Blog | De Uitdaging – A (Immy Verdonschot)

Zoals ik in mijn vorige blog heb uitgelegd, ga ik een uitdaging aan. Ik zal beginnen bij A. Er zijn echter veel series die beginnen met deze letter en daarom heb ik de vorige blog al aangegeven dat ik van start zou gaan met Arrow. Ik zal daarnaast echter ook nog kort ingaan op twee wat oudere series die ook zeker de moeite waard zijn. Maar nu eerst: Arrow. Wees gewaarschuwd, hier kunnen spoilers inzitten als je niet helemaal bij bent!

Arrow

Voor wie het nog niet weet: Arrow draait om de verwende biljonair en playboy Oliver Queen. Vijf jaar lang is hij als vermist en dood aangenomen, sinds de jacht waar hij met zijn vader op zat verging op zee. Na die vijf jaar keert hij echter terug als een veranderde man, vastbesloten om zijn stad, Starling City, te redden. En dat doet hij in een groene hoodie gewapend met een pijl en boog. Al snel wordt hij ‘Arrow’ genoemd. Maar deze superheld heeft geen bovennatuurlijke krachten. Wel blijkt dat hij in de afgelopen vijf jaar veel heeft bijgeleerd.

De flashbacks

Een van de sterkste punten van het eerste seizoen van Arrow is de vertelwijze: Door middel van flashbacks kom je als kijker meer en meer te weten over wat Oliver heeft meegemaakt. Hoe hij van biljonair naar een getraind en strategische moordenaar kon groeien. Dit is weer gekoppeld aan de relevantie die het in de aflevering zelf heeft. Niet ieder seizoen gaat dit echter even goed. Zo blijkt dat Oliver niet de hele tijd alleen op het eiland was en dat hij zelfs van het eiland af is geweest. Hoewel de sterkte per seizoen (en per aflevering) verschilt, weet Arrow je ieder seizoen weer vast te houden. En dit is mede te danken aan de opzet.

De (anti)held

Over het algemeen moet ik toegeven dat ik mijn twijfels had bij de serie. Dit heeft met twee dingen te maken: a) ik hou niet van personages en/of series waarin mensen worden vermoord alsof het niets is en b) in mijn ogen is een ‘superheld’ iemand met superkrachten. In deze categorie valt onder andere Batman. Toch spreekt Arrow me meer aan dan andere series en superhelden. Hoewel Arrow er in het begin nogal op los moord, verandert zijn houding hierin na een seizoen. Sindsdien is ieder personage sympathieker geworden en komt moraliteit ook meer naar het oppervlak. Wat betreft de bovennatuurlijke krachten, kan ik niet anders dan waarderen hoe getraind Oliver is. Niet alleen heeft hij geweldige gimmicks, maar de trainingssessies never get old.

De Arrow-familie

Er ontstaan vele relaties in de serie, met name voor Oliver. In het begin heeft hij Laurel, maar al snel maakt hij duidelijk dat hij die band niet zomaar weer op kan pakken. Wel volgen er verschillende andere dames die eenzelfde soort dubbelleven leiden als hij. Maar dat zijn niet eens de enige ships. Zijn – in eerste instantie – bodyguard Diggle en hij hebben ook een goede chemie. En ieder jaar weet deze serie weer nieuwe personages te introduceren die het hele verhaal een extra laag geven: Of het nu door een geweldig gastoptreden komt die de beginselen van The Flash introduceren, een getroebleerd joch is dat Arrow’s rechterhand wordt of een techneut die er vanaf de eerste aflevering al in zit en wiens personage zo heerlijk is dat je niet anders kunt dan genieten. Arrow is zo’n serie waar je van ieder personage kan gaan houden, terwijl je er ook af en toe gek van wordt.

Stephen Amell

Wat voor een groot deel ook voor de serie spreekt is de hoofdacteur: Stephen Amell. En nee, ik heb het niet over zijn lichaam, maar bovenal bedoel ik zijn relatie met de fans. Ik heb een hoge waardering voor casts en crews die de waarde van hun fans inzien en dit respecteren. Want door hier slim op in te spelen en open te zijn, vind er een hoop wederkerigheid plaats. Zo deelt Amell vrijwel alles op zijn facebookpagina en roept hij zijn fans op om fanart met hem te delen. Wanneer een acteur of serie zijn fans op die manier erkent, dan heeft deze al snel een plek in mijn hart veroverd. Want laten we eerlijk zijn: Waar is een serie zonder publiek (en dus ook zonder kijkcijfers)?

Arrow is op dit moment dan ook een van mijn favoriete series. Niet alleen vanwege de eye candy, maar des te meer om de verhaallijnen, de interessante personages en de heerlijke stunts. Deze laatste reden, ben ik niet op in gegaan, maar eigenlijk zou ik op nog veel meer in kunnen gaan. Arrow kan ik in ieder geval iedereen aanraden en is een lust voor het oog.

Van Alias tot Ally McBeal

De andere series waar ik het eerder over had en waar ik kort op in zal gaan, zijn: Alias en Ally McBeal. Alias is een serie over een studente die wordt gescout om voor de CIA te werken en vervolgens als dubbelspion wordt ingezet. Wat zo heerlijk is aan de serie is dat je nooit weet wie je kunt vertrouwen, je hebt een sterke vrouwelijke hoofdrol die geweldig haar mannetje kan staan en goede moves heeft (door niemand minder gespeeld dan Jennifer Garner), interessante gadgets, een heerlijke samenstelling van personages (Greg Grunberg, Victor Garber, Lena Olin en Bradley Cooper mensen!) en goede verhaallijnen. Al moet ik toegeven dat hoe verder je in de serie duikt, hoe verder gezocht het plot op een gegeven moment wordt. De speciale vondst met geheime werken van Da Vinci en Nostradamus blijft echter voor mij genieten.

Dan hebben we nog Ally McBeal… Wat kan ik hier nou over zeggen? Een vrouwelijke hoofdrol die toont hoe gek vrouwen kunnen zijn. Iemand die een soort van hallucinatie-achtige visies heeft, zoals dansende baby’s. Waarom zou je zo’n vreemde serie kijken? Juist daarom! Het mag dan misschien apart zijn, maar het is zeker ook genieten. Ally ziet in haar hoofd voor zich hoe ze reageert en je kunt niet anders dan dubbel liggen van sommige van die beelden. Daarnaast heeft de serie de meest geweldige gastoptredens: Van Lucy Lui en Portia de Rossi tot aan Robert Downey Jr.. En dan heb ik nog niets gezegd over de vaste sterrencast: Calista Flockhart, Courtney Thorne-Smith, Greg Germann, Jane Krakowski en Peter MacNicol. Allen even formidabel in deze serie. Maar boven alles spreekt het hart van de serie. Wat eigenlijk neerkomt op de zoektocht naar de ware man. Wanneer je rond de leeftijd van Ally bent, is het niet vreemd dat dit bij sommige (wellicht de meeste) vrouwen op hun lijstje staat. Het meest verrassende van de serie is misschien wel dat, hoewel het zeker een dramaserie is, het meer dan genoeg komedie bevat. Ik moet bekennen dat ik de serie nog niet eens helemaal afgekeken heb, maar ik ben benieuwd hoe het afloopt.

Xoxo,

Immy.