Federico Fellini: Een van de meest gezichtsbepalende meesters van de naoorlogse Italiaanse cinema. Hij is misschien wel de beroemdste filmmaker die Italië heeft voortgebracht en wordt met de tentoonstelling Fellini: The Exhibition door EYE in het spotlicht gezet. Op 30 juni 2013 werd de tentoonstelling al geopend – in aanwezigheid van Anita Ekberg, bekend uit onder andere La Dolce Vita – en afgelopen maandag zag ik eindelijk kans om ook een bezoekje te brengen.
De tentoonstelling
In zijn veertig jaar durende carrière heeft Fellini (1920-1993) aan meer dan vijftig filmtitels gewerkt en meerdere Oscars ontvangen. In al deze films zit altijd het vaste component: Het ultieme Rome gevoel. De uitbundige types, de drama, de chaos… en dat komt niet tot zijn recht in een chronologisch verteld verhaal. De tentoonstelling was dan ook in vier thema’s opgedeeld, namelijk Populaire cultuur, Fellini aan het werk, De stad der vrouwen en Biografische verbeelding. Ieder thema richtte zich op een aspect uit Fellini’s werk. Zo had hij al vroeg door wat voor invloed die media op het gedrag van mensen zouden uitoefenen en dat is herhaaldelijk terug te zien in zijn films. Tevens werd hij geïnspireerd door droombeelden, die hij op aanraden van de psychoanalyticus Ernest Bernhard samenbracht in ‘droomboeken’. Dit alles komt voorbij in goed en duidelijk ingedeelde ruimtes, waar je voor de zekerheid ook een plattegrondje bij kreeg.
Genoeg te zien
Ik schaam me bijna om te moeten zeggen dat ik niet veel van Fellini’s werk heb gezien. Gelukkig maakt dat voor de tentoonstelling niet uit, want er was een overvloed aan filmfragmenten. Daarnaast kon je prachtige foto’s (van geweldige kwaliteit) bewonderen van op de set en film stills. Ook posters, in verschillende talen, hingen verspreid door de zalen. Geweldig grote posters zoals je deze niet vaak meer ziet. Een enkele keer zag je een behind-the-scenes filmpje, zonder geluid, die nog met oude camera gefilmd was. Het geeft je allemaal een gevoel dat je een kijkje mag nemen achter het gordijn van de grootmeester. Ook erg leuk waren twee zalen waar een ronde bank stond met daaromheen verschillende beeldschermen. Eén voor één begonnen deze beeldschermen iets af te spelen, waardoor een mooi rustpunt werd ingebouwd. Het enige nadeel aan zoveel beeldmateriaal, is dat je lang niet alle tijd had om het allemaal te bekijken.
Inspiratie
Uit de tentoonstelling blijkt dat Fellini vaak inspiratie haalde uit het echte leven. De voorpagina’s van tijdschriften over een sensatie artikel of krantenartikelen vol fotoreportages tonen beelden die terug te zien zijn in zijn werk. En met name in La Dolce Vita. Zoals het moment waar met een helikopter een standbeeld van Jezus over de stad wordt gevlogen, om het als cadeau naar de Paus te brengen. Of de scène waarin hoofdpersonage (Mastroianni) een feestje bezoekt en een vrouw spontaan een striptease begint te doen. Tijdens het kijken van de film zou je misschien gedacht hebben dat dit extreme gebeurtenissen zijn, die slechts de bombarie van Italië benadrukken. Maar de tentoonstelling laat je zien dat Fellini simpelweg de realiteit weergeeft. Dat zijn werk ook tot inspiratie kan leiden bij anderen, blijkt onder andere uit de musical Nine. Fellini’s Otto e Mezzo (8 ½) werd in 1982 onder deze titel eerst tot een theatermusical gemaakt, waarna een filmversie volgde in 2009.
Funfacts
Doordat je ziet waar Fellini zijn inspiratie uit haalt, kom je ook verschillende funfacts te weten. Zoals dat Anita Ekberg in het echt de Trevi fontein was ingelopen op blote voeten en dat Fellini aan haar vroeg om dat nog eens dunnetjes over te doen voor La Dolce Vita. Wat wellicht ook niet iedereen weet is dat dit tevens de film is, waar voor het eerst het woord ‘paparazzi’ werd gebruikt. Fellini is de bedenker van deze term, omdat een van de personages uit deze film – een fotoreporter die voortdurend achter het laatste nieuws aangaat over bekende mensen – Paparazzo heet. Zoals eerder genoemd maakte Fellini ook veelvuldig gebruik van zijn droomboeken. Vele tekeningen, schetsen en teksten hieruit zijn ook te zien en het geeft je inzicht in veel van zijn films die een droomsfeer weergeven.
Nadat ik de tentoonstelling bezocht, ging ik met mijn oom een hapje eten in het EYE restaurant waar je prachtig uitzicht hebt over het IJ. Om in de sfeer te blijven bestelden we een Italiaanse maaltijd (en verrukkelijk dessert) waarna we naar Ginger e Fred gingen. Wanneer je de Fellini tentoonstelling bezoekt, moet je natuurlijk ook meteen naar één van zijn films. Hoewel de kwaliteit van de film natuurlijk niet te vergelijken is met de van films vandaag de dag, blijf ik het geweldig vinden dat we nog steeds dergelijke klassiekers in de bioscoop kunnen zien. Ook in Ginger e Fred straalt de Italiaanse sfeer er vanaf en naar mijn mening is dit dan ook de perfecte manier om een dagje Fellini te doen.
Fellini – The Exhibition is nog tot en met 22 september 2013 dagelijks (van 11.00-18.00 en op vrijdag tot 21.00 uur) te bezoeken in EYE. Ben je er nog niet geweest, grijp dan je kans en waan je nog even in Rome ;-).
Xoxo
Immy
GESCHREVEN DOOR
