Recensie | Summer of ‘84 (Raymond Doetjes)

De eighties zijn hot! Steeds meer series en films spelen zich af in de 80s of hebben een diepe nostalgische verbintenis met dit tijdperk van home computers, schoudervullingen en matjes. Summer of ‘84 is een independent film die een beetje dezelfde toon heeft als Stranger Things, maar dan zonder paranormaal component.

Titel: Summer of ‘84
Regisseur: François Simard, Anouk Whissell, Yoann-Karl Whissell
Scenario: Matt Leslie, Stephen J. Smith
Cast: Graham Verchere, Caleb Emery, Tiera Skovbye, Judah Lewis, Cory Gruter-Andrew, Rich Sommer
Speelduur: 105 minuten
Genre: Drama / Thriller
Release: Vanaf 20 september 2018 in de bioscoop

Het is 1984, rondom het slaperige dorpje Ipswich in Oregon verdwijnen al geruime tijd kinderen. Wanneer Davey (Graham Verchere) zijn super mooie overbuurmeisje Nikki (Tiera Skovbye) bespioneert met zijn verrekijker, ziet hij bij haar buurman, Mr. Mackey (Rich Sommer) een onbekende roodharige knul op bezoek. Wanneer deze roodharige knul enkele dagen later als vermist wordt opgegeven, denkt Davey dat zijn vriendelijke buurman een moordlustige seriemoordenaar is.

Hij gaat met zijn vriendjes, bad boy Tommie ‘East’ Easton (Judah Lewis), dikzak Dale ‘ Woody’ Woodworth (Caleb Emery) en nerd Curtis Farrayday (Cory Gruter-Andrew), op onderzoek uit om bewijs te vinden tegen de vermoedelijke seriemoordenaar. Om een potentiële moord te bewijzen blijkt toch niet zo gemakkelijk te zijn als dat de naïeve pubers denken.

Analyse

De film leent een basisplot van de Alfred Hitchcock klassieker Rear Window (1954) en Disturbia (2007). In deze film ziet de hoofdrolspeler de moord echter niet gebeuren, waardoor de tweede akte zich focust op het verzamelen van indirect bewijs tegen agent Mackey. Dit houdt de kijker dan ook tot de laatste 15 minuten in spanning wie nu daadwerkelijk de seriemoordenaar is. Dit verrassende element is meteen ook de zwakte van de film, omdat we niet weten of de kinderen nu wel of niet in gevaar zijn, waardoor spanning ver te zoeken is. De kijker volgt de pubers op hun avontuur, maar worden in dezelfde sceptische hoek gezet als Davey’s ouders – en een gezonde sceptische houding is belangrijk als je iemand wilt betichten van moord.

De film heeft wat zwakke elementen. Zo probeert men Tommy East en Woody Woodworth meer diepgang te geven door ons een glimp in hun familieleven te geven; zeer waarschijnlijk met het idee dat wij dan meer om ze geven wanneer zij mogelijk in gevaar zijn. De achtergrond van een gewelddadige echtscheiding voor Tommy en een drankverslaafde moeder voor Woody, maken de twee niet meer charismatisch. Bovendien vormen deze achtergronden geen conflict voor hun avontuur.
Men mist dat de vier vrienden hun vriendschap door onderlinge ruzies en thuissituaties leidt tot het uiteenvallen van deze groep, waardoor ze als individu een potentieel makkelijkere prooi worden. De onderlinge ruzies zijn steeds van korte duur en het groepje blijft toch naar elkaar toe trekken. En als groep is het zoveel makkelijker om potentieel gevaarlijke situaties het hoofd te bieden. Pas op het laatste moment wordt op een vreemde manier het viertal opgedeeld. Wat ook storend is, zijn de verbale 80s referenties. Het is alsof de regisseur ondanks de 80s kleding en 80s auto’s ons toch nog even wilt herinneren dat we in een buitenwijk in 1984 zijn.

Naast een wat zwak scenario zijn er absoluut ook positieve dingen te zeggen over de film. De vier knullen en Nikki hebben een prima chemie op het scherm. De manier hoe de pubers spreken over seks, en hun fantasie de vrije loop laten is zeer herkenbaar. Dit zorgt soms ook voor een luchtige grappige dialoog. De soundtrack van Le Matos, is synthesizer goud en in mijn optiek nog beter dan de killer soundtrack van Stranger Things. Het Frans Canadese duo heeft ook de soundtrack voor de indie film Turbo Kid (2015) gemaakt en hier doen ze er nog een schepje bovenop. De laatste 15 minuten maken van een tamelijk tamme tweede akte een boel goed. Maar ook hier ontbreekt de emotionele verbintenis en spanning, ondanks een hele gevaarlijke situatie waar de echte seriemoordenaar zijn geweld niet spaart!

Conclusie

Sinds vorig jaar oktober heb ik uitgekeken naar Summer of ‘84. Als fan van het seriemoordenaar genre, een 80s kid, een liefhebber van Le Matos en inmiddels een fan van de veelzijdigheid van de jonge Judah Lewis, leverde met name het verhaal minder dan ik had gehoopt. Begrijp mij niet verkeerd, het is nog steeds een top film voor een independent productie en hij is super vermakelijk. Echter, had er zonder een heleboel meer geld en moeite veel meer conflict in gekund, waardoor de spanning toe zou nemen. De jonge cast is vermakelijk en ik moest een paar keer lachen. De 80s vibe is er absoluut, ondanks af en toe een geforceerde 80s referentie erin te moeten steken. En wanneer je van 80s synthesizer muziek houdt, dan is de soundtrack echt geweldig!

Raymond Doetjes, Subliminal Artist Productions

★★★☆☆