Blog | De Uitdaging – M (Immy Verdonschot)

Het is inmiddels alweer iets meer dan een maand geleden, maar ik ben het zeker niet vergeten. Ook voor de volgende letter in het alfabet had ik weer volop keuze. Zo ken ik vele mensen die Modern Family en Mad Men kijken. Van de eerste heb ik wat afleveringen gezien, maar het lukt me niet om het een hele aflevering vol te houden, terwijl de laatste nog op mijn watchlist staat. Over deze series zal ik het dan ook niet hebben. Over welke dan wel? Dat lees je hieronder.

My So-Called Life

Over deze serie heb ik het al kort gehad tijdens mijn kerstblog. Bij deze dus de volle vermelding. My So-Called Life is inmiddels een iconische serie die na zijn korte bestaan van 19 afleveringen pas echt bekendheid kreeg. Hiermee valt deze misschien wel tot cultstatus te verheffen. Wat de serie zo bijzonder maakt? Dat ondanks de lof die de serie ontving van critici, de serie alsnog lage kijkcijfers had. Er zijn meerdere redenen waarom de show echter zoveel lof kreeg. Inhoudelijk ging de serie namelijk over verraad, oprechte gesprekken en eerlijke onderwerpen, gestolen blikken, crushes en verwarring. Iets wat in menig serie wel voorkomt, echter in dit geval werden de tienerproblemen realistischer dan ooit weergegeven. Het was minder cliché en minder uitgekauwd en was daarmee zijn tijd ver vooruit om een herkenbaar beeld van de doorsnee Amerikaanse tiener neer te zetten.

Toentertijd kwam het nog niet heel vaak voor, maar volgens mij is My So-Called Life een van de eerste series waar fans een campagne opzetten om de show te redden. Deze droeg de titel ‘Operation Life Support’ en werd opgezet toen ze hoorden dat de serie mogelijk geannuleerd zou worden. Het is in ieder geval de eerste online fancampagne, waarvoor ze niet alleen duizenden brieven stuurden, maar ook nog T-shirts lieten maken. Door lage kijkcijfers en Danes’ tegenzin om mede daardoor nog een jaar Angela Chase te spelen werd de serie echter na een kort seizoen geannuleerd. Een rol waar ze overigens op 15-jarige leeftijd haar eerste Golden Globe voor won. Wel is er in 1999 nog een boek uitgekomen waarin het verhaal verder gaat. Aangezien de serie met een open einde afliep, waarin nog steeds niet duidelijk was wie van de twee liefdes Angela zou kiezen, was dat een mooie manier om de kijkers toch nog afsluiting te geven.

Als ik eerlijk ben vind ik de serie wel wat verjaard. Ik denk dat de serie vooral goed is voor zijn tijd en iedereen die het toen heeft gezien, of net iets daarna. Mocht je de serie nu voor het eerst kijken, dan kun je je wellicht storen aan de trage vertelling, donkere kleuren of de verjaarde kleding. Ook moet ik toegeven dat ik de gigantische crush die Angela op Jordan Catalano had (Jared Leto) voor geen millimeter kon begrijpen. Ik irriteerde me alleen maar aan hem, ondanks zijn prachtige ogen. Dit neemt echter niet weg dat er enkele realistische tienerproblemen zich voordoen en de personages werkelijk geweldig zijn. Zo kon ik geen genoeg krijgen van Wilson Cruz als Rickie (het eerste openlijke homoseksuele tienerpersonage op een Amerikaans televisienetwerk) en A.J. Langer als Rayanne. Alleen daarom zou je op zijn minst een aflevering moeten zien.

Funfact: De middelbare school ‘Liberty High School’ uit de serie, werd ook gebruikt voor series als 7th Heaven, Arrested Development en Joan of Arcadia.

Mercy

De tweede serie die ik bespreek was ook van korte duur: Mercy is een medische dramaserie uit 2009 – alsof er nog niet genoeg waren – die zich afspeelt in Mercy Hospital en zich richt op drie verpleegsters: Veronica Flanagan Callahan (Taylor Schilling) die net terug is van een tour in Irak, Sonia Jimenez (Jaime Lee Kirchner) die een relatie heeft met een politieagent en Veronica’s beste vriendin en Chloe Payne (Michelle Trachtenberg) die net afgestudeerd is en in het diepe wordt gegooid.

In slechts 22 afleveringen krijg je een korte blik op een inmiddels bekende formule met als nieuwe invalshoek dat het draait om de verpleegsters. Wat op zich een heel goed en interessant concept is, aangezien je al vaak genoeg ziet dat dokters hen voor lief nemen. Daarnaast is ook Veronica’s verhaallijn die, dankzij haar ervaring in Irak vaak beter inzicht heeft dan enkele dokters, te maken met PTSD, een interessante en frisse toevoeging. Zodoende krijg je dan ook al een vroege blik op hoe goed Schilling een nerveus wrak kan spelen, voor ze in de gevangenis belandde als Piper in Orange Is the New Black.

Alle andere personages worden goed gespeeld, maar in zijn geheel blijft de serie wat op ‘matig’ hangen qua kwaliteit. De verhaallijnen heb je vaak al eerder gezien en de romances die zich afspelen neigen vooral naar het soapgehalte. Mocht je echter echt van het medische thema houden, dan is het misschien een kijkje waard.

Making a Murderer

Met deze laatste ben ik net begonnen. Deze Netflix docu-serie gaat over een man die na 18 jaar vrij wordt gesproken van verkrachting op basis van DNA-materiaal. De eerste aflevering richt zich dan ook vooral op de zaak en hoe Steven Avery in de gevangenis belandt. Ook komt hier deels al naar voren hoe een onderzoek wordt gedaan naar de fouten die zijn gemaakt. Waar de rest van de serie over gaat? Hoe Avery 36 miljoen eist als compensatie en hoe hij vervolgens nogmaals wordt aangeklaagd voor moord.

Met credits die wat weg hebben van het eerste seizoen van True Detective, zet het al meteen de toon voor de serie neer. Een serie die zijn tijd neemt voor het verhaal en een wat grimmige sfeer heeft op basis van het onderwerp. Op basis van de eerste aflevering kan ik in ieder geval zeggen dat het dit ook wel aansluit bij Making a Murderer. Verder valt er echter weinig over te zeggen… Behalve dan dat het vooral aan een documentaire doet denken. Zoals je verwacht bij een documentaire wordt er gebruik gemaakt van archiefmateriaal, bestaande uit interviews, nieuwsbeelden en foto’s en dergelijke. Je kijkt dus naar een docu, maar dan in serievorm. Net als bij verschillende andere series, wordt ook hier met een cliffhanger afgesloten en ben ik benieuwd hoe het verhaal verder zal gaan.

Bij deze drie wilde ik het voor deze keer laten. Ik zat nog te twijfelen over The Mentalist en  Manh(a)ttan, welke beiden te vinden zijn op Netflix. Ook kwam ik toen toevallig The Magic School Bus tegen, voor wie zich die serie nog kan herinneren uit de jeugdjaren ;-). Maar zoals misschien al duidelijk is, kan ik eindeloos over series praten. Dus voor deze keer houd ik me verder in en pak ik later de draad weer op met de N.

Xoxo,

Immy.