Recensie | Mowgli (Sandro Algra)

Het regiedebuut van Andy Serkis is hier dan eindelijk, Mowgli. ‘Wat, alweer een live action remake van The Jungle Book!? De Disney versie uit 2016 was toch al perfect?’. Beide films werden rond dezelfde tijd aangekondigd. Disney wist zijn film, geregisseerd door John Favreau, echter als eerst uit te brengen. Warner Bros. bleef de Serkis film maar uitstellen, en de naam veranderen, totdat dit jaar de bioscoop uitgave definitief werd geannuleerd en de film werd doorverkocht aan Netflix. Serkis had nooit de intentie om met Favreau te concurreren. Zijn Jungle Book is geen remake van het Disney tekenfilmpje, maar eerder een duistere verfilming van het originele verhaal. Terwijl Disney met zijn remake van Pinocchio de traditie in leven houdt om van lugubere sprookjes commerciële familiefilms te maken heeft Guillermo del Toro groen licht gekregen van Netflix om zijn eigen duistere versie van Pinocchio te produceren. NETFLIX: WAAR JOUW NACHTMERRIES WERKELIJKHEID WORDEN!

Titel: Mowgli (aka Mowgli: Legend of the Jungle)
Regisseur: Andy Serkis
Cast: Rohan Chand, Andy serkis, Christian Bale, Benedict Cumberbatch, Cate Blanchett, Naomie Harriss, Tom Hollander, Peter Mullan, Matthew Rhys
Scenario: Callie Kloves, Rudyard Kipling (boek)
Genre: Avontuur, Drama Fantasie
Release: Vanaf 7 december op Netflix

Een mens in wolfskleren

‘Wat moeten we met dit mensenkind?’ roepen de wolven wanneer de jonge Mowgli (Rohan Chand) aan de roedel wordt voorgesteld. Zonder ouders is de jongen hulpeloos in de jungle, en buiten de roedel zal hij al snel verslonden worden door de mens-hatende tijger Shere Khan (Benedict Cumberbatch). Volgens de wet van de jungle moet de jongen goedkeuring krijgen van twee leden uit de roedel om toegelaten te worden, en die steun krijgt hij uit onverwachte hoek. De panter Bagheraa (Christian Bale) zal Mowgli bijscholen over de wet van de jungle. Baloo de beer (Andy Serkis) is de strenge leraar die Mowgli net als alle jonge wolfjes klaarstoomt voor het leven van een roofdier. De leerlingen die niet opletten krijgen een corrigerende tik van de beer. Kan Mowgli sterk genoeg worden om met de volwassene wolven te jagen, of is het wijzer dat hij de menselijke beschaving opzoekt om zich bij zijn eigen soort aan te sluiten?

Nadat de Disney film 2 jaar geleden de lat erg hoog had gelegd qua special effects, zou je denken dat deze film bijna alleen maar kon tegenvallen. De omgevingen zijn in tegendeel ontzettend indrukwekkend. En dat geldt niet alleen voor de jungle, ook het dorp van de mensen is schitterend in beeld gebracht. Wat jammer dat we dit niet op het witte doek te zien krijgen.

De kwaliteit van de CGI varieert wel sterk met de dieren. Baloo en Shere Khan zijn fantastisch geanimeerd. Ze zijn minder levensecht als je ze met de tijger en beer uit de 2016 film zou vergelijken, maar hun karakterontwerp is wel unieker. Je ziet dat de gezichten van de dieren duidelijk zijn gemaakt voor de motion capture van de acteurs. Cumberbatch speelt de tijger bijna als een soort jungle gangster. De wolven zien er al helemaal niet uit als echte dieren. Ik vermoed ook dat de filmmakers hen opzettelijk een menselijk gezicht hebben gegeven, zoals je vaak ziet in illustraties van oude legendes. Het personage dat nogal het meest tegenvalt is de 100 jaar oude python Kaa (Cate Blanchett, ja deze cast voelt bijna als een The Lord of the Rings reünie). De slang lijkt net een personage uit een 10 jaar oud videospel. Wat mij betreft hadden ze haar beter weg kunnen laten uit de film, aangezien ze toch al maar weinig in beeld is. Waarom ziet een film van Andy Serkis, koning van de motion capture, er niet beter uit? Het is wel duidelijk dat de filmmakers last hadden van een krap budget.

Welke versie moet ik kijken?

