Recensie | Much Ado About Nothing (Immy Verdonschot)

Joss Whedon, bedenker en maker van de series Buffy the Vampire Slayer, Angel, Firefly, Dollhouse en sinds kort Marvel’s Agents of S.H.I.E.L.D, is waarschijnlijk het meest bekend van de actiefilm The Avengers met o.a. Robert Downey Jr. en vele anderen. Toen de hiervoor genoemde film af was, had hij twee weken vakantie. Eigenlijk zou hij met zijn vrouw Kai naar Italië gaan, maar dat Joss Whedon niet goed stil kan zitten, bleek maar weer. Want in die twee weken tijd besloot hij zijn droomproject te filmen: Much Ado About Nothing. Lees hier de recensie van Much Ado About Nothing door Immy Verdonschot!

Titel: Much Ado About Nothing
Regisseur: Joss Whedon
Scenario: Joss Whedon & William Shakespeare
Hoofdrollen: Amy Acker, Alexis Denisof, Jillian Morgese, Clark Gregg, Fran Kranz, Sean Maher, Reed Diamond, Nathan Fillion, Tom Lenk, Romy Rosemont, Riki Lindhome, Ashley Johnson
Genre: Drama, Komedie
Speelduur: 109 min

Much Ado About Nothing is een moderne vertelling van Shakespeare’s gelijknamige theaterstuk. Het verhaal is vrijwel onaangepast en begint met de ‘one-night-stand’ van Beatrice (Amy Acker) en Benedick (Alexis Denisof). Enige tijd later staan ze weer tegenover elkaar in het huis van haar oom, Leonato (Clark Gregg); de een als fel tegenstander van het huwelijk, de ander als tegenstander van mannen. Maar Leonato heeft meerdere bezoekers. Zo wordt zijn eigen dochter, Hero (Jillian Morgese), verliefd op Claudio (Fran Kranz), vriend van Benedick en Don Pedro (Reed Diamond) – aan wie Hero beloofd is. De meest gevaarlijke gast is echter Don John (Sean Maher), broer van Don Pedro, die niets liever wil dan het geluk van allen dwarsbomen.

The Bard

Aan klassieke teksten verander je niets. Dat heeft Joss Whedon goed en duidelijk begrepen. Hoewel de ‘one night stand’ in het begin een kleine aanpassing is, is de dialoog vrijwel volledig zoals je deze uit het werk van Shakespeare kent. Op zijn werken kun je niets hebben aan te merken. De taal is misschien wat moeilijk te begrijpen, vooral voor de mensen die geen Engelse literatuur op de middelbare school hebben gehad, maar het verhaal is goed te volgen. Dat in de film ‘Old English’ de gesproken taal is, hoeft absoluut geen drempel te zijn. Het (vaak) snelle gekeuvel is zo energiek dat de acteurs je simpelweg meenemen in hun emoties en daden. Daarnaast is en blijft het een klassieker vol komedie met drama en spanning.

Een bijzondere filmlocatie

Gedurende de hele filmperiode is er maar op één locatie gedraaid. Dat moet ook wel, als je maar twaalf dagen hebt om te filmen. Hiervoor nam Joss Whedon zijn eigen huis, welke gezien kan worden als een personage in het verhaal. Het is een prachtig landhuis, vol trappen, grote keukens en kamers waar genoeg ruimte is om te feesten. Niet te vergeten een prachtig uitzicht vanuit de tuin. Meer dan een (kasteel van een) huis is ook niet nodig. De vele verhaallijnen hebben allemaal een plaats om zich te ontwikkelen, van de verschillende onderonsjes en het beramen van plannen in de achterkamertjes, tot de trappenhuizen en ramen van waaruit de personages anderen kunnen afluisteren. Het zorgt voor een dynamisch spel tussen de vele acteurs en verhaallijnen. Een extraatje voor de fans zal zijn dat ze kunnen zien waar de ‘Genius’ woont en waar veel van zijn werken tot stand zijn gekomen.

