veel vooruitgang in het verhaal, tot alles ineens samenkomt in de laatste akte. Deze valt op een avond waarbij ieder familielid zijn eigen weg gaat, maar ze toch weer naar elkaar gedreven worden. Want: Familie is en blijft Familie. Het is een geweldige slotakte vol spanning, geweld, grof geschut en actie. Terwijl gedurende de film sommige grappen je aandacht nog bij de film kunnen houden, zorgt de slotakte voor het hoogtepunt.

Funfacts

Enkele punten zijn nog het vermelden waard. Een daarvan is de muziek. Hoewel af en toe gebruik wordt gemaakt van liedjes, is het merendeel door een orkest uitgevoerd. De muziek past perfect bij de film en geeft de Italiaanse sfeer goed weer. Daarnaast komt er behoorlijk wat Frans voorbij (met name in het begin van de film). In de meeste Amerikaanse films zou dit niet voorkomen en het zorgt voor een goede aanvulling die het verhaal mooi ondersteunt. De belangrijkste reden waarom de film waarschijnlijk niet goed werkt is omdat je het gevoel krijgt dat er te veel in de film is gestopt. Dit is vaak lastig bij een boekverfilming en hier pakt het niet goed uit.

Malavita is een aardige film vol donkere humor en bloedvergieten. De acteurs zijn vermakelijk en weten te verrassen in hun rollen, maar hun personages blijven vlak. Hoewel het verhaal in het midden een dipje neemt en vol zit met clichés, weet de film af te sluiten met een ijzersterke slotakte. Daarmee is Malavita een leuke aanvulling op het genre, maar weet de film verder niet te overtuigen.

Xoxo,

Immy.