Blog | De Uitdaging – P (Immy Verdonschot)

Tsja, wanneer je laptop ineens crasht en je moederbord niet te maken blijkt te zijn, duurt het allemaal even wat langer voor je weer kan bloggen. Maar aangezien ik toch echt door wil met mijn uitdagingsblog, moet het dan maar op mijn werkcomputer. En ja… ook voor de letter P heb ik een waslijst aan series om te bespreken. Wegens tijdgebrek probeer ik het zo kort mogelijk te houden… Nee echt.

De grote Amerikaanse familie

De serie Parenthood gaat over de Amerikaanse familie Braverman in verschillende generaties. Ik begon de serie te kijken vanwege Gilmore Girls actrice Lauren Graham, maar raakte al snel verslaafd aan alle drama. Deze serie is in die zin af en toe echt een soap, maar er zijn veel onderwerpen die ze goed aanpakken en uitwerken. Zo heeft één van de kinderen Asperger, krijgt een moeder op een gegeven moment kanker en proberen de meeste ouders simpelweg de grip op hun leven niet te verliezen. Er zijn maar weinig series waarbij ik af en toe nog een brok in mijn keel krijg, maar dit is er zeker één van. Parenthood is een geweldige dramaserie, met een sterrencast die je volop meeneemt in hun verhaal en moet je eigenlijk gewoon gezien hebben.

Gelovige praktijken

In Point Pleasant krijg je volop te maken met mysterie en gelovige praktijken. De eeuwige strijd tussen goed en kwaad met (enkele interessante) personages in een afgelegen kustdorpje, welke enigszins doet denken aan Haven. Al moet ik het eigenlijk andersom zeggen, want deze serie was eerder. Het verhaal begint met een tienermeid die gered wordt door een jonge strandwacht. Zij weet echter niet meer wie ze is, al draagt ze in haar iris een teken als ‘birthmark’. Ze is namelijk het kind van de duivel. De serie heeft echter maar een kort leven gehad: Eén seizoen en dan ook nog eens met een open einde, waar denk ik niemand van de kijkers echt tevreden mee kan zijn. Maar oh wat was de serie spannend toen ik deze voor het eerst keek. En aangezien het maar een kort seizoen is, kun je het ook makkelijk in een middagje wegbingen. 😉

De monsters uit de gotische tijd

Hmm, dit weekend heb ik Penny Dreadful afgekeken… Want ja, ook deze horror-/dramaserie is alweer ten einde gekomen. Voor iemand die van Engelse literatuur houdt, als ook van gotische verhalen, was deze serie smullen. De serie is namelijk gebaseerd op ‘penny dreadfuls’. Dat zijn goedkope populaire boekjes van een penny, die in serievorm (wekelijks) uitkwamen in de 19^de eeuw in Engeland (andere termen zijn ook ‘penny horrible’, ‘penny awful’ en ‘penny blood’). In deze serie kwamen dan ook Frankenstein, weerwolven, vampiers, heksen, Dorian Gray voor en ga zo maar door.

Seizoen één was werkelijk geweldig: spannend, vol mysterie en goede acteurs (Eva Green, Timothy Dalton, Josh Hartnett) en leverde kwaliteit zowel in beeld als in verhaal. Het tweede seizoen was ook goed, maar af en toe net iets te smerig voor mijn smaak. En zojuist heb ik dus het laatste seizoen afgekeken. Daar kregen we eindelijk Dracula te zien! Verder waren de verhaallijnen helaas wat minder goed uitgewerkt en kon je al merken dat ze aan het afronden waren. Zoals bij zoveel series, denk ik dat ook hier het eerste seizoen het beste is. Oh, en alleen al de credits zijn genieten!

Even terug in de tijd

Twee series die ik keek toen ik jonger was zijn The Pretender en Punky Brewster. Beide lijken alweer een eeuwigheid geleden. Punky Brewster gaat over een weeskindje dat door pleegvader, Henry, wordt grootgebracht. Heel veel herinner ik me er niet meer van, behalve een aflevering waarin Punky volgens mij denkt dat ze haar hond is en een boterham met pindakaas probeert te eten… Oh, en een aflevering waar ze door een ander (rijk) echtpaar wordt geadopteerd, waar ze helemaal niet bij wil zijn, en oesters probeert te eten. Maar ik hoef dat gezichtje van Soleil Moon Frye maar te zien (later was ze nog eens te zien in Friends, als het stompende vriendinnetje van Joey die het niet met haar durft uit te maken) of de theme van deze sitcom maar te horen en het is pure nostalgie.

