Recensie | Monsters University (Glenn Abbink)

Van 2001 tot 2009 bracht Pixar zo goed als ieder jaar een originele film uit, die garant stond voor zowel een hit bij de critici als aan de kassa (Toy Story, A Bug’s Life, Monsters, Inc., Finding Nemo, The Incredibles, Ratatouille, Wall E, Up e.a.). Daarna kwam Pixar met sequels als Toy Story 2 en 3 en Cars 2. Waarna de winning streak in het geding kwam. (Terwijl concurrenten zoals Fox met Ice Age, DreamWorks met Madagascar en Shrek toch successen behalen met sequels op hun hitfilms, lijkt de rek er creatief bij Pixar uit). Bij veel fans van de Pixar animatiestudio heeft dit alles tot onvrede geleid en heeft Pixar nu naar de klachten geluisterd. Onlangs kondigde de studio aan te gaan stoppen met de sequels. Zo komt volgend jaar The Good Dinosaur uit en in 2015 verschijnt Inside Out. Volgend jaar krijgen we echter nog een vervolg op Finding Nemo, Finding Dory, en kunnen we vanaf deze maand nog naar het vervolg op hun hit Monsters Inc., Monsters University. Hoe weerhoudt deze sequel/prequel zich tot het origineel?

Titel: Monsters University
Regisseur: Dan Scanlon
Scriptschrijver: Dan Scanlon, Daniel Gerson en Robert L. Baird
Hoofdrollen: Billy CrystalJohn GoodmanSteve BuscemiHelen MirrenAlfred MolinaNathan FillionCharlie DayDave FoleyAubrey PlazaSean Hayes
Genre: Animatie
Speelduur: 104 min
Release: Vanaf 10 juli in de bioscoop

Mike Wazowski (Billy Crystal) en James P. Sullivan (John Goodman) zijn een onafscheidelijk duo, maar dat is niet altijd zo geweest. Het verhaal speelt zich af voor de belevenissen in Monsters Inc, in de tijd dat Mike en Sulley nog in de schoolbanken zaten van de Monsters Universiteit. Daar leren ze hoe ze kinderen de stuipen op het lijf kunnen jagen. Het verhaal vertelt hoe de twee, die in het begin elkaars grootste rivalen waren, uiteindelijk de beste maatjes worden. Als de twee tegenpolen van school worden gestuurd, krijgen ze één kans om opnieuw te beginnen. Maar zijn ze wel afhankelijk van elkaar.

De protagonisten van Monsters University, Mike en Sully, verschillen in deze film met hoe ze zijn in Monsters Inc. Mike wil van jongs af aan al bangmaker worden, ondanks zijn niet angstaanjagende uiterlijk. Sulley daarentegen loopt met het probleem dat hij een beroemde vader heeft. Het was een goede keuze van Pixar om te ‘beginnen bij het begin’ en te laten zien hoe de vriendschap begon. Hierdoor keren we terug naar de bekende personages, zonder dat het aanvoelt alsof we dit allemaal al gezien hebben.

Monsters die werken als professionele bangmakers, bleek met Monsters Inc. een succesformule. Monsters, Inc. wordt door vrijwel alle liefhebbers van Pixar betiteld als één van hun beste werken. Begrijpelijk dat de studio juist van deze film een sequel wilde maken. Met Monsters University waagt Pixar zich echter voor het eerst aan een prequel. Daar waar vele film sequels, prequels, en spin-offs proberen de originele succesformule te reproduceren, maar dan grootser, staat Monsters University als film op zichzelf.

Monsters University

Het lastige aan deze film is, daar het een prequel is, dat de kijker weet dat de twee hoofdrolspelers vrienden zullen worden. Hierdoor is de gehele premisse zonder spanning. Regisseur Dan Scanlon, wie met Monsters University zijn regiedebuut maakt, zoekt daarom samen met zijn medeschrijvers naar een emotionele resonantie en spelen ze met onze verwachtingen. Dit gebeurt vooral naar het einde van de film toe, wanneer alle extra personages aan de kant worden geschoven en de aandacht puur uitgaat naar de relatie tussen Mike en Sully. Vanaf dat moment wordt de nadruk gelegd op de betekenisvolle relatie tussen beide, hetgeen Pixar vooral bekend om staat en goed in is. Het probleem is echter dat hier vele subplots en zijpaden voor nodig zijn om de climax te bereiken en te bewerkstelligen. Hierdoor is het geheel niet even effectief als de makers zouden willen. Daarnaast springt de film van de ene set-piece naar de andere, waarbij getracht wordt de aandacht van de kijkers met een korte aandachtsspanne te behouden, maar waarbij verbloemt wordt dat het verhaal verder weinig om het lijf heeft.

Tot slot is het leuk te vermelden dat aan het einde van de film een scène zit, waarin zo goed als alle schriktechnieken en build ups uit horrorfilms uit te trukendoos worden getoverd. Dus mensen die snel schrikken; let op, dan hoef je hier de volgende keer niet meer in te trappen.

In Monsters University is de humor volop aanwezig in de vorm van verwijzingen, one-liners en een flinke dosis slapstick. Deze zijn leuk voor zowel de allerjongsten als voor de ouderen. De film zit ook boordevol typisch Amerikaanse grappen over het Amerikaanse college leven. Dit leven en de vele bijbehorende rituelen zijn wellicht niet zo bekend hier. Door de plaats echter die deze verworven hebben in de populaire (film) cultuur, is het voor bijna iedereen wel herkenbaar. Voorbeelden hiervan zijn de rivaliserende studiegroepen bestaande uit stereotypes en de vele toernooien die dienen ter vervanging van dronken en gedrogeerde monsters.

Monsters University

Monsters University is een veilige route voor Pixar. Zoals gebruikelijk bij Pixar zijn de animaties en de details van hoog niveau en is het geheel kleurrijk en visueel inventief. Daarnaast heeft de film een cast vol leuke, herkenbare en toch wel eendimensionale personages. Billy CrystalJohn Goodman en Steve Buscemi zijn uitstekend in hun stemrollen en worden bijgestaan door opvallende bijrollen van Helen Mirren en Nathan Fillion.

Monsters University behoort niet in het lijstje meesterwerken uit de canon van Disney/Pixar, noch is het een revolutie in de vertelkunst. De climax heeft daarnaast niet de emotionele punch die vele eerdere Pixar films hebben gehad. Monsters University heeft echter een goede dosis (scherpe) humor en het hart op de goede plek. Een aanrader voor de gehele familie! En laten we nou voor eens en altijd afrekenen met het idee dat animatiefilms slechts voor kinderen zijn.

★★★☆☆

That’s all for now,

Glenn Abbink