Cineweek | Joker – gemengde gevoelens?
Gezien ik met mijn Cineweek blogs graag inspeel op een actueel thema is de release van Joker deze week natuurlijk het meest relevante onderwerp om te bespreken. Ik mag dan lang niet de enige zijn die hier nu een mening over heeft, maar de film puur en alleen vermijden om tegendraads te zijn is ook weer zoiets. Vandaar dat ik hieronder mijn eerste indruk van de film met jullie ga delen.
D’n Joker…voor velen een van de meeste interessante slechteriken aller tijden. Ik moet bekennen dat ook ik – als iemand die tot voor kort weinig met superheldenfilms had – het een enorm fascinerend personage vind. Waarom weet ik niet precies. Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat deze slechterik aan de ene kant zijn ”gestoordheid” volledig omarmt en (zowel van binnen als buiten) als pronkstuk draagt, maar anderzijds ook de nodige zelfspot kent. Al ligt het er natuurlijk ook aan wie hem vertolkt.
Het feit dat ik het juist leuk vind dat er door de jaren heen meerdere interpretaties van de Joker verschijnen zorgde ervoor dat ik ook benieuwd was naar die van Joaquin Phoenix. De eerste foto’s die van hem als de gestoorde clown verschenen wisten mij niet direct te overtuigen, maar toch raakte ik benieuwd naar het eindresultaat. Toen een paar maanden de eerste, laaiend enthousiaste recensies verschenen werd mijn nieuwsgierigheid zoals vanzelfsprekend nog veel groter en wilde ik de film direct zien. Als klap op den vuurpijl gaf de ‘one and only’ Yves Valkiers de film zelfs een 12/10. Heel leuk allemaal, maar dat zorgde ervoor dat ik bang werd dat hij voor mij ging tegenvallen. En ja, toen ik vrijdagavond uit de bioscoop kwam had ik gemengde gevoelens.
Allereerst moet ik zeggen dat ook ik het een goede film vond. Hij is gedurfd, strak in beeld gebracht en Joaquin Phoenix zet – zoals eigenlijk iedereen dat zegt – een Oscarwaardige prestatie neer. Toch waren er voor mij ook enkele noemenswaardige minpunten.
Zo was ik enigszins teleurgesteld over het feit dat Arthur aan het begin al ”gek” leek te zijn. Ik had namelijk een verhaal verwacht over een ”normaal iemand” die geleidelijk aan door zou draaien. Niet dat het perse slecht is als een film anders loopt dan je verwacht (integendeel zelfs), maar in dit geval stoorde het me wel een beetje. Daar kwam bij dat zijn gestoorde en met momenten onvoorspelbare gedrag ervoor zorgde dat ik het lastig vond om mezelf in Arthur te kunnen inleven. Ondanks dat ik de gevoelens van eenzaamheid en onbegrepenheid wel enigszins herkende kon ik mezelf verder niet echt met hem identificeren. Wat eigenlijk ook maar goed is 😉
Een ander puntje was dat de film op momenten wat subtieler mocht zijn. De verwijzingen naar Batman vond ik weliswaar geweldig, maar het lag er soms net wat te dik bovenop. En deze klacht komt van iemand die in andere films juist graag dingen duidelijk uitgelegd wilt hebben.
Daarnaast waren er ook een hoop pluspunten; de referenties naar Taxi Driver, het indrukwekkende camerawerk, de beklemmende sfeer en bovenal de alsmaar opbouwende spanning naar een angstaanjagend hoogtepunt. Ook was het feit dat Joker qua aanpak geheel anders is dan andere superheldenfilms maar zich toch in dezelfde wereld als Batman afspeelt erg goed uitgewerkt. Ondanks dat het met momenten dus net wat subtieler mocht.
Het mooiste vond ik eigenlijk nog dat, ondanks het feit dat veel mensen de film als grauw en humorloos afschilderen, ik toch een paar keer goed heb kunnen lachen. En zonder dat het ook maar enige afbreuk deed aan de ernst van de film. Al met al kun je zeggen dat ik het een enorm goede film vond, maar de torenhoge verwachten die ik had ervoor gezorgd hebben dat het eigenlijk alleen maar kon tegenvallen.
Als laatste wil ik jullie nog een fijne zondag wensen. Sandro Algra en ik gaan zo naar een vertoning van The King of Comedy, een van de films waar Joker zijn inspiratie uitgehaald heeft. Hoe ik deze film vond kun je volgende week lezen!
Martijn Pijnenburg