Recensie | White House Down (Sandro Algra)

White House Down is de nieuwe actiefilm van Ronald Emmerich met in de hoofdrollen onder andere Channing Tatum, Jamie Foxx en Maggie Gyllenhaal. Lees hier de recensie van Sandro Algra.

Als het leven net een doos chocolade is, dan is een sneak preview als een doos met negentien Smarties en één Ferrero Rocher. Je hebt inderdaad geen idee wat je zult krijgen. Stiekem hoop je op Citizen Kane 2. Maar, gezien de Hollywood norm, wordt het veel waarschijnlijker een matige film als White House Down. En ik was nog wel gewaarschuwd aangezien ik twee maanden geleden zeer kritisch was over Olympus Has Fallen.

Titel: White House Down
Regisseur: Ronald Emmerich
Scriptschrijver: James Vanderbilt
Hoofdrollen: Channing Tatum, Jamie Foxx, Maggie Gyllenhaal,Jason Clarke, Joey King, James Woods, Rachelle Lefevre
Genre: Actie, Thriller
Speelduur: 131 min
Release: Vanaf 12 september in de bioscoop

Recensie | White House Down (Sandro Algra) 1

Déjà vu

White House Down is geen schaamteloze kopie van Olympus, dit concept is namelijk al duizend keer eerder herhaald. Elke filmliefhebber heeft wel tien van dit soort films gezien. Het verhaal draait om ‘s werelds gevaarlijkste terroristen die de grootste angst van Amerika waarmaken: ze bestormen het Witte Huis, ontvoeren de stoere president en dwingen hem nucleaire raketten te lanceren. Ze zijn zo professioneel dat ze geen problemen hebben met het kapen van het meest beveiligde gebouw ter wereld, maar vormen desondanks kanonnenvoer voor een eenzame patriottistische held met een problematisch verleden.

Serieus, waarom zijn Amerikanen zo dol op dit soort films!? Voor een land waarin de angst voor terrorisme zo sterk leeft, krijgt men maar geen genoeg van brandende vlaggen en ingestorte monumenten. Je zou verwachten dat 11 september een einde zou maken aan die obsessies. Heel even leek dit ook te gebeuren, maar twaalf jaar later is het weer helemaal “in” om het Witte Huis op te blazen. Regisseur Roland Emmerich is hier zeker niet vies van, hij was tenslotte de man achter Independence Day (met misschien wel de bekendste Witte Huis-vernieling) en vele andere rampenfilms (dit mag je dubbel opvatten). Commercieel zijn de films van Emmerich een groot succes, maar kritisch worden ze zelden goed ontvangen. Misschien zijn filmcritici gewoon niet zijn doelgroep.

Recensie | White House Down (Sandro Algra) 2

Op z’n minst vermakelijk?

Elke plotwending en archetype in deze film is herkenbaar. Je zult op geen enkel moment verrast worden. Toch heeft het iets dat zijn voorgangers vaak niet hebben: betere personages. Niet alleen zijn ze beter uitgewerkt dan in Olympus, ze zijn ook kleurrijker en voegen humor toe die als pijnstiller werkt tegen alle clichés die in een rap tempo op je af komen.

De held staat niet alleen

Allereerst maken we kennis met John Cale (Channing Tatum) die graag een baan wil als lijfwacht van de president. Dankzij blunders in zijn verleden wordt hem die kans niet gegund. Daarnaast heeft hij ook persoonlijke problemen met zijn dochter Emily (Joey King) aangezien hij haar talentenavond heeft gemist (en je vult de rest zelf wel in). We weten allemaal waar John naar op zoek is en dat is een kans om zichzelf te bewijzen op beide fronten. Net als zijn doel is John als personage vrij eendimensionaal. Met Emily voelde ik een veel sterkere band. Voor een 11-jarige was ze vrij volwassen en haar Wikipedia verslaving deed me erg aan mezelf denken. Eindelijk eens een teleurgestelde dochter die meer doet dan alleen maar zeuren en gewoon voor zichzelf kan zorgen.

President James Sawyer (Jamie Foxx) staat op het punt een verdrag te tekenen om Amerikaanse troepen uit het Midden-Oosten terug te trekken. Plotseling wordt het Witte Huis belaagd door een mysterieuze (maar wel erg opzichtig opererende) bende. Ach ja, wanneer een jonge zwarte president zijn idealen volgt, stuit hij altijd op intern verzet. Met behulp van John probeert de president het gebouw te ontvluchten en de gijzelnemers uit te schakelen. James is zeker niet de oude grijze president die zich schuilhoudt bij de eerste de beste aanslag. Hij pakt zelf een geweer en helpt zijn eigen mannen wanneer ze hem het meest nodig hebben. Dit is tegenwoordig wat wij als filmpubliek van de president verwachten (al helemaal als je Independence Day hebt gezien). Jamie Foxx benadert deze rol toch wat anders dan ik had verwacht. Hij gedraagt zich niet als soldaat, toont meer menselijke angst en loopt niet gedurende de hele film met een frons rond. Hij heeft zelfs genoeg tijd om zich zorgen te maken over zijn dure sneakers. Hij is dus een politicus, een held en een kluns tegelijk.

Extremisme en wraak

Na tal van films, waarin de terroristen worden gespeeld door Arabieren of Noord-Koreanen, krijgen we eindelijk weer een groep voorgeschoteld die we gezamenlijk kunnen haten: rechtse extremisten. Je zou verwachten dat er minstens een heel leger nodig zou zijn om het Witte Huis over te nemen. In plaats daarvan krijgen we een handjevol huursoldaten onder leiding van Emil Stenz (Jason Clarke). Voor een film met zo’n absurd concept mogen de slechteriken wel in onrealistisch kleine aantallen komen, dat geeft meer ruimte voor karakterontwikkelingen. “Over de top” slechteriken zijn alleen overtuigend als ze ook van hun werk genieten. Dat gevoel had ik hier wel: ze konden af en toe om hun eigen one-liners lachen. Maar woede toonden ze ook, voornamelijk als ze een collega kwijtraakten. Dit werkt al met al beter dan de emotieloze terroristen van Olympus.

Het rijtje slechteriken was natuurlijk niet compleet zonder een ouderwetse verrader. Martin Walker (James Woods) die al 20 jaar in het Witte Huis werkt, besluit het recht in eigen hand te nemen en huurt de terroristen in om de president gevangen te nemen en te manipuleren. Martin is een veel serieuzer personage dat balans geeft aan de rest van de groep. Zijn enige motief is wraak, maar desondanks is hij in staat om rationeel te opereren. James Woods is een acteur met voldoende charisma om zo’n rol te spelen. Uiteindelijk is hij de grote schurk.

Nog enigszins de moeite waard

White House Down is een luchtigere versie van Olympus Has Fallen. Daarmee is het nog geen hele goede film, maar het kijkt wel lekkerder weg. De personages zijn daar bovenop menselijker en worden subtieler gespeeld, op een paar bijrollen na. De slechte grappen gaan vaak te ver, maar gelukkig wordt het nooit zo suf als Independence Day (Emmerich had de lat toen wel erg laag gelegd). Het zijn uiteindelijk de slechteriken die deze film dragen, waardoor White House Down qua vermakelijkheid nog een beetje neigt naar een Die Hard film: de minimale kwaliteitsnorm binnen dit genre.

★★½☆☆

Sandro Algra