Recensie | Prince Avalanche (Paola Raadsheer)

Prince Avalance speelt zich af in 1988. De bossen van Texas zijn door natuurbranden met onbekende oorzaak aangetast. Veel mensen verloren hun huis, enkele verloren zelfs hun leven. De film richt zich op twee wegwerkers die een tijd na de brand zijn ingehuurd om de weg door het bos weer in orde te maken. De twee mannen besteden hun dagen met het schilderen van de middenlijn op de weg en het plaatsen van paaltjes in de bochten. De wat oudere Alvin (Paul Rudd) geniet van de isolatie van het werk. De jongere Lance (Emile Hirsch) besteedt alle tijd aan het vooruitkijken naar feesten in het weekend. De setting in de jaren ’80 zorgt dat de twee echt volledig op elkaar aangewezen zijn. Geen mobieltjes of email om even bij iemand te klagen dat een collega zo verschrikkelijk irritant kan zijn. Ze zullen het, soms letterlijk, samen moeten uitvechten.

Titel: Prince Avalanche
Regisseur: David Gordon Green
Schrijvers: Hafsteinn Gunnar Sigurðsson en David Gordon Green
Hoofdrollen: Paul Rudd, Emile Hirsch, Lance LeGault
Genre: Komedie, Drama
Speelduur: 94 min

Regisseur David Gorden Green heeft een vreemd carrièrepad gevolgd. Ooit begon hij met het zelf schrijven en vervolgens regisseren van serieuze indiefilms zoals George Washington. Vervolgens maakt hij een paar grote studiokomedies zoals Pineapple Express. Met Prince Avalanche keert hij nu weer terug naar een film die een persoonlijke afspiegeling is van de regisseur als kunstenaar. Green schreef het script op basis van Á annan veg (Either way) een onbekende film uit IJsland. Prince Avalanche is vervolgens binnen een paar weken opgenomen in de bossen van Texas. Aangezien alles zich ook afspeelt in deze omgeving was het zelfs mogelijk om het geheel op te nemen in volgorde van het script. Improvisatie speelt hierbij een grote rol, zo verzonnen de acteurs ter plekke een liedje en een vrouw die ze toevallig tegenkwamen is in de film verwerkt. Deze vrouw, Joyce Payne, heeft werkelijk haar woning verloren in een brand in Texas en is gefilmd terwijl ze Rudd de resten van haar huis liet zien. De lijn tussen documentaire en fictiefilm vervaagt hier dus. Stilistisch is het niet de beste scène uit de film, maar er gaat zo’n enorme hoeveelheid emotie van uit dat dit nauwelijks uitmaakt.

De regisseur heeft ervaring met zowel drama als met komedie. Rudd kent de kijker van komedies als I Love You Man. Hirsch is te zien geweest in films als Into the Wild en Milk. Het blijkt dat dit de verwachtingen van veel kijkers stuurt. Mensen die Green en Rudd met komedie associëren vinden Prince Avalanche niet grappig en iedereen die Green en Hirsch met drama associëren vinden de karakters te excentriek. Wie echt van de film wil genieten laat dit soort overwegingen lekker thuis en laat het allemaal over zich heenkomen. De film is inderdaad niet hilarisch grappig, maar dit betekent niet dat er geen humor in zit. Ook zul je waarschijnlijk geen traantje wegpinken, maar dit betekent dan weer niet dat er geen diepte in zit. De film laat een aantal grote vragen onbeantwoord, zodat op het internet de wildste interpretaties de ronde doen. De ene kijker zal het prettig vinden dat er zelf nog wat gefilosofeerd kan worden, terwijl een ander misschien meer duidelijkheid zal eisen.

We hebben het hier over een echte ‘buddy-movie’, met twee mannen die op elkaar aangewezen zijn en vervolgens naar elkaar groeien. Af en toe komt er ook nog een vriendelijke vrachtwagenchauffeur op leeftijd langs (Lance LeGault) die de mannen een biertje en wat vaderlijk advies aanbiedt. Op de genoemde Payne na, zijn vrouwen slechts op afstand aanwezig, maar spelen wel een grote rol in het leven van Alvin en Lance. De beroemde ‘hoer of madonna’ verdeling komt hier in naar voren. Alvin idealiseert zijn vriendin, zoveel zelfs dat hij denkt dat de afstand de relatie zal versterken omdat het hem een beter mens zal maken. Lance kan niet wachten tot het weekend omdat hij hoopt dat de vriendin van zijn beste vriend seks met hem zal hebben. De ontwikkelingen rond deze verwachtingen is wat de mannen uiteindelijk nader tot elkaar brengt.

De karakterontwikkeling van de twee mannen staat centraal, maar soms is het moeilijk om met ze te identificeren. Gecombineerd met de natuuropnames in de bossen levert dit een rustige, emotionele film op, die af en toe dreigt in traagheid te verzanden. Een beetje een film op de grens dus. Een aantal scènes zijn echter zo indrukwekkend dat hij toch zeker de moeite waard is.

Paola Raadsheer