Recensie | The Dirt (Raymond Doetjes)

Wie van het Entertainmenthoek team is beter geschikt om een recensie te schrijven over Motley Crue, dan iemand die zich zo verkleedt om een 80s Hair Metalband persiflage te doen en zo nu en dan nog wel eens wil shredden? Juist, “this fucking, bitchin’ dude”!

Titel: The Dirt
Regisseur: Jeff Tremaine
Scenario: Rich Wilkes
Cast: Machine Gun Kelly, Pete Davidson, Douglas Booth, Daniel Webber, Iwan Rheon
Speelduur: 148 minuten
Genre: Biopic
Release: 22 maart 2019

Sunset Strip, 1981. Dat was waar de Metal scène in de Verenigde Staten startte, het ijlde een beetje na op de Engelse markt waar Iron Maiden, Judas Priest en wat later Def Leppard al de underground aan het veroveren waren. Maar het waren wel de Yankees die Metal in 1981 onder leiding van Motley Crue naar MTV wisten te loodsen. Doet de Netflix film, die geproduceerd is door de bandleden van Motley, de geschiedenis eer aan en weten ze de vibe van overvloed in sex, drugs and more women, and more drugs… te verkopen aan de kijker? The Dirt doet een zeer geslaagde poging.

De film begint bij de jeugd van Nikki Sixx (Douglas Booth), een tiener die door in mes in zijn eigen arm te zetten zijn moeder achter de tralies heeft weten te krijgen en vervolgens uit de jeugd hulp is weg gelopen. We zien Tommy Lee (Machine Gun Kelly aka Colson Baker), als tiener in zijn nette suburban huishouden, waar hij een ongezonde fetisj heeft voor de leggings van zijn zus. Over ‘The Old Guy’, Mick Mars (Iwan Rheon) wordt weinig prijs gegeven behalve zijn gezondheidsklachten — Mick blijft dus ook na deze film even op de achtergrond en onbekend. En Vince Lance (Daniel Webber) die als cover singer van een lokaal popbandje wordt gerekruteerd voor de Crue.

Na deze 15 minuten introductie, waarbij de kijker direct wordt aangesproken in een voice-over, gaan we de roerige tijden van de Crue tegemoet. We volgen ze vanaf het eerste concert, dat uitloopt op een vechtpartij tot en met heden. Seksscènes worden niet geschuwd en er is dus veel vrouwelijk schoon te zien. We worden zelf heel intiem met Ozzy Osborne zijn reet geconfronteerd als wel een cocktail van zijn ochtend urine. Tja… dat is het leven on the road mensen, een groot spel, waar infantiliteit wordt beloond met alcohol, drugs en schedes. Hetgeen de monetaire eenheid is voor Rock helden/gekken. De film slaat om van infantiel naar serieus rond de 50ste minuut, waarin Vince Neil in een auto-ongeluk betrokken raakt waar de Engelse rocker ‘Razzle’ om het leven komt.

We zien dan de moeilijk strijd met het nuchter worden, nuchter blijven en ouder worden. Het is vanaf dit moment dat de film pas echt interessant wordt. Je voelt mee met de strijd van Nikki tegen zijn heroïneverslaving. Nikki, die toch niet bekend staat om zijn charmante kant, is in deze film iemand waar je voor juicht als hij eindelijk eens de juiste beslissingen neemt. Het is mooi om Nikki Sixx van een menselijk kan te zien en dat heeft regisseur Jeff Tremaine erg knap gedaan. Het leven van Tommy Lee dat alleen in de relationele sfeer nogal tumult was, is redelijk onder belicht. We zien helaas Pamela Anderson geen opwachting maken, maar Rebekah Graf is een zeer overtuigende Heather Locklear. Vince vangt echter de zwaarte klappen. Er wordt weinig ingegaan op zijn arrestatie en hechtenis na het dodelijke auto-ongeval met Razzle. Echter is het duidelijk dat het voorval aan Vince vreet en dat wordt goed in beeld gebracht. We zien een verslagen Vince, die realiseert dat het tijd is om volwassen te worden maar door zijn vrienden Nikki en Tommy daarin gehinderd wordt. Hetgeen uiteindelijk ook heeft geleid tot het weglopen van Vince uit de band. Om vervolgens met het allerergste drama dat een vader kan overkomen geconfronteerd wordt…het overlijden van zijn dochtertje aan de gevolgen van kanker. Dit is een moment waar zelfs de stoerste rocker een brok van in zijn keel krijgt. Zoals Vince tegen zijn band maatjes zegt: dit overtreedt de regels van het universum.

De film eindigt met de triomfantelijke terugkeer van de band en de Crue speelde tot 2015. Ik heb ze in 2005 in Toronto gezien — en deze eikel dacht dat het een tribute band was, want ik herkende ze niet. Pas toen ik mijn broertje, de CD die ik bij de gig had gekocht aan hem gaf en hij riep “Ben jij nabij Motley geweest? FUCK DAT IS COOL” en ik kalm uitlegde dat het een goede tribute band was en hij de CD onder mijn neus duwde en ik mijn ex belde werd het officieel bevestigd dat ik een eikel was.

Analyse

De karakters zijn goed gecast en ik vind vooral Iwan Rheon (beter bekend als de verschrikkelijke martelaar Ramsay Bolton uit Game of Thrones) een zeer overtuigende Mick Mars. Machine Gun Kelly vond ik echter pas echt op Tommy Lee lijken wanneer we in de 90s zijn aangeland. Daarvoor is hij meer een persiflage van Tommy. De keuze om Damian als Vince te casten is dan wel weer goud. Hoe deze man van jolig naar dood serieus en intens verdrietig gaat is bijzonder. Tja en Nikki Sixx is natuurlijk synoniem met Mottley en Douglas Booth doet hem eer aan. Zoals eerder gezegd, is het leuk om Nikki in een meer charmanter daglicht te zien dan alleen zijn bad-boy houding. De sets zijn prachtig gemaakt, je waant je echt op de Sunset Strip; mocht je ooit in LA zijn en een rock lief hebben zijn moet je echt naar de Whiskey a Go Go of de Roxy gaan. Die sfeer is nog zo authentiek. Het meer en deel speelt zich natuurlijk in de 80s af en alle set pieces zijn mooi aangepast aan de 80s. Behalve een Fender Stratocaster die de voorganger van Mick Mars gebruikt in zijn auditie. Die heeft een dunne metalen kan en snaar zadeltjes die er niet waren voor 1994-1995. Sterker nog ik heb een SuperStrat uit 1989 en die heeft een enorme massieve ijzeren kam. Als gitarist vind ik dit soort zaken toch wel een blunder maar de rest van de mensen zien dat niet.

Conclusie

The Dirt is voor Metal Heads/Glam Rockers een aanrader. Het doet je nostalgisch terug denken aan je lange haren, je veel te strakke spijkerbroek en t-shirts met scheuren. De film neemt zich net als de band niet al te serieus behalve waar het moet. Het is een prima, anti-drugs reclame en een nog beter avondje Netflix kijken.

★★★☆☆

Raymond Doetjes  – Subliminal Artist Productions