Recensie | Brainscan (Raymond Doetjes)

De jaren 90 staan niet bekend als het decennium van goede horror films. Wellicht omdat de horror films die in de 90s uitkwamen met name big budget horror films waren, die door hun eenvoudige lineaire verhaallijnen en overmatige expositie de echte genre liefhebbers niet konden bekoren. Er zijn echter wel een paar interessante films zoals Pet Cemetery, Happy Hell Night, Silence of the Lambs en Event Horizon om er een paar te noemen. Vandaag kijken wij naar Brainscan. Een film geregisseerd door John Flynn en gebaseerd op het verhaal van Brian Owens; wiens Happy Hell Night 2 jaar eerder tot een geweldige horror/thriller film leidde.   

Titel: Brainscan
Regisseur: John Flynn
Scenario: Brian Owens, Andrew Kevin Walker
Cast: Edward Furlong, Frank Langella, T. Ryder Smith, Amy Hargreaves, Jamie Marsh, Victor Ertmanis
Speelduur: 96 minuten
Genre: Horror / Sciencefiction
Release: 1994

Plot

De 16 jarige Michael (Edward Furlong) is een eenzame jongen en zijn vader werkt veel weg van huis. Zijn moeder is overleden in een zwaar ongeval waarbij hijzelf permanent letsel heeft opgelopen. Als een soort van copingmechanisme heeft hij zich gestort in een horrorobsessie. Hij is samen met zijn enige vriend Kyle (Jamie Marsh) de oprichter van de naschoolse horrorclub. Wanneer Kyle een reclame leest in een horror tijdschrift waarin het meest ultieme horror computerspel, dat echte angst inboezemt geadverteerd wordt, is Michael initieel niet onder de indruk. Michael heeft het allemaal wel gezien en is emotioneel afgestompt door de ellende die het leven hem al heeft geschonken en de vele uren aan horrorobsessie. Echter door verveling en eenzaamheid kan hij de verleiding niet weerstaan en besteld hij het computer spel Brainscan genaamd. Het spel zou met hypnotische suggesties en perceptie versterkende signalen de speler in een levendige horrorervaring laten ondergaan. De levensechte ervaring is dan ook zeker een succes bij Michael! Want na de eerste van 4 CD’s (ja in de jaren 90 kwamen games nog op een CD) is hij verslaafd aan de adrenaline kick en paniek. Bij ieder level dat hij speelt escaleert het geweld, maar ook de dreiging aan hem in de echte wereld!

Analyse

Het plot is op zich interessant. Vooral voor iemand zoals ik die toneel hypnose shows heeft gedaan; waarbij je mensen echte doodsangst en pijn kan laten ervaren in een normale veilige situatie. Dit zou dus theoretisch ook prima gedaan kunnen worden via een tv-scherm en dan zou het hele fantasie karakter The Trickster (T. Ryder Smith), die te pas en te onpas verschijnt, niet nodig zijn. Het idee van een Manchurian Candidate (iemand die met een post-hypnotische trigger tot moordenaar gemaakt kan worden) is op zich al spannend genoeg. Het verhaal tracht een plottwist op te bouwen, maar de doorgewinterde kijkers en creatieve-schrijvers onder ons, ziet de plottwist al van mijlen ver aankomen. Het horror aspect in deze film is zeer minimaal; er wordt iemand brutaal neergestoken en een ledemaat afgesneden, maar daar blijft het wel bij. Het thriller aspect in de echte wereld waarin Michael betrokken wordt is veel spannender. Ook al is Michael geen charmant ventje (dus perfect gecast met Edward Furlong) voel je wel een beetje voor hem. Je snapt dat hij zo een vreemd mannetje is geworden door de kaarten die het leven hem gedeeld heeft. Tegelijkertijd zal het niet echt jou vriend zijn. Edward Furlong, speelt het karakter behoorlijk sterk maar is niet zo overtuigend als in Pet Cemetery. Een veel charmantere knul waar je je nog beter mee kan identificeren, zou beter zijn geweest.

Waar normaliter iedere horror of thriller iets heel unieks heeft, heeft dit verhaal eigenlijk niets. Ik denk ook dat dit de reden is geweest om het karakter The Trickster in het leven te roepen; echter zoals eerder genoemd is dit karakter totaal overbodig. Wat naast The Trickster storend was, zijn de vele posters bij de tieners in hun kamer van Aerosmith’s Get A Grip album. Ja dat album kwam uit in ’93 toen deze film geschoten werd en Edward Furlong speelt een rol in de video clip Livin’ On The Edge. Was dit een methode om het album te promoten? Ik denk dat het album beter verkocht is dan de film; niet op zijn minst omdat het een geweldig album is.

Conclusie

Er had wat mij betreft meer geweld en gore in Brainscan kunnen zitten. De eerste moord die plaats vindt is fantastisch goor, maar daarna wordt het wel heel soft. Je ziet ieder plottwist aankomen denderen, net zoals de vrachttrein in de Livin’On The Edge videoclip. De film is niet zo geweldig als het album Get a Grip en ligt in de “Past” als je geen 90s fan bent. Wanneer je iets hebt met de 90s-, virtual reality- of hypnose-achtige content, dan is het het kijken wel waard. Voor mij is het een Past!

Raymond Doetjes, Subliminal Artist Productions

★★★☆☆

Deel jij dezelfde mening over Brainscan als Raymond? Of heb je juist een hele andere mening? Laat het ons weten in de comments!