Recensie | The Final Wish (Raymond Doetjes)

Het mooiste van op vakantie gaan voor mij is DVD-winkeltjes binnenlopen en gewoon wat genrefilms uit de $5-bak trekken en zien wat er tussenzit. In mijn recente impulsaankoop zat onder andere dit kleine juweeltje, The Final Wish genaamd. Een film van de makers van de Final Destination franchise. Als Final Destination liefhebber moest deze film toch in mijn mandje verdwijnen. Eenmaal in mijn hotelkamer aangekomen, verbond ik de laptop aan de 61” flatscreen, lampen uit, film aan en ik waande mij ongeveer 20 jaar terug in de tijd.

Titel: The Final Wish
Regisseur: Timothy Woodward Jr.
Cast: Michael Welch, Lin Shaye, Spencer Locke
Scenario: Jeffrey Reddick, William Halfon, Jonathan Doyle
Genre: Horror 
Speelduur: 95 minuten
Release: 2018

Aaron (Michael Welch) is een twintiger die in Chicago werkt als net afgestudeerde advocaat. Het leven gaat hem niet over rozen; hij is enorm onzeker van zichzelf en dit maakt het vinden van werk als advocaat onmogelijk. Hij werkt dan ook in een koffieshop en kan zijn huur niet betalen en het leven wordt nog grimmiger wanneer hij te horen krijgt dat zijn vader is overleden. Aaron keert terug naar zijn ouderlijk huis, waar hij al jaren niet meer is geweest. De relatie tussen hem en zijn moeder (Lin Shaye) laat de kijker direct zien waarom hij het ouderlijk huis de rug heeft toegekeerd — een verstoorde ‘Moeder en Zoon relatie’ is misschien wat zacht uitgedrukt.

Tijdens het opruimen van zijn vaders spullen vindt hij een urn. Aaron wordt echter verboden door zijn moeder om zijn vaders spullen weg te doen. Nadat de urn weer in Aaron zijn ouderlijke kamer staat, en hij in gedachten een wens doet, komt deze uit. Echter zijn er een bepaald aantal wensen die je mag doen, voordat er iets verschrikkelijks gebeurt en Aaron is zich hier initieel niet van bewust.

Analyse

De film heeft een late 90s/00’s horror vibe, hetgeen niet zo gek is gezien de connectie met de Final Destination franchise. Daarnaast voelt de film hier en daar aan als Pet Sematary II, vooral bij een bepaalde scene waar wij geconfronteerd worden met wederom opstanding en een deputy die wel wat weg heeft van de sheriff in Pet Sematary.

Het scenario is simplistisch, aangezien we wel vaker ‘Be Careful What You Wish For’ verhalen hebben gezien. En we weten allemaal dat wensen in films problematisch worden. Toch is deze film vermakelijk. De art direction trekt je in dit wereldje van het lege mysterieuze midden van Amerika, waarin ongewone menselijke verhoudingen de norm schijnen te zijn; zo ook in deze familie waar de moeder een zeer vindicatieve vrouw is met veel opgekropte woede. Een zoon met een ongezonde hoeveelheid zelf-twijfel. Politieagenten die of hun vrouwen slaan dan wel aan de drank zijn.

Wat ik het meest interessante vond was de regie. Er is een scene waarin de regisseur (Timothy Woodward Jr.) iets heel slims doet met de vindicatieve houding van Aaron’s moeder. In de eerste confrontatie tussen Aaron en zijn moeder, zien we hoe ze Aaron op een walgelijk neerbuigende manier toespreekt. Als kijker ben je geschokt, dat een moeder haar kind zo kan toespreken. Echter kan men als kijker initieel misleid worden door te denken dat de moeder geestesziek is, of door het leed van haar verloren man niet alles op een rijtje heeft. Maar de regisseur laat Aaron totaal niet verbaasd of geschokt reageren, alleen maar timide toekijken en later proberen een tegenargument te geven. Dit verteld de kijker op een non-verbale manier dat Aaron dit soort uitspattingen gewend is en dit verklaart direct, waarom hij in zijn dagelijks leven zo enorm onzeker is en ongelukkig met zichzelf — en bepaalde wensen die hij doet. Tegenwoordig zouden de meeste regisseurs kiezen om dit soort expositie verbaal of met een flashback scene te tonen, omdat men schijnbaar denkt, dat de kijker te dom is om tussen de regels te lezen.

Er zitten meer van dit soort non-verbale scenes in de film, die een bepaalde verhouding tot mensen verklaart zonder dit te verwoorden. Dit vind ik persoonlijk interessanter dan het met tekst en uitleg in mijn gezicht te wrijven; ik kijk immers een film en het kijken en zien, is een integraal onderdeel van het fenomeen ‘film kijken’. Er zitten ook verrassende momenten in de film waarvan je als kijker net zo verbaasd bent als het karakter. En deze momenten zijn goed getimed; precies op het moment dat je je mobiel wilt grijpen en even je e-mail wilt checken, wordt je weer met iets nieuws geconfronteerd waardoor je weer in het verhaal wordt gezogen.

Toch is niet alles even solide en subtiel uitgewerkt. De scene waarin wordt uitgelegd wat de urn is, wordt enorm clichématig gedaan. De setting is een typische vervallen kamer in een gekkenhuis, die niet zou misstaan in een gesticht in Tsjernobyl. Eveneens hetgeen dat geassocieerd is met de urn heeft wel een hele clichématige beeltenis. Daar had ik dan toch wat meer creativiteit in willen zien van de art direction. Plus het einde van de film is uiteraard, ook een typische horror trope. Het is geen spoiler als we zeggen dat de urn, zich net als bij The Gift en The Box in de handen van een ander potentieel slachtoffer terecht komt.

Conclusie

The Final Wish is een leuke vermakelijke horrorfilm die elementen van Pet Sematary II, The Gift, Hellraiser en het onvermijdelijke uit Final Destination samensmelt in een stoofpot van ouderwetse horror uit de eind jaren 90. De acteerprestaties van de Lin Shaye zijn enorm goed en verontrustend. Sommige onderdelen zijn heel subtiel en slim uitgewerkt waardoor de film een gelaagdheid krijgt die interessant is. Andere onderdelen zijn enorme horror tropes en clichés die de pret niet mogen drukken. Wanneer je Pet Sematary II, Final Destination of The Gift interessant vond, dan kom je met deze film ook wel aan je trekken.

★★★½☆☆

Raymond Doetjes – Subliminal Artist Productions