Blog | De Uitdaging – N (Immy Verdonschot)

Aan de lijst met series komt vrijwel geen einde. Dit geldt ook voor de letter ‘n’. Omdat je echter niet alles kunt bespreken, heb ik er ‘slechts’ vijf uitgekozen. Deze gaan over een vrolijke meid die soms zingt over wat ze aan het doen is, een familie die ineens superkrachten krijgt, een redactieruimte waar je alle chaos van mee krijgt, het mekka van de countrymuziek en over een vrouw die aan niets anders denkt dan een man aan de haak slaan, terwijl ze de kinderen opvoedt van een Broadwayproducent.

Nieuwsredactie

The Newsroom is een geweldige serie met sommige van de sterkste scripts die je maar kunt tegen komen. Met Aaron Sorkin (The West Wing, A Few Good Man, The Social Network en Moneyball) als bedenker van de serie is dat ook geen grote verrassing. De serie draait om een nieuwsredactie die wat veranderingen ondergaat, zowel in hun werkwijze als in hun moralen wanneer nieuwe mensen worden aangenomen. Wie er nog de meeste bezwaren tegen heeft… is de nieuwslezer.

Deze serie werd getipt door een vriend van mij en daar heb ik nooit spijt van gehad. Een van de elementen die de serie zo sterk maakt, maar tevens gevoeliger voor verjaring, zijn de onderwerpen. Zo speelde de serie zo snel mogelijk in op de laatste gebeurtenissen, zoals de Bosten Marathon Bombing. Aangezien de serie echter een HBO-serie is met tien afleveringen in het eerste seizoen, negen in het tweede en slechts zes in het laatste, zat er soms een half jaar tot een jaar tussen de recente gebeurtenissen en de verwerking ervan in de uitgezonden aflevering. Dit neemt niet weg dat de serie, ondanks het feit dat het fictie is, een geweldige blik op een redactiekamer geeft: het pitchen van onderwerpen, het checken van feiten en vinden van bronnen en alles met strakke deadlines. Om daar qua kwaliteit nog een schepje bovenop te doen, maakt de serie ook nog gebruik van een geweldige cast. Deze bestaat namelijk onder andere uit Jeff Daniels, Emily Mortimer, John Gallagher Jr.,  Dev Patel, Alison Pill, Olivia Munn en Sam Waterston. Allen zijn zo gedreven en hebben zo’n goede chemie, dat je niet anders kunt dan genieten van deze serie.

Een meid en drie mannen

In de serie New Girl trekt Jess in bij drie mannen, omdat ze net haar vriend heeft betrapt met een ander en dus een andere plek zoekt om te wonen. De mannen hebben zo hun twijfels, maar zodra ze erachter komen dat haar beste vriendin een model is, verwelkomen ze haar met open armen. Waar ze niet op hadden gerekend, is dat Jess wat aparte karaktertrekjes heeft.

Uiteraard brengt de samenstelling wat vermakelijke situaties met zich mee, als ook seksuele ondertonen en spanningen. Zowel in de plotlijnen als in sommige relaties zitten dan ook niet veel verrassingen. Het zijn met name de personages die de serie het kijken waard maken. Zo zingt Jess wel eens over wat ze aan het doen is en heeft ze wat kinderlijke eigenschappen. Daarnaast blijkt Schmidt, die de vrouwenverslinder is, de meest vrouwelijke van het stel in huis te zijn (van de mannen). Allen zijn even uniek, apart en bijzonder. Echter ken je de personages op een gegeven moment wel, waardoor de serie voor mij in zijn eigen clichés verviel en de humor wat afzwakte. Na seizoen vier ben ik dan ook gestopt met kijken.

Een doodnormale familie… met superkrachten

Een paar jaar geleden, toen er nog niet zo veel superheldenseries tegelijkertijd op televisie waren, hadden we No Ordinary Family. Een gewone familie die door middel van een ongeluk ineens krachten kreeg. Ieder familielid een andere, waar ze op hun eigen manier mee omgaan en gebruik van leren te maken.