Familie Whedon

Voor Whedonfans (zoals ikzelf) is deze film één groot feest. Whedon heeft namelijk zijn acteurs en crew opgetrommeld van de meeste films en series waar hij aan gewerkt heeft. Veel bekende gezichten dus, met wie hij – tijdens de opnames van andere series – vaak in zijn huis Shakespeare-lezingen deed. En dat terwijl de meesten maar weinig ervaring met Shakespeare op het podium hadden. Dat ze het verhaal in deze film zo goed weten over te brengen – wanneer Shakespearian niet gemakkelijk zal zijn geweest – is bewonderenswaardig. Iedereen weet precies wat hun personage nodig heeft: De verliefde blikken van Kranz en Morgese, de kille houding van Maher, de dynamiek tussen Lenk en Fillion en het guitige smeden van plannen van Gregg en Diamond. Er is geen moment waar zij een steek laten vallen of hun optreden verzwakt. Het meest meeslepende optreden is echter dat van Acker en Denisof. Zij kunnen hun kwaliteiten van alle kanten laten zien: Van slapstick komedie tot drama. Deze twee brengen dit liefdesverhaal op een geheel eigen wijze en laten je genieten van alle grillen en grappen die verliefdheid met zich meebrengt.

Met tranen in je ogen

Komedie is altijd lastig. Al helemaal wanneer je gebruik maakt van een oude taal die nog maar weinig mensen begrijpen. Whedon heeft echter goed gezien dat het werk van Shakespeare nooit veroudert. De grappen blijven leuk, maar de uitvoering is net zo belangrijk. Je zult namelijk dubbel liggen van het lachen. Whedon heeft het zo aangepakt dat Much Ado About Nothing grappiger is dan ooit tevoren. Wie de verfilming met en van Kenneth Branagh heeft gezien, zal de films wellicht vergelijken. Maar een vergelijking is niet te maken. Whedon en de acteurs brengen de humor naar een hoger niveau door optimaal gebruik te maken van de locatie en talenten van de acteurs. Of het nou het gezang van Denisof is, of het gestuntel van Acker en Denisof in de tuin en in de keuken. Niets is grappiger dan wanneer deze twee de verhalen willen afluisteren over hun (dan nog) tegenpolen en hiervoor het halve huis doorsluipen.

Back to black (and white)

Het lijkt misschien tegenstrijdig om, wanneer je een klassiek verhaal op moderne wijze vertelt, deze toch in zwart-wit te filmen. Het is een riskante stijlkeuze die absoluut werkt in dit geval. Het benadrukt nogmaals het tijdloze element van het verhaal en benadrukt zowel de locatie als het acteerwerk. Ook de witte scèneovergang zorgt voor subtiele transities, zonder abrupt naar de volgende scène te springen. Alles sluit perfect op elkaar aan en is een genot voor het oog.

Ik geef het toe: Ik ben gedeeltelijk bevooroordeeld. Joss Whedon is een genie en held in mijn ogen en kan weinig fout doen. Maar afgezien daarvan is Much Ado About Nothing een van de beste films die ik in de afgelopen jaren heb gezien. Alle ingrediënten zijn aanwezig: Een geweldige cast, een fantastisch script dat je kan laten lachen, huilen, bang maken, maar vooral je meeneemt in het verhaal. Dat er voor deze stijl is gekozen, als ook de locatie en de originele Shakespeare dialoog, versterkt alle aspecten die het theaterstuk een succes maken. De moderne draai (hedendaagse kleding, huis, mobieltjes en setting) zorgt voor een frisse kijk op het verhaal en toont dat dergelijke liefdesverhalen tijdloos zijn. Het komt niet vaak voor dat ik een film meteen nog een keer wil zien, maar na het zien van Much Ado wist ik meteen dat ik deze film nog wel tien keer kan kijken. Much Ado About Nothing is without question: De aanrader van het jaar!

Xoxo,

Immy.