Recensie | The Tale of the Princess Kaguya (Immy Verdonschot)

Het is een van de oudste Japanse teksten: Het 10de-eeuwse Japanse sprookje Taketori monogatari, ook wel The Tale of the Bamboo Cutter genoemd. De 78-jarige filmmaker Isao Takahata werkte acht jaar lang aan zijn vijfde animatiefilm, de geanimeerde interpretatie van het Japanse volksverhaal. Na al dat tekenwerk mag de film er eindelijk zijn: The Tale of the Princess Kaguya, een productie van Studio Ghibli (The Wind Rises, Spirited Away).

Titel: The Tale of the Princess Kaguya
Regisseur: Isao Takahata
Scenario: Riko Sakaguchi en Isao Takahata
Cast: Aki Asakura, Kengo Kora, Takeo Chii, Nobuko Miyamoto, Atsuko Takahata, Tomoko Tabata, Shinosuke Tatekawa, e.v.a.
Speelduur: 137 minuten
Genre: Animatie
Te zien vanaf: 4 september 2014

Een kinderloze bamboesnijder ontdekt op een dag een duimgroot prinsesje in een magische bamboe. Hij besluit haar mee te nemen naar huis en op te voeden samen met zijn vrouw. Ze groeit bijzonder snel en wordt een prachtige jonge vrouw. Al snel verhuizen ze daarom naar de stad. Daar dingen de rijkste en mooiste jongemannen van het land, waaronder zelfs de keizer, naar haar hand. Ze doen er alles aan om haar te veroveren, maar Kaguya weigert om zich in een keurslijf te laten dwingen.

Een (Japans) sprookje

The Tale of the Princess Kaguya is een sprookje als geen ander. Op een bepaalde manier heeft het een net wat zwaarder randje dan de sprookjes waar menig kind mee opgevoed zal zijn. Maar aan de andere kant is het verrassend hoeveel sprookjes eigenlijk overlappen. Iedere cultuur lijkt zijn eigen versie te hebben. Dat zal je ook hier terugzien. Of een piepklein meisje nu uit een bamboestam geboren wordt of een bloem, je ziet het in verschillende verhalen terug. Vaak gaat het ook over het mooiste meisje van de wereld. Andere herkenbare elementen zijn de onmogelijke opdrachten: Van ‘De zoon van de houthakker’ en ’De witte slang’ (die redelijk overeen komen) tot ‘De zes dienaren’ (denk maar aan de Efteling), welke er misschien wel het dichts bij in de buurt komt. Dit zorgt ervoor dat je bij het zien van deze film zeker wat herkenningsmomenten zal hebben.

Prachtige tekentechniek

Wat meteen opvalt aan de film is de tekenstijl. In een tijd waar alles computergeanimeerd is en het meeste eruit ziet als anime, zal je met deze animatiefilm versteld staan van de prachtige beelden. Vol met zachte lijnen en subtiele vormen. Het verschil met een film als The Wind Rises, tevens van Studio Ghibli, zal dan ook meteen zichtbaar zijn. De tekentechniek sluit perfect aan bij de sfeer en toon van het sprookje. Een mooie afwisseling is te zien wanneer de prinses erg bang is. De schetsen van het rennen door de bossen geven goed de chaotische situatie weer. Het zorgt wellicht voor een kleine onderbreking in de ‘flow’ van de film, maar het is een goede manier het gevoel van die scène nog eens te benadrukken.

Te lang en te kort

Hoe meer Japanse animatiefilms je ziet, hoe meer herkenbare elementen eruit springen. Zo is een klein, grappig getekende ‘rechterhand’ vaak aanwezig. Waar dit in The Wind Rises werd ingevuld door de baas van de hoofdpersoon, vormt het vrouwtje in dit geval de ‘dienstmeid’. Verder kun je genieten van het prinsesje als baby: Niets is zo schattig en vermakelijk als dat kleine meisje dat de wereld ontdekt. De jeugd van de prinses krijgt dan ook veel tijd in de film. Opmerkelijk aan Japanse films is hoe bepaalde situaties behoorlijk uitgerekt worden, terwijl belangrijke momenten voorbij zijn voor je er erg in hebt. Dit gebeurt verrassend vaak bij verschillende belangrijke momenten. Het mag misschien wat onnatuurlijk of vreemd aanvoelen, maar het doet verder niet af aan het verhaal.

De prinses en het herdersmeisje?

Waar de naam Miyazaki bij menigeen een belletje doet rinkelen, zou dit ook het geval kunnen zijn bij Takahata. Hij is namelijk de man achter de animatieserie Heidi, het meisje van de Alpen. Hoewel de serie in de jaren tachtig op de Nederlandse televisie te zien was, was dit pas het geval in 2010 in België. Daarna zijn ze in het Vlaams ook uitgegeven op dvd. Net als Heidi is Kaguya een meisje dat als een weesmeisje wordt opgenomen door een familie en opgroeit in de natuur. Maar na niet te lange tijd veranderd de thuissituatie en moet ze vertrekken naar de drukke stad. Hoewel het totaal verschillende verhalen zijn, zijn er dus toch wat overeenkomsten te vinden tussen het oude en nieuwe werk van Takahata.

Andere talen

Zoals met zoveel animatiefilms worden de oorspronkelijke versies vaak gedubbed en in het Nederlands ingesproken. Hoewel in Nederland de oorspronkelijke versie te zien zal zijn, zal er ook een Engelstalige versie zijn. Met een snelle search op IMDB valt namelijk op dat naast de Japanse stemmen ook Amerikaanse namen op de lijst staan. Zo wordt deze mooi opgevuld met Beau Bridges, James Caan, Dean Cain, Darren Criss, Lucy Lui, Caitlyn Leone en Chloë Grace Moretz als de stem van de prinses. Een behoorlijk indrukwekkende namenlijst voor iedereen die liever de Engelstalige versie bekijkt.

Studio Ghibli levert met The Tale of the Princess Kaguya weer een prachtige animatiefilm. Een bijzonder Japans volksverhaal met enkele herkenningsmomenten en bovenal een prachtige tekenstijl. Regisseur Takahata zorgt voor een mooie afwisseling van grappige en ontroerende momenten tot hier en daar wat meer spanning. The Tale of the Princess Kaguya is een mooi en ontroerend sprookje en komt met deze mooie tekentechnieken helemaal tot zijn recht.

Xoxo,

Immy