The Pretender was wat dat betreft veel interessanter en af en toe zou ik nog willen dat ik de behendigheid had van dit hoofdpersonage: Jarod kan namelijk iedere vaardigheid eigen maken. Zo kan hij in een mum van tijd ieder beroep aanleren en in bijna iedere aflevering heeft hij een nieuwe baan. Dit doet hij echter niet voor niets: Als kind is hij door een organisatie bij zijn familie weggehaald om zijn vaardigheden verder te ontwikkelen, waar ze misbruik van wilden maken. Nu probeert hij dus zijn familie te vinden en tegelijkertijd de organisatie, genaamd ‘The Centre’, te stoppen. Wie zou er nou niet zo slim willen zijn? Helaas moet ik wel bekennen dat de serie redelijk verouderd is. Een paar jaar geleden heb ik de gehele serie bekeken – daarvoor had ik slechts sporadische afleveringen gezien – maar tegenwoordig voelt deze toch al snel gedateerd aan. Dit heeft zowel met de verhaallijnen te maken, als met de hele uitstraling van de sciencefiction-serie. Toch kreeg de serie als afsluiting zelfs nog een film, een jaar na de serie geannuleerd was.

Ter afsluiting

Dan zijn er nog twee series die het ook waard zijn om te noemen. Eén daarvan is een webserie, waar ik heel kort over kan zijn: Play it again, Dick. Dit is een webserie in navolging van de Veronica Mars Movie (daarover in de V-blog meer), waar de acteur Ryan Hansen zijn eigen serie op poten probeert te zetten op basis van zijn personage ‘Dick’ uit Veronca Mars. Best vermakelijk, zeker omdat het fijn wegkijkt, maar verder niet heel bijzonder. Voor alle Veronica Mars-fans is het zeker leuk, omdat er veel bekende gezichten voorbij komen en het eigenlijk een parodie op zichzelf is.

Dan is er nog Pretty Little Liars. Volgens mij heb ik het hier al eerder over gehad in verschillende blogs. In ieder geval in mijn eigen blog. Deze serie, zoals zovele gebaseerd op een Young Adult boekenreeks, gaat over een groep vriendinnen die door een mysterieuze ‘A’ geteisterd worden via mobieltjes. Het eerste seizoen was heel sterk, maar het tweede begon al vaker wat weg richting het soapgehalte te gaan. Ook had je het idee dat je om de zoveel afleveringen naar hetzelfde aan het kijken was. Ik geloof dat ik dan ook rond seizoen vier (?) – iets met een brandend gebouw waar de meiden uit gered moesten worden – gestopt ben met kijken. Een goede beslissing zo blijkt, want van wat ik begrepen heb is ‘A’ nog steeds niet bekend gemaakt. Geen slimme keuze wat mij betreft, omdat het publiek te lang aan het lijntje wordt gehouden, de verhaallijnen daardoor steeds krankzinniger worden en het gewoon een vorm van rekken wordt. Mijn inzien werkt het tegen de creativiteit van de schrijvers in… Er zijn meerdere series die besluiten voor een dergelijke keuze te gaan (een identiteit bekend maken) en daarop voort kunnen borduren. Dat maakt de serie en het verhaal uiteindelijk alleen maar sterker. Maar goed… dat zegt dus iemand die de serie niet heeft afgekeken. Wel kan ik nog altijd ontzettend genieten van de opening credits, al heeft het mogelijk vooral te maken met het lied dat ze gebruiken.

Voor een korte blog, heb ik toch weer twee A4-tjes vol kunnen schrijven. Maar ja, wat wil je ook als je een stuk of zeven series bespreekt? Dan zijn je pagina’s zo vol. Hopelijk over niet al te lange tijd mijn blog over series met de letterlijk Q. En zo heel veel ken ik er daar niet van, dus die heb ik hopelijk snel af en kan iedereen een stuk vlotter lezen. 😉

Till next time! Xoxo,

Immy.