Misschien ben ik de enige, maar rond de vakantieperiode krijg ik zin om films te kijken die zich afspelen in landen die ik nog wil bezoeken. Zo zag ik laatst To Rome With Love. Een film waardoor je meteen verlangt naar een bezoek aan Italië. Maar wat viel die film tegen…
Meestal hou ik wel van het werk van Woody Allen; zijn aparte personages, rare dialogen en de bizarre dingen die de personages meemaken. Maar met To Rome With Love had Allen het iets te hoog in zijn bol. De film had te veel verhaallijnen die niet genoeg wisten te boeien en daarnaast was er in vrijwel iedere relatie sprake van overspel. Blijkbaar is dat de manier waarop Allen Rome ziet. Gelukkig zijn er betere films die zich in deze eeuwenoude stad afspelen. Neem bijvoorbeeld Roman Holiday, When In Rome, of ja, zelfs die Lizzy McGuire film is nog beter. Wat deze films goed doen, is de sfeer van Rome weergeven zonder te veel te willen vertellen. Iets wat Woody Allen in andere films wel perfect deed.
Neem nou Vicky Cristina Barcelona. Een stad vol kunst en kunstenaars, met opvliegende en sensuele personages zoals verwacht wordt van Spanjaarden. Heerlijke acteurs als Penélope Cruz, Scarlett Johansson, Javier Bardem en Rebecca Hall laten je meegenieten van hun vakantie en de avonturen die zij beleven. Een andere film is Scoop. Deze film speelt zich af in Londen (net als de Allen films Matchpoint, Cassandra’s Dream en You Will Meet A Tall Dark Stranger). Het neurotische karakter van Allen, een goochelaar, was hier nog schattig en nieuw (in ieder geval voor mij). Johansson (ook de hoofdrol in deze film) is een aspirant journalist en werkt met Allen samen om een moordenaar te vinden. Tegelijkertijd valt zij als een blok voor Jackman (maar ja, in alle eerlijkheid, wie zou dat niet doen?). Dit alles escaleert heerlijk tot een grappig en mooi einde. Een leuke verrassing was de kleine rol van Anthony Stewart Head (Giles in Buffy the Vampire Slayer), die films naar mijn mening altijd weer een plusje weet te geven. Een heerlijke zomerse komedie die de straten van Londen ook nog wat aandacht geeft.
En dan is er de stad van de liefde, een Midnight in Paris. Over magische tijden waar iedereen wel in zou willen leven. Wie wil Picasso, Fitzgerald, Matisse, Hemingway en Degas nou niet ontmoeten? Dat is toch een droom(vakantie) die uitkomt! En dat tegen landschappen van Monet en Manet. Allen weet altijd wat extra’s te bieden in zijn films en doet de steden die hij bezoekt waarlijk eer aan (hier in ieder geval nog wel). Als je nog niet in Parijs bent geweest, dan weet je meteen waarom het de stad van de liefde en romantiek wordt genoemd. En als je er al wel bent geweest, dan herinnert deze film je eraan waarom je terug wilt. Midnight in Paris is nostalgie ten top.
Tja, het zal misschien wel aan mij liggen. Ik ben dan wel in Parijs geweest, maar toen was ik een jaar of acht. Dus daar staat me nog amper iets van bij. Maar Barcelona en Rome blijven droomplekken om naar op vakantie te gaan. Landen waar vrijwel al mijn vrienden al eens zijn geweest en waarmee de facebookpagina’s vol worden gepost… Zucht. Ooit zal het er van komen!! En tot die tijd, zal ik me blijven vermaken met heerlijke zomerfilms. Zoals de betere werken van Woody Allen.
Xoxo,
Immy.
GESCHREVEN DOOR
