Recensie | Terminator: Dark Fate (Raymond Doetjes)

Na Terminator 2: Judgment Day uit 1992 is James Cameron terug als schrijver en producent voor het nieuwste deel in de Terminator-franchise; Terminator: Dark Fate. Tim Miller, die met zijn eerste speelfilm DeadPool hoge ogen gooide, heeft de regie in handen. Is deze combinatie genoeg voor een succesvol vervolg op T2? Je leest het in de recensie van Raymond Doetjes.

Titel: Terminator: Dark Fate
Regisseur: Tim Miller
Cast: Linda Hamilton, Arnold Schwarzenegger, Mackenzie Davis, Natalia Reyes, Gabriel Luna, Diego Boneta, Ferran Fernández, Tristán Ulloa
Scenario: David S. Goyer, Justin Rhodes, Billy Ray
Genre: Actie / Avontuur
Speelduur: 128 minuten
Release datum: Vanaf 31 oktober in de bioscoop

Het is 2019 en de minder memorabele Terminator-films na de tweede Terminator film hebben nooit plaatsgevonden. Men bouwt dus voort op het enorme succes van T2. Ergens in Mexico valt de bloedmooie naakte Grace (Mackenzie Davis) via een time warp vanuit 2049 uit de lucht. Haar missie; het verdedigen van Dani Ramos. Niet veel verderop landt de minder aantrekkelijke, hoog geavanceerde Rev 9 (Gabriel Luna). Zijn missie; het vernietigen van Dani. Klinkt als een heel bekend plot, of niet? De film brengt dan ook weinig nieuws naar voren, behalve dat de inmiddels bejaarde, maar niet minder gevaarlijke Sarah Conor, in de tussentijd een Terminator killer is geworden. Door een geheim contactpersoon krijgt ze de specifieke details waar een Terminator zal landen, zodat ze die kan uitschakelen.

Als Grace en Dani uit een fabriek vluchten voor de Rev 9 schiet Sarah ze te hulp. Waar Terminator 1 als verassing had dat onder de stoere biker een metalen skelet van een robot verborgen zat, kon de T1000 in T2 tot ieders verbazing in een plas vloeibaar metaal veranderen en andere gedaantes aannemen. De Rev 9 is echter een combinatie van een ijzeren skelet en een plas vloeibaar… tja… teer?! Dus in plaats van één tegenstander heb je er eigenlijk twee. Vandaar dat Sarah, Grace, Dani en later ook Carl (een Terminator uit de nieuwe toekomst van Sarah) hun handen vol hebben aan deze machine. Er volgt een 2 uur durende actiefilm, waar men van de ene actiesequentie naar de andere rolt, zonder dat je als kijker op adem kunt komen.

Terminator: Dark Fate

ANALYSE

Waar T2 de filmwereld innoveerde en ons iets totaal nieuws toonde met de T-1000, doet Dark Fate absoluut niets dat technologisch vernieuwend is. Soms zijn de VFX erg slecht, zoals gedurende de openingssequentie wanneer we T-800 Terminators uit de zee zien komen. Dit zag er namelijk ronduit bespottelijk slecht uit. Oké, het ging hier om een droom van Sarah Conor, dus dat maakt het misschien net wat minder erg…maar toch zou dit moment voor mij reden genoeg zijn om de film totaal af te branden.

Een aantal seconden later zien we een perfecte jonge John Connor. De body doubles van de jonge John Connor (Jude Collie) en een jonge Arnold Schwarzenegger als T-800 zijn dan echter weer perfect gedaan. Al zie je vervolgens weer een hoog springende Gabriel of Mackenzie die eruit zien als een digitale pop. Dus visueel is de film zeer inconsistent, eigenlijk net als bij Deadpool. Maar waar Deadpool een relatief klein budget had, verwachte ik bij deze kaskraker toch visueel hoogstaande ILM perfectie. Tevens had ik graag meer van de jonge John Connor gezien, want dit is een iconisch karakter geworden. Helaas wordt ons maar twee minuten met de jonge reïncarnatie van het personage gegund. De actie in deze film wordt met name opgevoerd door Sarah Conor en Grace. Zelfs de nieuwe T-800 die uit de gewijzigde toekomst was teruggekomen, is niet erg memorabel. En zijn motivatie om Sarah te helpen, na zijn verachtende daad, is eigenlijk te bespottelijk voor woorden.

Mijn grootste probleem is dat de door Gabriel Luna gespeelde Rev-9 niets engs in zijn mimiek heeft. Iets wat Robert Patrick als T2 wel had, met zijn katachtige bewegingen en penetrerende blik. Gabriel heeft daarentegen eigenlijk niets om het lijf en je zou deze man eerder verwachten als een kledingmodel voor een Mexicaanse Sears catalogus. Ik vond dit dus een casting misser. Juist omdat, zoals bij de T-800 en de T-1000, de ‘creep factor’ aanwezig moet zijn, wil de film je grijpen. Zeker als het plot en de dialogen zo flinterdun zijn als in deze film.

