Blog | In een vol(ler) huis (Immy Verdonschot)

Niet zo lang geleden kwam het vervolg van Full House, Fuller House op Netflix. Na het zien van de eerste aflevering moest ik toegeven dat ik me kon voorstellen dat het voor iedereen die het origineel heeft gezien puur nostalgie was. Dat had Fuller House goed gedaan met een bak aan bekende gezichten, als ook leuke splitscreens waar de originele versie en de nieuwe naast elkaar werden vertoond. Daarnaast kwamen ook vele bekende karaktertrekken/uitdrukkingen voorbij, zoals “Have mercy!” & “Cut it out!”. Echter deed het mij niet zo veel, aangezien ik Full House nooit had gezien…

Toch doorkijken
Aangezien ik op het moment niet al te veel sitcoms kijk, keek ik uiteindelijk toch door. Mede doordat collega’s er zo lyrisch over waren, maar ook omdat de serie al meteen een tweede seizoen kreeg. Daarom ging ik binnen mijn Facebookgroepen wat navraag doen en of ik het wel of niet zou moeten kijken. Eigenlijk zei iedereen dat ik moest beginnen met Full House, want dan is Fuller House veel leuker. Aangezien die echter niet op Netflix stonden, hield ik het bij de spin-off.

Wetende dat ik het origineel niet ken, heb ik toch de serie afgekeken. Hoewel ik alles waardeer wat erin zit voor de fans, moet ik bekennen dat ik de serie niet heel geweldig vind. Zo zijn de verhalen wat doorsnee, als ook de personages. Veel humor ligt voor de hand en voelt ook alsof het uit de negentiger jaren komt… Niet dat ik me niet vermaakt heb. Maar met een dierenarts die eigenlijk eerder een kind is, kun je mij niet overtuigen dat het een blijvende relatie zou worden. Voor de duidelijkheid: Ik heb het hier over de liefdesinteresse van DJ, niet over DJ zelf.

Terug in de tijd
Toch ben ik nog steeds van plan om Full House een kans te geven. Zeker omdat ik op werk nog steeds gek aan word gekeken, omdat ik het nooit heb gezien. Zelf ben ik echter ook erg benieuwd wat nou de magie is van die serie dat vrijwel iedereen om mij heen hiermee bekend is. Let wel: het gaat hier om 192 afleveringen :O. Aangezien ik een erg lange watch list heb van alle series die ik nog wil kijken, had het dus geen haast. Maar… Het begin is inmiddels toch gemaakt. Per 1 april is namelijk mijn functie binnen het bedrijf waar ik werk veranderd en als afscheidscadeau kreeg ik van mijn geweldige teamleiders en mede-senior het eerste seizoen van Full House. Dankzij hen kan ik daarom al na twee weken zeggen wat ik van seizoen één vind.

Hoe het begon
De allereerste aflevering was al meteen genieten. De kinderen zijn hier nog echt schattig en er is genoeg afwisseling in de onderwerpen door de leeftijdsverschillen. Daarnaast is het concept van drie mannen die voor drie meisjes zorgen zeker goed bedacht. Weliswaar leidt het tot enkele clichés, maar uit alle scènes blijkt dat het een serie is die om een onconventionele familie draait. Ook zie je dat de eerste aflevering van de sequel min of meer direct gekopieerd is. Hoewel de serie enigszins gedateerd is, alleen al op basis van de kapsels, kleding en onderwerpen, kan ik er nog zeker van genieten.

Niet iedere aflevering is even leuk, maar ik moet bekennen dat als het om Stephanie en Michelle draait, het verdomde schattig is. Niet alleen dat, maar ook veel momenten tussen de (stoere) mannen en de jonge meiden zijn erg aandoenlijk. Overigens moeten ze volgens mij een geweldige hoeveelheid aan stockmateriaal hebben opgeslagen van de vroege jaren van de Olson’s. Want veel van hun scènes zijn ofwel erg goed getimed, of die tweeling was zo jong al zo goed in hun acteerwerk qua timing. Hun reacties op alle bizarre situaties zijn goud waard. Daar staat echter tegenover dat veel van de speeches er erg dik bovenop liggen en je daardoor het gevoel kunnen geven dat je naar een after school special aan het kijken bent. Dat moet dus even voor lief worden genomen. Maar over het algemeen doet deze serie het na inmiddels bijna 30 jaar nog altijd even goed.

Ook al heb ik de rest nog niet gezien, ik kan met zekerheid zeggen dat ik die zeker zal gaan kijken. Het tweede seizoen van de sequel daarentegen is nog minder zeker… Zeker nu ik het kan vergelijken met het origineel ben ik van mening dat om een of andere reden de formule van drie mannen met drie meisjes beter werkt, dan andersom.

Xoxo,

Immy.