Voor geeks en fans van superhelden was deze serie snoepen. Want ik gok dat er velen met mij zijn die wel eens fantaseren over het krijgen van superkrachten en wat je er dan mee zou doen. Dat is precies waar deze serie over gaat, waardoor het een redelijk hoge ‘geek-factor’ heeft. De assistent van de moeder (Julie Benz) is toevallig een comicboeklezer, dus zodra zij erachter komt is ze razend enthousiast en helpt ze de familie hun kwaliteiten benutten. Zo ook de beste vriend van de vader (Michael Chiklis), die meteen een lair voor hem inricht. Het betekent echter ook dat de serie een zeker ‘cartoon-esque’ gehalte heeft, met villains en dergelijke. No Ordinary Family is dus niet de meest originele serie, maar vermakelijk zeker wel. Dit zijn de soort onderwerpen waar meerdere verhalen, als ook tekenfilm(serie)s, over worden gemaakt. En nu heb je een live-versie. Om ook nog dat extra meta-gevoel mee te geven: Hoewel Kay Panabaker (speelt dochterlief) hier diegene is met superkrachten, krijgt zus, Danielle Panabaker, die kans op het moment in The Flash.

De oppas

The Nanny… wie is er niet mee opgegroeid? Als je in ieder geval uit de jaren negentig komt, is deze kans behoorlijk groot. De serie is ook al enige tijd te vinden op Netflix en draait om vrouw, Fran Fine, die bij toeval voor de kinderen gaat zorgen van een grote Broadwayproducent. Hoewel de humor en outfits enigszins gedateerd zijn, kun je na al die jaren nog behoorlijk genieten van deze sitcom. Niet alleen vanwege alle heerlijke sarcastische opmerkingen, maar ook vanwege de vele slapstickmomenten.

Qua inhoudelijke verhaallijnen is de serie overigens niet aan te raden als binge watch. Dan valt namelijk pas op hoe ontzettend wanhopig Fran is. Niet alleen om Mr. Sheffield, de Broadwayproducent, maar eigenlijk om in het algemeen aan de man te komen. En dat iedere aflevering. Natuurlijk kijk je om de twee hoofdpersonages bij elkaar te zien komen en alle wanhopige pogingen gade te slaan. Maar zes seizoenen was daar toch wat te lang voor. Zeker door ook de vele aangeboorde clichés en doordat wanneer ze dan eindelijk samen zijn, alles weer in vogelvlucht gaat. Kijk dus niet alle seizoenen direct achter elkaar, maar doe het in etappes, dan is nog het beste te genieten van The Nanny.

Zingen maar!

Sinds Glee gestopt is, merkte ik dat ik het miste om een serie te hebben waar met regelmaat gezongen werd. Zodoende kwam ik dankzij Netflix uit bij Nashville. Dit is een serie waarvan ik van tijd tot tijd al dingen over voorbij zag komen via Twitter en daardoor was ik wel geïnteresseerd geraakt. Hoewel ik geen groot countryfan ben, kan ik de muziek wel waarderen. Daarnaast speelden de bekende gezichten in de serie de voornaamste factor om in het begin te kijken. Zoals onder andere Michiel Huisman en Heroes’ Hayden Panatierre. Anderen kennen Connie Britton wellicht nog uit Friday Night Lights. Ook waren het de zangkwaliteiten van de voor mij onbekende gezichten die me erg wisten te verrassen.

Waar veel van de plotlijnen erg overeenkomen met de meeste soaps en clichés uit andere drama’s (denk aan alcoholisme, drugs, relatieproblemen, vreemdgaan, moord), is het toch een serie waar ik van tijd tot tijd weer erg van kan genieten. Zo weten de personages je voldoende te boeien en kun je niet anders dan de stemmen van jong en oud te waarderen in deze country-soap. Ook is het leuk om op deze manier een blik in de muziekindustrie te krijgen. Tegenwoordig bestaat Empire natuurlijk, net als Vinyl, maar ik moet bekennen dat ik die nog niet heb gezien. En het is ook maar net waar je qua van houdt.

Dat waren ze weer voor deze keer. Ook hier waren weer vele andere series voor te bespreken, maar dat zal nog wel vaker gebeuren. De rest laat ik dus achterwege, zodat ik me snel weer op de volgende letter kan richten.

Xoxo,

Immy.