Blog | De Uitdaging – J (Immy Verdonschot)

OK, ik had beloofd het kort te houden voor een keer, dus dat is ook precies wat ik ga doen. Een oude serie en een splinternieuwe: In deze blog kun je lezen over Joan of Arcadia en Jessica Jones. Beiden meiden met bijzondere gaven.

De P.I. van Netflix

Natuurlijk moet ik met deze Netflix-noir beginnen. Het is de hype van het moment waar je niet omheen kan. Met een geweldige noir-sfeer, een duistere P.I met ‘magische’ krachten en een voice over zoals ze die gebruikten bij beste noir-films is het een bijzondere serie. Niet alleen dat, maar ook hoe de serie gefilmd is, zorgt ervoor dat een filmstudent zoals ik altijd vermaakt blijft. Dat gezegd hebbende zijn er alsnog enkele vechtscènes die wat te wensen overlaten. Deze zijn te vergelijken met Daredevil, waar niet al te veel extra geluiden onder worden gezegd wat het enigszins realistischer maakt, maar niet altijd even overtuigend. Zeker bij zo’n serie waar een personage het moet hebben van haar krachten, zijn vechtscènes belangrijk. Als laatste wil ik nog even de credits benoemen. Persoonlijk ben ik iemand die hier erg van kan genieten als dit goed is gedaan. Alleen al hiermee weet Jessica Jones zich te identificeren als een unieke serie: Met aquarelachtige schetsen, een goede theme en amorele taferelen hierin verwerkt, weet de serie meteen de juiste toon te zetten.

Dan is er natuurlijk nog het verhaal op zich. Ik heb zojuist de laatste aflevering gezien en in de laatste twee zit nog een leuke verrassing voor de Daredevil fans. Jessica maakt een interessant hoofdpersonage – zeker voor iemand die de comics niet kent – als een alcoholverslaafde getormenteerde antiheld, met een zeer rijk verleden  waar je als kijker maar al te graag achter wil komen. Beetje bij beetje kom je meer over haar te weten als ook over haar vijand nummer een. Een vijand die door niemand minder dan David Tennant op een geweldige wijze wordt vertolkt. Miss Jones wordt door Krysten Ritter gespeeld, een actrice die ik tot nu toe kende van vrolijke rollen uit Gilmore Girls, Veronica Mars, Confessions of a Shopaholic en Don’t Trust the B—- in Apartment 23. Zij weet dan ook te verrassen met deze omslag in karakter. Al moet ik eerlijk bekennen dat ik bij vlagen merk haar niet serieus te kunnen nemen in haar rol. De vastberadenheid in haar blik komt naar mij niet altijd even overtuigend over, waar ik me van tijd tot tijd toch aan stoor. Gelukkig zijn dit slechts momenten en maakt het de rest van de serie niet minder vermakelijk.

Praten met God

De tweede en laatste serie die ik deze blog zal bespreken is Joan of Arcadia. Een serie met een titel die natuurlijk een woordspeling is op Jeanne d’Arc, waar ik pas laat mee begon, omdat veel vrienden om me heen de serie hadden aangeraden. Alsnog is het niet een serie die ik in zijn volledigheid snel opnieuw zou kijken, maar met een korte levensduur van twee volle seizoenen was het zeker de moeite waard. Deze serie vertelt het verhaal van tiener Joan Girardi die gek genoeg opdrachten krijg van God. In de meest afwisselende gedaantes zoekt hij/zij contact met haar om haar levenslessen te kunnen geven. Als een buitenbeetje twijfelt ze gedurende aan zichzelf en probeert ze haar plaats te vinden tussen haar familie en vrienden. In vele opzichten is de serie dan ook als vele anderen, maar behandelt deze vraagstukken zoals geen ander en natuurlijk met een religieuze ondertoon.

Een van de dingen die me het meest aansprak in deze serie is de cast: Met Amber Tamblyn, Jason Ritter, Mary Steenburgen, Joe Mantegna (Criminal Minds), Michael Welch, Chris Marquette en Becky Wahlstrom. Deze cast maakte de serie juist zo sterk als familiedrama, waarvan er tegenwoordig niet veel meer zijn. Niet alleen dat, maar er is geen andere serie waarin zoveel verschillende perspectieven op moraliteit naar voren komen als in Joan of Arcadia. Geen grote ‘big bad’ waar een seizoen lang naar toe gewerkt wordt, maar morele keuzes die overwogen worden in het dagelijkse leven. De reden dat ik zeg dat ik de serie niet in zijn geheel opnieuw zou kijken, is dat ik lang niet iedere aflevering even boeiend vind. Dat gezegd hebbende zitten er echt enkele pareltjes van afleveringen tussen. Net als bij My So-Called Life (jaja, die serie komt er nog aan) hebben ze geweldige kerstafleveringen, als ook een memorabele aflevering over Joan die een jongen moet vragen voor schoolfeest… Waarom wordt aan het einde van de aflevering pas duidelijk, maar het impact is er niet minder om.

Het grootste nadeel van de serie zijn de seizoensfinales. Zonder spoilers weg te geven eindigt het eerste seizoen met een concept wat alle voorgaande afleveringen onderuit zou halen. Des te verrassender was het dat er een vervolg kreeg. Seizoen twee had op zijn beurt weer een open einde. Weliswaar met Wentworth Miller, wat een mooie toevoeging was, maar een open einde nonetheless. En dat is iets waar ik niet van hou… Maar goed. Zoals gezegd is de serie zeker het kijken waard. En de opening theme hadden ze in dit geval niet beter kunnen kiezen: ‘One of Us’ van Joan Osborne. De serie was overigens zo succesvol dat er een protestactie werd gestart als ook een e-mailcampagne door de fans. Wat niet heeft mogen baten.

Daarmee komen de series met een J alweer tot een eind. Waarbij ik nogmaals wil benoemen hoe bijzonder ik Jessica Jones vind, dus mocht je deze nog niet hebben gezien: Wacht dan niet te lang. Iets wat hopelijk ook het geval zal zijn voor mijn volgende blog. Want ook daar ben ik alweer mee bezig. Tot bij de ‘K’!

Xoxo,

Immy.

Exit mobile version