Recensie | Safe Haven (Immy Verdonschot)

Na boekverfilmingen als The Notebook, Message in a Bottle, en Dear John is Safe Haven het achtste Nicholas Sparks’ boek dat aan de beurt is. Alle vol met romantiek, hindernissen, brieven en een wat donkerder bijverhaal. Hoewel Safe Haven hier perfect bij aansluit, is deze film toch net even anders.

Titel: Safe Haven
Regisseur: Lasse Hallström
Scriptschrijver: Dana Stevens en Gage Lansky (gebaseerd op het boek van Nicholas Sparks)
Hoofdrollen: Josh Duhamel, Julianne Hough, Cobie Smulders, David Lyons
Genre: Drama, romantiek
Speelduur: 115 minuten
Release: vanaf 18 april 2013 in de bioscoop

Een nieuw begin…

Met bebloede handen vlucht een vrouw een huis uit. Kort daarna zit ze met geblondeerde haren en een kort kapsel in de bus, op de hielen gezeten door een politieagent. Meer weet je niet van Katie’s verleden. In Southport, een klein dorpje aan het water, stapt ze uit de bus en besluit ze te gaan wonen. In het bos, afgelegen van het centrum, koopt ze een huisje, dat ze nog helemaal moet opknappen. Toch blijft ze niet lang alleen. De manager van de lokale supermarkt, Alex, blijkt haar graag te willen helpen en de nieuwsgierige buurvrouw, Jo, wordt al snel een goede vriendin. Maar het verleden kun je niet zomaar van je afschudden. Terwijl Katie last heeft van nachtmerries, blijft de politieman wanhopig naar haar op zoek.

Safe_Haven_29

De elementen van Nicholas Sparks

Nicholas Sparks is een schrijver die bekend staat om zijn romantische boeken. Wie zijn boeken heeft gelezen of de verfilmingen daarvan heeft gezien, weet inmiddels wat je kunt verwachten. Elementen als het belang van brieven zitten er dan ook nog steeds in, maar in Safe Haven komt dit toch minder nadrukkelijk naar voren. De onbereikbaarheid van liefde en geluk is ook vaak terug te zien. In Dear John kwam het door de oorlog, terwijl in The Notebook een klassenverschil de storende factor was. Ziektes konden ook nog voor een hoop ellende zorgen: Alzheimer, kanker, autisme en dood van familieleden… De personages van Sparks krijgen een hoop te verduren. Safe Haven is wat dat betreft een frisse afwisseling van de andere verfilmingen. De elementen zitten er maar dunnetjes in en het verhaal richt zich meer op hoe Katie haar leven probeert op te bouwen, met behulp van Alex. Hij verloor zijn vrouw aan kanker en bleef zelf achter met zijn twee kids. Josh Duhamel speelt de rol van vader prachtig. Een liefhebbende vader zoals ieder kind een vader wil hebben. De scènes met Mimi Kirkland, zijn dochtertje Lexie, zijn een genot. Zij weet menig moment een glimlach op je gezicht te toveren. Zo aandoenlijk, spontaan en schattig als zij haar rol vertolkt, laat je even vergeten dat Katie iets te vrezen heeft.

Op de vlucht

Katie is duidelijk op de vlucht. Deze spanningsboog blijft goed in de film zitten, doordat je steeds meer te weten komt over haar verleden en waarom zij het op een rennen heeft gezet. Haar angst en terughoudendheid worden door Julianne Hough goed overgebracht, wanneer een auto midden in de nacht voor haar deur komt te staan of wanneer een raam open blijkt te staan. Hoewel het verhaal zich met name op Katie richt, blijft de politieman, Kevin, een belangrijke rol spelen. Hij gaat steeds verder in zijn zoektocht naar haar en het laat hem geen moment los. Je begrijpt dat Kevin Katie niet mag vinden, maar je voelt ook dat er meer aan de hand is.

Safe_Haven_36

Voorspelbaar

Romantische films zijn voorspelbaar, dat is nou eenmaal zo. Safe Haven is geen uitzondering. De liefde groeit, er wordt een ontdekking gedaan waardoor ze elkaar veel verdriet bezorgen en dan komt de vraag of ze elkaar kunnen vergeven. Dit moet je voor lief nemen bij iedere romantische (Amerikaanse) blockbuster. Jammer was dat de dialoog vaak ingekort voelde. De personages zeiden het noodzakelijke om iets duidelijk te maken, waardoor je niet het gevoel had dat zij meer in zich hadden. Hierdoor was de scène waarin Katie haar kaarten op tafel legt over haar verleden niet overtuigend. Misschien hebben we toch iets meer nodig dan korte scènes met het hoognodige. Op die momenten denk je bij jezelf… Het boek zal toch beter zijn geweest.

Safe Haven is een leuke romantische film, waarbij je alle voorspelbaarheid even voor lief moet nemen. Je kunt zwijmelen bij de mooie acteurs, de zomerse locatie en opbloeiende liefde. Binnen enkele minuten ben je dol op alle personages, terwijl je niet vergeet dat er ook nog iemand is waar je voor moet vrezen. Dit spanningselement zorgt voor een welkome afwisseling van al het verliefde gestaar en brengt de nodige verdieping in de film, zowel in het personage van Katie als in het verhaal.

Immy Verdonschot