Recensie | We’re The Millers (Immy Verdonschot)

Het idee van We’re the Millers bedacht schrijver Steve Faber op één van zijn vele ritjes naar Mexico. Iedere keer weer zag hij hoe het stereotype werd betrapt op drugs, wat hem aan het denken zette. “Waarom jezelf niet opknappen?” zei Faber tegen zichzelf. Collega Bob Fisher had gelijke observaties gemaakt, waarbij gezinnen met campers geen problemen hadden om door de controle te komen. Zie hier het resultaat.

Titel: We’re the Millers
Studio: Warner Bros.
Regisseur: Rawson Marshall Thurber
Scriptschrijver: Bob Fisher & Steve Faber en Sean Anders & John Morris
Hoofdrollen: Jennifer Aniston, Jason Sudeikis, Ed Helms, Emma Roberts, Molly C. Quinn, Will Poulter
Genre: Komedie, Roadtrip
Speelduur: 111 min
Release: Vanaf 29 augustus in de bioscoop

David Clark (Jason Sudeikis) is een kleinschalige drugsdealer, voor wie een goede daad slecht uitpakt. Zijn voorraad en geld wordt gestolen en om zijn baas, Brad (Ed Helms), terug te betalen, moet hij het grote werk doen: Drugs smokkelen vanuit Mexico. De enige manier waarop hij zichzelf dit overtuigend ziet doen, is met behulp van zijn buren. Samen met de cynische stripper Rose (Jennifer Aniston), onderbuurjongen Kenny (Will Poulter), runaway Casey (Emma Roberts) en een glanzende camper doen zij zich voor als het doorsnee gezinnetje ‘de Millers’ die de Fourth of July gaan vieren.

Double rainbow… All the way

De film opent met YouTube filmpjes, van ‘Double rainbow … All the way’ tot ‘surprised kitten’. Het is een prima oplossing zodat de credits niet over het daadwerkelijke verhaal lopen, maar een echte toevoeging is het niet. Al snel blijkt dat David – de drugsdealer – deze lekker stereotypisch aan het kijken is vanaf zijn bank. Op een dergelijke manier worden alle vier de hoofdpersonages één voor één netjes geïntroduceerd in het verhaal. Het is een inleiding die je even moet uitzitten voor de film echt op gang komt, want interessant is het niet te noemen. Behalve misschien voor mensen die de synopsis van de film niet hebben gelezen en lekker spontaan naar de film gaan.

De doorsnee Amerikaanse komedie familie

Bij het zien van de trailer van deze film weet je eigenlijk al wat je kunt verwachten: Een doorsnee Amerikaanse komedie. Vier personages die niet bij elkaar passen en toch met elkaar opgescheept zitten, waardoor grappige momenten ontstaan. Het is dan ook een hele opgave om hier nog iets leuks van te maken. Misschien is het meest grappige nog wel dat juist op de momenten dat ze ruzie maken en niet geheel hun best doen om een (h)echte familie te lijken, ze er akelig dichtbij komen. Op andere momenten blijkt dat deze insteek voor leuke – weliswaar voorspelbare – momenten kan zorgen. Zoals bijvoorbeeld wanneer Kenny van ‘moeder-’ en ‘zuslief’ lessen krijgt in de liefde. Ondanks dat deze scène iets te lang doorgaat, waardoor het net niet meer grappig is, is hij zeker de moeite waard.

Een aaneenschakeling van lachmomenten

De humor in We’re the Millers komt overal vandaan. Van een drugsbaas met een gigantische villa, inclusief een aquarium met orca, tot aan drugs in een deken wikkelen en doen alsof het een baby is. Alle soorten grappen passeren de revue, zodat iedere bezoeker wel ergens om kan lachen. Van grof en walgelijk tot onschuldig. De hele film is een aaneenschakeling van lachmomenten, hoewel je de meesten al van ver voelt aankomen. De leuke draai die de film eraan weet te geven, is mede te danken aan de zware kerels die de ‘Millers’ vanuit Mexico achterna gaan als ook het andere gezinnetje – The Fitzgeralds – dat ze keer op keer tegen het lijf aan lopen.

Talent

Om dit standaardgezinnetje samen te stellen is van grote namen gebruik gemaakt. De enige onbekende is eigenlijk Poulter (uit Son of Rambow) en hij doet het prima als de naïeve (maagdelijke) zoon die wat genegenheid zoekt. Aniston is altijd een genot om naar te kijken. Dat ze anders uit haar schulp kan komen, heeft ze al bewezen in Horrible Bosses en hier doet ze het nog eens dunnetjes over. Van Sudeikis kun je ook altijd humor verwachten, al doet hij eigenlijk hetzelfde als wat hij altijd doet. Dit is echter helemaal niet erg, aangezien het leuk is en leuk blijft. Roberts (het nichtje van) doet als Casey eigenlijk wat ze in vrijwel iedere film doet. Haar karakter heeft weinig om het lijf, maar zij voegt er zelf ook totaal niets aan toe. Haar leukste moment uit de film is wellicht de zoenscène, maar verder is zij het meest voorspelbare en vlakke personage uit de film. Wat dat betreft hadden ze ook best wat meer screentime aan Molly Quinn mogen geven (voornamelijk bekend als Alexis, de dochter van Castle in de gelijknamige serie). Zij speelt de dochter van The Fitzgeralds, waarvan de ouders gespeeld worden door Nick Offerman en Kathryn Hahn: Een prachtige aanvulling op deze film.

Roadtrip

Roadtrip films staan erom bekend dat vriendschappen op de proef worden gesteld of onbekenden zullen ‘bonden’. We’re the Millers is geen uitzondering. Want ook al kent iedereen elkaar oppervlakkig, tijdens de reis gebeuren er genoeg dingen waardoor ze allen een zwak voor elkaar krijgen. Het verschil is echter dat deze films vaak over de trips gaan richting eindpunt, waarbij het eindpunt van de reis ook het eindpunt van de film is. De heenreis wordt gedeeltelijk per vliegtuig afgelegd en is daardoor ook snel voorbij. De terugreis is daarentegen stukken interessanter. Natuurlijk komen de standaardelementen voorbij, maar The Fitzgeralds zorgen voor de welkome afwisseling. De combinatie van deze twee zorgt voor de origineelste en grappigste momenten in de film.

Al met al is We’re the Millers een leuke roadtrip komedie waarbij je af en toe behoorlijk hard zult lachen. Van walgelijke tot grove situaties en leuke tot aandoenlijke momenten, deze film heeft het allemaal. Je zult er af en toe genoeg van hebben, maar deze film kan je zeker laten schaterlachen. En voor zij die blijven zitten: De gagreel na de aftiteling zorgt voor een leuke afsluiting.

Xoxo,

Immy.