Recensie | The Hateful Eight (Immy Verdonschot)

Op 19 april 2014 maakte het verhaal van The Hateful Eight zijn debuut als een vertelling op het toneel voor een goed doel. Voor zijn laatste nieuwe werk wist Quentin Tarantino een zaal van 1600 stoelen te vullen met het live optreden. Het was zo’n gigantisch succes dat, ook al was het bedoeld als een standalone gebeurtenis, Tarantino niet anders kon dan het te verfilmen. En dat deed hij met dezelfde cast.

Titel: The Hateful Eight
Regisseur: Quentin Tarantino
Scenario: Tarantino
Cast: Samuel L. Jackson, Kurt Russell, Jennifer Jason Leigh, Walton Goggins, Tim Roth, Michael Madsen, Bruce Dern,Channing Tatum, Demián Bichir
Speelduur: 167 minuten
Genre: western, thriller
Release: vanaf 7 januari 2016 in de bioscoop

Zeven gevaarlijke premiejagers en hun gevangene raken door een sneeuwstorm verwijderd van hun route. Zo komen ze, enkele jaren na de Burgeroorlog, vast te zitten in een afgelegen plaatsje in het winterse Wyoming. John ‘The Hangman’ Ruth doet er alles aan om zijn bounty voor Daisy ‘The Prisoner’ Domergue veilig te stellen. Twee opmerkelijke vreemdelingen, Major Marquis ‘The Bounty Hunter’ Warren en Chris ‘The Sheriff’ Mannix, pikt hij vol wantrouwen onderweg al op. De andere vier, Bob ‘The Mexican’, Oswaldo ‘The Little Man’ Mobray, Joe ‘The Cow Puncher’ Gage en Sanford ‘The Confederate’ Smithers, loopt hij tegen het lijf wanneer ze onderdak zoeken in Minnie’s Haberdashery. Samen moeten ze de storm zien uit te zitten…

Tarantino’s ACHTSTE film

Een van de dingen die meteen groot in beeld komt te staan is dat Tarantino zijn achtste film presenteert. Wie ooit een blik heeft geworpen op zijn IMDB-profiel, weet dat er echter veel meer op zijn C.V. staat. Onder zijn acht films rekent hij dus de films die hij zowel geschreven als geregisseerd heeft. Dat begon met Reservoir Dogs en The Hateful Eight maakt nummer acht. Zelfs de titel benadrukt het. De film heeft dan ook alles in zich wat je van een klassieke Tarantino mag verwachten. Waar dit in het begin nog baanbrekend was en zijn werk tot cultstatus verhief, is de nieuwigheid er inmiddels af. Wat de film overigens niet minder vermakelijk maakt voor echte Tarantinofans.

Tarantino stijl

Als er een regisseur is die van credits oude stijl houdt, dan is het Tarantino wel. In plaats van deze aan het einde te plaatsen, begint hij hiermee. Met een besneeuwd landschap springen de letters van het scherm af. De rest van de film is ook volgens zijn vaste manier opgebouwd: Zo bestaat de film uit meerdere hoofdstukken, die telkens een personage belichten. Om de stijl af te ronden grijpt hij ook terug op de chronologie. Zo is de hele film opgebouwd als een chronologisch verhaal, echter kom je er op het laatst nog achter wat je gemist had. In eerdere films van Tarantino heb je dit ook al kunnen zien, dus een grote verrassing is het niet. Of het echt noodzakelijk is, blijft ook de vraag. Zo kun je bij deze film de gemiste stukken voor het merendeel zelf al invullen.

Tarantino cast

Wat Tarantino’s films zo goed maakt, is onder andere zijn cast. Ook voor deze film heeft hij gebruik gemaakt van bekende gezichten. Van Michael Madson en Tim Roth (Reservoir Dogs), Samuel L. Jackson (Pulp Fiction, Jackie Brown en Django Unchained) tot aan Kurt Russell (Death Proof). Het zijn deze acteurs die als geen ander Tarantino’s dialoog over kunnen brengen en de gesprekken intrigerend weten te houden. Met intonatie, houdingen en bepaalde stiltes is er geen enkel gesprek wat ervoor zorgt dat je aandacht afzwakt. Aangezien de eerste helft van de film niets anders is dan dit soort interacties, voordat de hel losbarst, is het niet overbodig. Ook Tarantino zelf mag natuurlijk niet ontbreken. Zo vervult hij de rol van narrator.

Tarantino’s gewelddadige humor

Je moet er dus even op wachten, maar natuurlijk mag het nodige bloedvergieten niet achterwege blijven bij een echte Tarantino. Dit is verwerkt in botte humor, maar wordt ook grafisch in beeld gebracht. Als er iets is wat Tarantino op filmgebied begrijpt, dan is het wel de taal van geweld. Zo begint het klein, met een flinke stoot hier of daar. Maar, zoals hierboven beschreven, de hel barst pas los in de tweede helft. Dan vliegen de kogels rond en vliegt bloed alle kanten van de Haberdashery op. Heel verrassend is het daarmee niet, maar ook hier heeft Tarantino weer enkele extremen op gezocht die je toch niet ziet aankomen.

Tarantino setting

Het mooiste van de film is misschien wel het besneeuwd landschap. Zo zie je weer hoe visueel Tarantino is ingesteld. Want welk contrast is er nu groter dan dat van witte sneeuw en felrood bloed? Het geeft de film een winterse sfeer en wanneer ook nog eens Silent Night op de piano wordt gespeeld, zou je bijna kunnen zeggen dat het wat weg heeft van een kerstfilm. Natuurlijk is dat iets te ver gezocht, maar als je sneeuw wil zien dan moet je misschien wel naar deze film gaan. De setting wordt afgemaakt met de score van Ennio Morricone die – ook al is het een winterlandschap –, net als bij Django Unchained, de film een western gevoel weet te geven.

Tarantinofans kunnen met The Hateful Eight hun hart dus weer ophalen. De film is iets rustiger qua opbouw en wacht wat langer met het spillen van overmatig bloed, maar de intrigerende gesprekken weten je aandacht vast te houden. Dit is vooral te danken aan de acteerkwaliteiten van de bekende gezichten. De Tarantino-stijl is zoals je die mag verwachten, wat het jammer genoeg weinig vernieuwend maakt. Maar de vraag is of echte fans zich daaraan zullen ergeren. De setting is in ieder geval heerlijk winters, dus wie niet wil wachten op de sneeuw kan terecht in de bios.

Xoxo,

Immy.

Lees hier ook de recensie van Martijn Pijnenburg