Sinds kort ben ik The CW serie The 100 aan het kijken. Een serie die al herhaaldelijk via mijn Twittervrienden in mijn feed terecht kwam: Van alleen opmerkingen – natuurlijk vol spoilers – tot GIF’s, fanart en filmpjes. Toen ik dan ook de winterperiode moest overbruggen omdat veel van mijn series stil lagen, wilde ik deze serie ook een kans geven. En zodoende was ik in twee weken weer helemaal bij. Let wel: ik ga hier een hele grote spoiler in vermelden, dus lees verder op eigen risico.
The 100 criminelen
The 100 speelt zich 97 jaar na een nucleaire oorlog, die de menselijke beschaving op aarde heeft vernietigd, af. De enige mensen die het overleefd hebben, leven op een ruimteschip. Maar ook daar dreigen de voorzieningen op te raken. Daarom sturen ze honderd jonge criminelen terug naar de aarde in de hoop dat deze weer leefbaar is geworden. Waar de jongeren in het begin aan hun lot zijn overgelaten, weten Bellamy en Clarke – wiens overtuigingen botsen – leiding te geven en contact met het schip te krijgen. Terwijl de belevenissen op het ruimteschip steeds nijpender worden, blijkt dat de tieners hun eigen oorlog op de grond moeten voeren.
Dystopie en post-apocalyptisch
Wat mij in het begin aansprak in deze serie is het onderwerp: Jongeren die moeten zien te overleven in een post-apocalyptische wereld. Hoe weten ze te overleven? Waar halen ze voedsel vandaan? Waar slapen ze? Dat soort vragen. En bovenal: Hoe weten jongeren onderling met elkaar te leven, zonder duidelijke regelgeving? Dergelijke onderwerpen kwamen in een bepaalde vorm ook al terug in de serie Under the Dome… Een serie waar ik met moeite het eerste seizoen van heb uitgekeken. Maar daarover meer bij de letter U. Wat The 100 dan ook zo interessant maakt, is dat precies de chaos uitbreekt die je zou verwachten. Maar het zijn de jongeren onderling die een samenleving weten te creëren. En dat terwijl ze het op moeten nemen tegen de huidige bewoners die de omgeving veel beter kennen en meer wapens hebben. Wat de serie tevens af en toe het gevoel geeft van een tienerversie van Game of Thrones.
De CW-formule
Voor iedereen die mijn blogs zo nu en dan leest, weet dat ik veel van de CW-series kijk. Mocht je de Amerikaanse zender niet goed kennen: Zij zitten achter series als Veronica Mars, Gilmore Girls, One Tree Hill, Life Unexpected, Gossip Girl, maar ook The Vampire Diaries, Arrow, The Flash en Supernatural. Zoals vaker gebeurt putten ze inspiratie uit een boek, wat ook hier het geval is. Niet alleen dat, maar ook hier staat een blonde meid centraal. Het zijn namelijk de tieners om wie het verhaal draait en aangezien zij als eerste op de aarde zijn geland, zijn zij diegenen die zowel het land als de huidige bevolking het beste kennen. Clarke en Bellamy zijn diegene die de moeilijkste beslissingen maken, terwijl Octavia – het zusje van Bellamy – zich interesseert in de culturen en gebruiken van deze bevolking die The Grounders worden genoemd. Het lot ligt dus letterlijk in de handen van tieners. De reden waarom deze serie mij vooral aan een CW-serie doet denken, is het hoofdpersonage dat gespeeld wordt door Eliza Taylor, die me net iets te vaak aan Britt Robertson doet denken (de meid uit Life Unexpected, The Secret Circle en Under the Dome).
De lingo
Mocht je denken dat er de komende jaar nog iets zou veranderen in het taalgebruik, dan valt dat behoorlijk mee. Althans, dat is het geval voor de mensen van het ruimteschip. Zij praten allemaal Amerikaans, al is de enige lingo die wat opvalt het gebruik van het werkwoord ‘floaten’. Wanneer je namelijk een misdaad begaat, werd je op het ruimteschip eruit gegooid. In plaats van dus het F-woord te gebruiken op prime-time televisie, maken ze opmerkingen als ‘Go float yourself!’ of ‘Float you!’. Opvallender is echter het taalgebruik van The Grounders. Zij hebben hun eigen taal, al kunnen ze wel Amerikaans. Het leuke hieraan is dat je af en toe ook hoort dat het gewoon uit het Amerikaans voortkomt. Erg vergezocht is de taal dus weer niet.
LGBT
Een van de redenen waarom The 100 bij veel mensen erg aanslaat is hun openheid over seksualiteit. Terwijl Lost Girl (zie mijn vorige blog) al een hoofdpersonage had dat biseksueel is, is The 100 volgens mij de eerste tienerserie die op prime-time en op een kabelzender een personage heeft dat biseksueel is. Nog belangrijker dan dat is misschien wel dat er geen ophef over wordt gemaakt. Waar Clarke in seizoen een nog smoorverliefd is op een jongen van het schip, Finn, bloeit er in seizoen twee iets op tussen Clarke en Lexa (door shippers liefkozend ‘Clexa’ genoemd). Echter ligt die relatie een stuk gecompliceerder, aangezien Lexa de aanvoerder/leider van The Grounders is. Samen beslissen Lexa en Clarke dus over het lot van ‘hun mensen’, want vaak recht tegenover elkaar staat.
