Blog | Ultrageweld (Martijn Pijnenburg)

Onlangs wist Sandro Algra deze cultuurbarbaar wederom naar de vertoning een klassieker te slepen. In het verleden heeft hij me al weten over te halen om naar Nosferatu en Akira te gaan en nu was het de beurt aan Stanley Kubrick’s A Clockwork Orange. Deze film heeft me flink aan het denken gezet.

Hoewel ik de film nooit eerder zag, had ik vaak gelezen dat A Clockwork Orange een erg controversiële en gewelddadige film was. Gezien het feit dat geweld in films natuurlijk erg veel voorkomt vroeg ik me af waarom men het dan toch zo vaak over deze titel had. Het werd echter al snel duidelijk waarom.

Het bleek niet zozeer dat A Clockwork Orange meer geweld bevatte dan de gemiddelde Michael Bay film, maar het werd wel op een vrij bizarre manier neergezet.

De mishandelingen (of Ultrageweld, zoals het in de film genoemd wordt) die erin voorkomen worden aan de ene kant op een komische en cartooneske manier laten zien, maar krijgt desondanks wel het leed van de slachtoffers mee. Hierdoor weet je als kijker oprecht niet of je nou moet lachen of huilen.

Het feit dat veel van deze gruwelijke daden worden verricht door de hoofdpersoon, waar je normaal vaak sympathie voor hebt, hielp ook niet mee. Daarnaast was het ironisch dat ik in de tweede helft van de film juist medelijden met hem begon te krijgen.

Welke les ik hier heb uitgehaald?

Dat het ook in films heel erg belangrijk is hoe iets wordt neergezet. In Tom & Jerry is geweld cartoonesk en grappig, maar in bijvoorbeeld HenryPortrait of a Serial Killer juist weer schokkend en realistisch. Daarnaast zijn er heel veel films die ertussenin zitten.

Waar A Clockwork Orange in dat spectrum staat? Ik heb eerlijk gezegd geen idee.

Wel zou ik het leuk vinden als filmmakers hier wat vaker mee zouden experimenteren. Wie weet is dat Ultrageweld nog op een hele andere manier uit te beelden.