Nu dat we alle negativiteit benoemd hebben, kunnen we ons focussen op de goede dingen. De film is een en al actie dat zich afspeelt op bijzondere locaties in Mexico en de VS. Soms is de linkse politieke Hollywood ondertoon wel wat hinderlijk. Zo is er een sequentie in een Amerikaans vluchtelingencentrum waar de, door de links gewraakte media, kooien waar de illegalen in worden vastgehouden uitvoerig wordt getoond. Daarbij worden de mannen een beetje als zwakkelingen afgebeeld en vrouwen meer als de helden. Echter vind ik de vrouwelijke heldenrollen gelukkig niet overmatig doordrenkt met identiteitspolitiek.

Daarnaast zitten er wel wat unieke actiesequenties in de film, maar niet alles is even goed doordacht. Denk bijvoorbeeld aan een Humvee die compleet waterdicht is…zelfs na een val van 60 meter, in het water van een stuwdam. Daarbij bezwijken de ramen niet onder de enorme druk van een stuwdam, zelfs niet als er een kogel doorheen wordt gejaagd. De vriend waarmee ik de film bezocht was veel slimmer dan de scenarioschrijvers en zei heel droog (maar terecht): “Die Terminator is niet erg slim. Hij had die twee in de auto moeten laten zitten met de deuren dicht! Dan waren ze verzopen en was zijn missie geslaagd. En waarom terug gaan naar 2019, als je als Terminator ook terug kon gaan naar 1800, waar men geen wapens had en daar de bloedband doorsnijden.” Al heeft ook hij genoten van de actiefilm, want ondanks zijn scherpe analyse kan hij zich – net als ik – over de enorme plotholes (die vrijwel iedere tijdreis-film met zich meebrengt) heen zetten. En dat is ook noodzakelijk, wil je van de film kunnen genieten. Het is gewoon een amusante actiefilm, je moet er alleen niets nieuws van verwachten. En zeker niet te hard over nadenken.

Terminator: Dark Fate

JunkieXL

Het stukje Neerlands trots moet natuurlijk ook genoemd worden. Tim Miller maakte eerder al gebruik van de diensten van Tom Holkenborg voor de originele score van Deadpool. Dit keer mag Tom aka JunkieXL echter de iconische score van Brad Fiedel tot leven brengen. Hij heeft dit prachtig gedaan met vooral analoge instrumenten. Zo is in Mexico direct het iconische ritmische slagwerk van Brad’s meesterwerk direct terug te horen maar dan op een akoestische gitaar. Deze man, die onder leiding van niemand minder dan Hans Zimmer de filmmuziekwereld in kwam, is inmiddels een van de meest gevraagde score schrijvers in Hollywood. Of het nu originele melodieën zijn of net als in Dark Fate adaptaties van voorgaande scores, deze tovenaar weet er steeds iets prachtigs van te maken.

Conclusie

Terminator: Dark Fate is doorgaans beter dan alle films die na T2 zijn gekomen. Al moet ik ook zeggen dat de film voor mij vergelijkbaar is met Terminator Salvation. Helaas is dit nieuwste deel in mijn ogen verre van perfect. Zo had ik als producent bijvoorbeeld met sommige shots geen genoegen genomen. Dus het verbaast mij ergens dat “Mister Perfect” aka James Cameron dit over zich heen kon laten gaan. De VFX-shots zijn inconsistent, zelfs eenvoudige ‘sky replacements’ zijn soms slecht gedaan. Een beetje lichtwrap of wat interactieve belichting had de acteurs beter met de achtergrond doen samen smelten.

Ook de actie is niet altijd even mooi in beeld gebracht en er zijn sequenties die totaal nep aanvoelen en niet de emotionele intentie brengen die Cameron in Terminator en T2 wist te brengen. Waar T2 de filmwereld innoveerde, doet deze film absoluut niets memorabels. Dark Fate mag dan absoluut een leuke actiefilm zijn, maar het zal geen icoon worden. Ik had meer verwacht van deze film, al had het ook veel erger kunnen zijn. Denk bijvoorbeeld maar aan Terminator 3… of het waardeloze Terminator: Genisys. Ik denk dat deze film een aardig fundament is voor de andere twee aankomende films die in de pijplijn zitten, ik hoop daar antwoorden te krijgen die Tim Miller ons toch echt verschuldigd is.
Voor echte Terminator fans, is deze film een absolute teleurstelling. Als fan van de franchise zou ik hem 1.5 ster geven maar objectief, zonder je te verbinden aan Terminator en T2 is het een 3 sterren waardige film.

★★★☆☆
Raymond Doetjes – Subliminal Artist Productions