****** MAJOR SPOILER*******
Wat echter vaak gebeurt met biseksuele/lesbische personages, gebeurt ook in The 100. Zo laten de makers van de serie het publiek 2,5 seizoen wachten voor Lexa en Clarke eindelijk echt samen komen. Een seizoen eerder was er al een korte kus, maar toen was Clarke nog niet klaar voor een relatie. Nadat de twee meiden/leiders echter enige tijd eindelijk samen hebben kunnen doorbrengen, moeten ze afscheid van elkaar nemen. En zoals dat zo vaak gaat, gaat dat niet zonder een gepast ‘goodbye’. Maar dat het afscheid eraan zat te komen was in dit geval niet voldoende… Nee, de morning after wordt Lexa onbedoeld neergeschoten en sterft ze in de armen van Clarke. AAAAARRRGGGHHH. Seriously? Dit gebeurt namelijk heeeeeeel vaak, wat nu weer leidt tot een uitbraak van onvrede onder de fans.
Of je wel of niet van dergelijke relaties houdt, maakt nog niet eens uit… Dit was gewoon (nog) niet nodig geweest. Zo draait de aflevering om hoe de aarde tot zijn nucleaire (tussen)einde is gekomen en hoe een uitvinding van een wetenschappers ervoor heeft kunnen zorgen dat de mensheid deze oorlog toch heeft kunnen overleven. Echter had deze ontknoping – ik probeer hier niet teveel van weg te geven – mijn inziens ook prima later kunnen worden bekend gemaakt. Wat de gebeurtenis van deze aflevering niet nodig maakte. Anyway, het is gebeurt en wat doet The 100? De volgende aflevering komt de verhaallijn van Lexa en Clarke niet eens terug. Ik weet natuurlijk niet hoe het seizoen verder zal lopen, maar het is in ieder geval jammer dat ze gebruik maken van een dergelijk cliché als deze.
********EINDE SPOILER**********
Karakterontwikkeling in The 100
Het laatste onderdeel waar ik nog even bij stil wil staan, is de karakterontwikkeling. Zoals duidelijk is gemaakt staan deze tieners voor enkele hele zware keuzes, waar ze als tiener verantwoordelijk zijn voor de levens van ‘hun mensen’. Waar Bellamy in de eerste twee seizoenen een goede karakterontwikkeling doormaakt, lijkt hij in seizoen drie weer helemaal terug te vallen… Iets waar meerdere tienerseries goed in zijn (zoals Glee), wat erg jammer is van de groei die ze hadden doorgemaakt. Ook Finn, die in het begin de goedheid zelve is, draait in seizoen twee compleet door. Tuurlijk, deels is dit te verantwoorden door zijn zorgen om Clarke, maar alsnog was dit wel erg extreem.
Dan hebben we nog de twee eerder genoemde meiden: Octavia en Clarke. Octavia is de enige die vanaf het begin bereid is om zich te verdiepen in de cultuur van The Grounders. Gedurende alle seizoenen blijft zij het enige constante personage dat op zoek is naar zichzelf en daar niet van afwijkt. Dit gaat zowel om haar vrienden, haar liefde als haar idealen en de samenwerking tussen The Grounders en de mensen van de Arc, zoals de mensen van het ruimteschip worden genoemd. Dan hebben we nog het hoofdpersonage, Clarke. Hoewel zij in het eerste seizoen een sterk personage weet neer te zetten, wordt haar overtuigingskracht naarmate de seizoenen wat minder. Vanwege haar keuzes en (medische) kennis is ze als leider bekroond, maar meer en meer worden haar keuzes betwijfeld. Wat overigens niet vreemd is, want terwijl ze in het begin van de serie de meest rationele lijkt, duurt het niet lang voor ook zij extremen opzoekt. Haar personage blijft weliswaar interessant, maar weet het iets minder geloofwaardig over te brengen op sommige cruciale momenten voor de serie.
Kan ik The 100 echt een goede serie noemen? Nee, dat zeker niet. Maar alleen al vanwege het onderwerp blijf ik het in ieder geval interessant vinden. Daarnaast is het – ondanks alles – eigenlijk gewoon een tienerserie waar hun levens, liefdes en keuzes de wereld in dit geval letterlijk lijken te leiden. Per seizoen wisselt mijn interesse dan ook en er zijn vele afleveringen waar het merendeel me niet kan boeien. Dat neemt echter niet weg dat de hele wereld, die ieder seizoen lijkt uit te breiden, mooi is opgebouwd en de verschillende culturen me blijven boeien.
Xoxo,
Immy.
Nog enkele fanreacties op de aflevering 3×07 – Thirteen:
