Blog | De Uitdaging – L (Immy Verdonschot)

Vandaag wordt het weer een ouderwets goed gevulde blog. Zo zijn er maar liefst vijf series die ik wil bespreken. Om die reden heb ik dan ook geprobeerd om niet te diep in te gaan op de verschillende series. De series van deze blog? De jeugdserie die Hilary Duff groot maakte, de serie die taboes doorbrak, een serie met vele ‘jobs’, een onverwachte serie en een mythische serie met vooral veel seksuele aantrekkingskracht.

Onverwachte wendingen

Vandaag begin ik met de korte serie Life Unexpected. Slechts twee seizoenen van dertien afleveringen heeft de serie die zich richtte op het vijftienjarige pleegkind, Lux, die op haar zestiende verjaardag probeert te emanciperen. Echter heeft ze hiervoor de handtekeningen van haar biologische ouders nodig. Kort gezegd loopt alles anders dan gepland en krijgen twee jong volwassenen die elkaar inmiddels niet bepaald kunnen luchten de voogdij over hun tiener. Daar omheen gebeurt nog veel meer: Alle tienerproblemen als ook problemen van volwassenen die komen kijken bij het opvoeden van een kind, passeren de revue.

Wat de serie echter zo bijzonder maakt is het feit dat Lux al een heel leven heeft gehad. Lux is ontzettend slim en volwassen voor haar leeftijd en heeft al een zwaarder leven gehad dan beide ouders zich kunnen voorstellen. Door alle clichématige en soapachtige plots door, blijft dat een reden om te kijken. Omdat er nog heel veel achter deze personages zit, waar je maar al te graag achter wil komen. Dit zorgt daarom ook van tijd tot tijd voor erg emotioneel beladen moment die geweldig gespeeld zijn. Ook al kan ik me af en toe gruwelijk ergeren aan de personages, toch merk ik dat ik deze serie minimaal een keer per jaar kijk. Zeker nu het op Netflix staat en mede omdat de serie kort en dus zo gekeken is.

Voor de geïnteresseerden: De cast is ook zeker de moeite waard. Zo zie je veel bekenden gezichten. Britt Robertson kreeg hiermee bekendheid (waarna ze ging spelen in The Secret Circle, Under the Dome en laatst was ze zelfs naast George Clooney te zien), maar Shiri Appleby (Roswell en inmiddels ook Unreal – series die ik nog zal bespreken) en Kerr Smith (Dawson’s Creek) hadden dat natuurlijk al. Een paar andere namen zijn misschien wat minder bekend, maar zullen zeker geen vreemde gezichten (meer) zijn: Kristoffer Polaha (laatst nog te zien in Castle en heeft zelfs een aflevering in Roswell gespeeld), Erin Karpluk (Being Erica) en Ksenia Solo. Over de laatste zal ik het bij de volgende serie hebben. Mocht je dus van goede (tiener)drama houden, dan is de serie zeker het kijken waard.

Een doodskus

Over deze Showtime/Syfy serie kan ik eigenlijk heel kort zijn: Lost Girl is hot! En dat bedoel ik letterlijk. Deze serie gaat namelijk over de beeldschone en charismatische Bo, een succubus. Zij voedt zich met de energie van mensen en dat kan soms fatale gevolgen hebben. In de eerste aflevering komt ze erachter wat ze is en de rest van de serie gaat eigenlijk over haar zoektocht naar wie ze is en wat dat betekent. Want ja, ook zij is als klein kind achtergelaten bij anderen. Daarnaast is ze een soort van private detective die ook cases oplost met behulp van haar vrienden. De belangrijkste hiervan is de menselijke Kenzi, gespeeld door Ksenia Solo.

Als je mijn blogs inmiddels een beetje kent, weet je dat ik niet snel een letter voorbij zal laten gaan zonder een sci-fi serie te bespreken. Ook dit was weer een pareltje, hoewel de laatste twee seizoenen (seizoen vier en vijf) toch wat te wensen overlieten. Wat de serie zo baanbrekend maakte was dat het hoofdpersonage biseksueel was. Iets wat niet vaak gebeurt op televisie. Gezien haar bovennatuurlijke achtergrond konden ze dit ook nog eens flink uitbuiten. Zo moet Bo op zijn minst zoenen (maar meer is beter 😉 ) om energie op te doen of snel van haar wonden te genezen. Naast Bo, gespeeld door Anna Silk die ik onder andere kende uit Being Erica, zijn Kenzi en Vex de meest interessante personages. Kenzi is werkelijk waar een van de beste en meest vermakelijke personages die je maar kan zien. Vex, gespeeld door Paul Amos, is daarentegen een geweldige villain die je het beste kan beschrijven als ‘someone you love to hate.’ Vooral omdat hij het zo ontzettend goed doet. Heb je dus zin in een seksueel getinte sci-fi serie, dan moet je deze zeker een kans geven.