Sinds de jaren 30 is er een ontelbaar aantal verfilmingen gemaakt van Rudyard Kiplings The Jungle Book. Maar laten we eerlijk zijn, de meeste mensen die deze recensie lezen denken vooral terug aan de Disney animatiefilm uit 1967. Volwassen elementen uit het boek worden weggelaten: zoals kolonialisme, discriminatie en de strijd om te overleven. In plaats daarvan is het een luchtige kinderfilm die de jungle afschildert als een swingende jaren 60 muziekclub met pratende dieren. Wat mij van die film nogal het meest is bijgebleven zijn de unieke personages, iets wat ik jammer genoeg niet terug zag in de remake.

Als je mijn recensie van Disney’s The Jungle Book uit 2016 terug kijkt, merk je waarschijnlijk dat ik veel meer uitkeek naar de Warner Bros. film. Ik was naar mijn idee een van de weinigen die Favreau’s The Jungle Book niet heel goed vond (hoewel ik sindsdien meer mensen heb gesproken die mijn mening delen). De film heeft één voet in het tekenfilmpje, en één in Kiplings boek. Dat zorgde naar mijn mening voor een film die oneven is qua toon. Bovendien kwam Mowgli over als een schone gepamperde sukkel die nog geen week in de jungle zou overleven.

Bepaalde scènes uit de Andy Serkis film blijken een deel van het publiek nogal te choqueren. Eén specifiek moment heeft al een grote discussie losgemaakt op social media. Hiermee komt Serkis zijn belofte na dat hij erg trouw zou blijven aan de donkere toon van Kiplings boek. Sommige scènes en dialogen zijn ook rechtstreeks uit het boek geplukt. Op bepaalde momenten is dat het grootste pluspunt van deze film. Eindelijk zien wij een versie van The Jungle Book die dichter bij Kiplings originele visie staat. Mowgli lijkt hier ook niet op een modern jongetje dat in de Jungle is geplaatst. We zien zijn frustraties wanneer hij door zowel mens als dier wordt afgewezen. Langzamerhand neemt hij een leidersrol op zich, en groeit hij op als vechtersbaas.

Helaas is de vertelwijze van het verhaal op sommige punten wel erg rommelig. De film neemt namelijk verschillende hoofdstukken uit het episodische boek en vertelt daarmee het verhaal van Mowgli, vanaf het punt dat hij als kind wordt gevonden tot aan zijn eerste stap richting volwassenheid. Bepaalde hoofdstukken uit het boek komen terug als redelijk korte scenes, en komen daardoor niet geheel tot hun recht. Er is bijvoorbeeld een moment waarin Mowgli heen en weer rent naar het dorp van de mensen om vuur te halen. De manier waarop dit is gemonteerd doet denken dat het dorp vanaf het diepste punt van de jungle slechts een kwartiertje wandelen is. Op een gegeven moment vertelt Bagheera Mowgli zijn achtergrondverhaal, hoe hij opgroeide als huisdier in een paleis. Dit is een mooie scène, en ook dit is direct van het boek afgeleid. Maar had het niet sterker kunnen zijn als we dat paleis zouden zien via een korte flashback? Vanaf de tweede helft wordt de film ook aanzienlijk beter, omdat er creatievere manieren gevonden worden om het verhaal over te brengen (zoals de beruchte scène die kijkers blijkbaar trauma’s heeft opgeleverd). Dit is tenslotte een film, en daarin mag wel wat gespeeld worden met het bronmateriaal.

Een ongecensureerde Jungle Book?

Mowgli had een betere film kunnen zijn als het wat langer was geweest. Ook de special effects hadden wat meer opgepoetst mogen worden. Achteraf had Andy Serkis Netflix vanaf het begin kunnen benaderen om hier een miniserie van te maken. Het is ook goed nieuws dat het volgende project van Serkis, Animal Farm, door Netflix is opgepakt.

Ondanks de minpunten moet ik wel zeggen dat dit een verfilming van The Jungle Book is die gewoon meer te zeggen heeft dan voorgaande versies. Ik heb er geen problemen mee als je liever de Disney tekenfilm kijkt, of zelfs de 2016 remake. Bedenk wel dat je dan minder complete versies van het verhaal voorgeschoteld krijgt. The Jungle Book zonder volwassene motieven is alsof je To Kill a Mockingbird leest zonder het onderwerp van racisme, of een The Lion King remake zou kijken zonder sterfscènes. Wat ik in ieder geval hoop is dat Mowgli meer mensen aan zal zetten om het originele verhaal op te zoeken.

Sandro Algra ★★★½☆