Recensie | The Lone Ranger (Glenn Abbink)

Als Johnny Depp, Gore Verbinski en Jerry Bruckheimer het piratengenre kunnen doen reanimeren met Pirates of the Caribbean dan lukt dat toch zeker ook met het westerngenre?

De rechten van The Lone Ranger kwamen in 2007 bij producent Jerry Bruckheimer terecht en samen met Walt Disney Pictures ging Bruckheimer de film ontwikkelen. Pirates of the Caribbean-schrijvers Ted Elliott en Terry Rosio werden aangetrokken om het script te schrijven, wat later herschreven werd door Justin Haythe. Gore Verbinski werd vervolgens ingehuurd voor de regie. Nu dat het team op zijn plaats was kon de productie beginnen… Of toch niet? Nou niet helemaal, want The Lone Ranger werd uitgesteld vanwege té hoge productiekosten en tegenvallende resultaten van de western Cowboys & Aliens. Nadat er aanpassingen werden gemaakt aan het script, waardoor de productiekosten werden verminderd, kon de film alsnog worden gemaakt. Hebben deze tegenslagen effect gehad op het eindresultaat?

Titel: The Lone Ranger
Regisseur: Gore Verbinski
Hoofdrollen: Arnie Hammer, Johnny Depp, Helena Bonham Carter, William Fichtner, Tom Wilkinson
Genre: Actie, Avontuur, Western
Speelduur:149 min
Release: vanaf 8 augustus in de bioscoop

De wijze Indiaan Tonto (Johnny Depp) vertelt het onbekende verhaal over hoe politieagent en Texas Ranger John Reid (Armie Hammer) zich ontpopt tot een legende. John Reid is een man van de wet, getransformeerd tot een legende van rechtvaardigheid. Deze twee tegenpolen worden door het lot samengebracht en moeten leren hun krachten te bundelen om corruptie te bestrijden en hebzucht tegen te gaan.

The Lone Ranger is een bewerking van een radioserie (1933 tot 1954) en vervolgens een western televisieserie (1949 tot 1957). Je kan je afvragen waarom Bruckheimer en Disney daar nu juist een film van wilden maken: Een productie die meer dan $200 miljoen kostte en gebaseerd was op cowboy kitsch over een gemaskerde man van de wet en en zijn native American spirit warrior, Tonto. Het zal er wellicht iets mee te maken hebben dat ze graag het succes van de Pirates-franchise wilden evenaren en een nieuwe franchise wilden opstarten. Hiervoor is het kernteam van Pirates of the Caribbean weer bij elkaar verzameld en hebben ze de krachten gebundeld om Pirates of the Caribbean met paarden en cowboys te maken. Alleen hebben ze één fout gemaakt; ze dachten dat wij dat als kijker niet door zouden hebben…

The Lone Ranger is a ‘poor man’s’ Pirates of the Caribbean. Daar waar laatstgenoemde fris, aanstekelijk en nieuw aanvoelde (en een onverwachts succes werd), is hier het tegenovergestelde waar. In plaats van dat er iets origineel neergezet werd, werd er getracht in te spelen op de ´krachten´ van het team. Zo schreven de scriptschrijvers een script om Depp heen (dé fout van de Pirates sequels), Verbinski trok zoals gebruikelijk alle stoppen uit de kast en Bruckheimer doet waar hij goed in is, geld op het scherm smijten. Verbinski en Jerry Bruckheimer hebben een more-is-better-stijl ontwikkeld, hetgeen ze hier vrolijk doorzetten. The Lone Ranger is daardoor overvol met overbodige personages en irrelevante subplots. Het grote probleem van de film is dat het allemaal niet werkt en niet samenvalt. Het is een mix van stijlen; serieus, clownesk, kitsch, etc.

Een grote factor in het doen slagen van deze film is de relatie en chemie tussen de Lone Ranger en zijn sidekick Tonto. Gedurende het merendeel van de film wordt ons verteld dat de personages een band aan het opbouwen zijn. Hier is echter weinig sprake van, daar er nooit echt chemie tussen beiden ontstaat. Dit komt vooral doordat Tonto té clownesk is naast de stijve en droge Lone Ranger. Overigens had de film niet beter Tonto kunnen heten, aangezien het merendeel rondom dit personage draait?

Recensie The Lone Ranger (Glenn Abbink) 6

Wellicht dat ik nu ga vloeken in de kerk, maar alhoewel Depp een goed acteur is, laat hij in zijn recentelijke rollen niet veel meer zien dan gekke bekken, rare accenten en rare bewegingen. Waar zijn shtick in de Pirates-franchise nog werkte, hij speelde tenslotte een dronken piraat, schiet het hier zijn doel volledig voorbij. Zelf heb ik dit verschijnsel omgedoopt tot het “Johnny Depp imitating Johnny Depp imitating Johnny Depp imitating Johnny Depp syndroom”, wat zoveel wil zeggen als Depp is een persiflage van zichzelf geworden. ´Het veilig bedje´, zijn legio samenwerkingen met Tim Burton en diens vrouw Helena Bonhem Carter, zal zeker ook niet hebben bijgedragen aan het ontwikkelen van zijn verscheidenheid als acteur. Bekijk onderstaand filmpje voor het bewijs!

Een betere titel voor de film zou zijn geweest, The Long Ranger. Na een uur dat bomvol staat met grootschalige actiesequenties én nog een actiesequentie, én nog een…..voelt het aan of de derde akte bereikt is. Maar alas de film gaat vervolgens nog anderhalf uur door. Ook de omlijsting van de film draagt hier niet aan bij. Deze bestaat namelijk uit een oudere Tonto (Depp in té veel make-up) die zijn verhaal in flashbackvorm verteld aan een jongen, die de legende van The Lone Ranger idealiseert.

Is het allemaal negatief? Nee hoor beste lezers. Er zitten leuke, goed gechoreografeerde sequenties in de film. Zo is er aan het begin van de film een sequentie met een op hol geslagen trein. Deze is leuk en inventief in elkaar gezet door Verbinski, waarbij hij speelt met de camera en enscenering. Met gebruik van Bruckheimers geld en door Verbinskis regie is de film visueel prachtig: episch, swooping, grandioos John Ford-stijl vergezichten en alles wat je mag verwachten van het genre. Volgens de berichtgeving is de film gemaakt voor $250 miljoen en dat is duidelijk terug te zien op het witte doek. De actiesequenties maken daarnaast zo min mogelijk gebruik van CGI. De muzikale score door Hans Zimmer is plezierig en geïnspireerd door Ennio Morricone. Helaas maakt Zimmer pas helemaal aan het einde van de film echt gebruik van het alom bekende Lone Ranger thema (Voor de jonge lezers die zeggen “maar dat ken ik helemaal niet”, luister even naar onderstaand filmpje).

The Lone Ranger heeft een flauw script, té lange speelduur, té veel actie en té veel…tja Johnny Depp. Deze ‘gladde’ productie is overvol, niet grappig en een ware train wreck. Na een lange periode van development hell en budgettaire problemen is het duidelijk dat de film disfunctioneel en schizofreen is. “Hi-ho Silver, away…” de bioscoop uit!

That’s all for now,

Glenn Abbink

★☆☆☆☆