Recensie | The Prodigy (Raymond Doetjes)

Op 22 Augustus 2010 wordt de seriemoordenaar Edward T. Scarka (Paul Fauteux) door de politie doodgeschoten, voordat hij zijn meest recente slachtoffer van haar leven kon beroven. Kort er na wordt de lieve kleine Miles (Jackson Robert Scott) geboren. Al snel wordt het zijn ouders (Taylor Schilling en Peter Mooney) duidelijk dat de jonge Miles enorm hoog begaafd is. Langzaam maar zeker echter, schijnt door zijn onschuldige gezichtje, gedrag dat zeer verontrustend is. En het wordt tijd dat vader en moeder de controle nemen en hun zoon redden.

Titel: The Prodigy
Regisseur:
Nicholas McCarthy
Cast: Taylor Schilling, Jackson Robert Scott, Peter Mooney, Colm Feore, Paul Fauteux
Scenario: Jeff Buhler
Genre:
Horror, Thriller 
Speelduur:
 92 minuten
Release: 2019

Wat interessant is, is dat The Prodigy de eerste film is onder het opnieuw opgestarte Orion studio’s logo — Orion was de actie studio van de jaren 80 en om deze opnieuw te zien herboren te zijn geworden, geeft een filmliefhebber een warm, behaaglijk gevoel.

De film is geregisseerd door Nicholas McCarthy, die geen onbekende is van het horrorgenre, maar toch nieuw genoeg om nog een stempel te drukken op het “The Evil Kid” horror subgenre. Dit is Nicholas dan ook gelukt. De film stuurt weg van de cliches, die wij inmiddels kennen van films als The Good Son en Mickey — met uitzonder van de enge demonische blik in de ogen van Miles. En de jonge Jackson Robert Scott, beter bekend als Georgie uit de nieuwe IT, zet een doodeng man-kind neer. Het scenario probeert weg te blijven van het onderwerp van demonisch bezetenheid, en kiest voor de reïncarnatie benadering, om zo de film uit het paranormale weg te halen. Hetgeen tot op zekere hoogte werkt, maar voor een nuchtere Hollander is demonische bezetenheid niet anders als hippie reïncarnatie.

Wat de film uniek maakt is het dialoog en in het bijzonder de hypnose sequentie, waar seriemoordenaar Scarka zich via de mond van Miles openbaart aan Arthur Jacobson (Colm Feore), een ’expert’ op het gebied van reïncarnatie. Scarka weet zich op een hele smerige, sluwe, manipulatieve manier te ontdoen, van verdere inmenging van deze hypnotiseur. De taal die uit Miles zijn mond komt, is zo grof en verontrustend, dat de productie ervoor heeft gekozen om dit stukje niet door de kleine Jackson te laten uitspreken maar is nagesynchroniseerd door een jonge dame — hetgeen het niet minder erg maakt. McCarthy ontwijkt onnodige gore-effecten in deze film en speelt meer op de spanning en het onbekende. De film is niet doordrenkt van jump scares; er zijn er misschien twee, alhoewel die in tegenstelling tot bijvoorbeeld The Nun, hier wel dienst doen voor het verhaal.

The Prodigy

Conclusie

The Prodigy is geen unieke film. De pedigree van de producenten die The Exorcism of Emily Rose (een enorm goede horror) zit er absoluut in en men stuurt zoveel mogelijk weg van clichés uit de “Evil Kid” genre. Het acteerwerk van met name de kleine Jackson Scott en Taylor Shilling zijn erg sterk. Echter is de pacing zo nu en dan wat traag, met name omdat het een dialooggedreven film is en op zich is dat prima, maar toch mist er iets… Iets waar ik zelf de vinger niet achter krijg.

Er zit genoeg spanning in, maar het is eigenlijk weinig verrassend — ook al probeert men verrassend te zijn, is de drive van de seriemoordenaar die in de kleine Miles zit erg voorspelbaar. Er is een bepaald moment in de film, waarin Miles zijn moeder een moeilijke beslissing moet nemen en de beslissing van haar komt niet eens als een schok. Het is zeker een film voor de horror liefhebber, en zeker voor de “Evil Kid” subgenre liefhebbers, om te zien, maar het zal niet iets heel unieks geven.

★★★☆☆

Raymond Doetjes – Subliminal Artist Productions