Nog een Showtimeserie

Als je series met een L gaat bespreken, dan kan The L-Word natuurlijk niet achterblijven. Deze serie over een groep lesbiennes, transgenders, bi- en heteroseksuelen en hun vrienden in het trendy L.A. doorbrak taboes. Met een uitgebreide cast wisten ze vele onderwerpen aan te snijden en deze ook ieder seizoen te vernieuwen. Van het krijgen en/of adopteren van baby’s voor een lesbisch stel tot aan de gevolgen van borstkanker. De serie was bovenal dan ook een dramaserie met een duidelijk randje.

Met iconen als Jennifer Beals en Pam Grier en inmiddels bekende actrices als Mia Kirshner (de afgelopen jaren te zin in series van The Vampire Diaries, Lost Girl en Defiance), Katherine Moennig (Gone en Ray Donovan) en Rachel Shelley (Once Upon a Time) wisten de makers goede namen te kiezen ter promotie, als ook nieuw talent (van toen) eruit te pikken. Voor zover ik weet is er geen serie geweest die in zijn essentie aan The L-word kan tippen. Natuurlijk was er ook een Britse versie, Lip Service. Deze was echter van zo’n korte duur, dat ik deze hier niet verder zal bespreken.

Blond en deels geanimeerd

Wie kent haar niet? De immer schattige Lizzie McGuire wiens gedachten in animatie werden uitgelegd en wiens tienerproblemen toch wel herkenbaar konden zijn. Het was de grote start voor Hilary Duff als kindsterretje, terwijl het – tot mijn grote verbazing – slechts TWEE seizoenen heeft gelopen! Ik herhaal: twee seizoenen :O. Weliswaar zijn er in totaal 65 afleveringen die verdeeld vertoond werden over de jaren 2001 tot en met 2004 én is er nog een film gemaakt, maar in mijn herinnering duurde het toch langer. Aangezien het al een behoorlijke tijd geleden is dat ik de serie heb gezien, zal ik er niet te diep op ingaan. Wel kan ik zeggen dat ik het altijd erg vermakelijk vond en daarom de serie graag mee wilde nemen in mijn blog. Dit was vooral te danken aan het trio, Lizzie, Miranda & Gordo, en Duff zelf met haar verhaallijn, aangezien ik het broertje en haar ouders vaak minder interessant vond en soms zelfs irritant.

“Age of the geek, baby!”

Tot nu toe zijn alle series met een ‘L’ die hier besproken zijn vooral vrouw-gecentreerd geweest. Maar vrees niet, in Leverage barst het van de mannen! Persoonlijk kan ik nog steeds erg genieten van deze serie die gaat over een ex-verzekeringsagent die een team van criminelen samenstelt om zodoende Robin Hood te spelen en te stelen van de rijken. Zodoende is er iedere aflevering iemand of een bedrijf die onrecht heeft aangedaan, waarna het team erop uittrekt met een uitgedacht plan (de zogenaamde ‘jobs’ zoals in de titels van de afleveringen terug te vinden is).

Wat de serie zo sterk maakt zijn de personages. Ik heb het al vaker gezegd, maar als je een goede ensemble hebt, zit je vaak al goed en heb je verder niet veel nodig. In ieder geval bij mij. Dat is ook hier het geval. Zo heeft iedere crimineel zijn specialisme: Sophie (Gina Bellman) is de oplichter, Eliot (Christian Kane) is de spierbundel, Parker (Beth Riesgraf) is de dievegge, Hardison (Aldis Hodge) de “age of the geek”-hacker en Nathan (Timothy Hutton) het meesterbrein. Maar alle personages zijn zo goed, divers en met zoveel leuke karaktereigenschappen geschreven, dat je alleen daar al van kunt genieten. Daarnaast is het ook leuk om iedere keer te zien hoe Nathan’s plannen in elkaar zitten en de rijken krijgen wat hun toekomt. Een van mijn favoriete personages is echter Parker. En dat kan ik beter laten zien dan uitleggen, dus kijk daarvoor vooral onderstaand filmpje. 😉

Zelfs nu zijn er nog een hoop series die ik had willen bespreken of die nog op mijn watch-list staan. Zoals The L.A. Complex, de nieuwe Netflixseries Love en Luke Cage, Luther en Lie To Me. Maar voor deze blog laat ik het hierbij, aangezien deze toch weer langer is geworden dan de bedoeling was. De volgende keer ga ik weer verder met de ‘M’, waarna ik officieel op de helft van mijn uitdaging ben!

Xoxo,

Immy.