Recensie | 12 Strong (Sandro Algra)
Soms zie je een film die de volgende vraag bij je oproept: ‘Maakt men dit soort films überhaupt nog?’. Er zijn natuurlijk momenten waarin het publiek behoefte heeft aan een lekkere patriottistische oorlogsfilm als 12 Strong. Het verhaal draait om de dappere Amerikaanse soldaten die de eerste schoten losten in de Afghaanse oorlog. Bedenk: de World Trade Centre in New York is aangevallen en de hele westerse wereld is in rep en roer. Osama Bin Laden, de man die iedere vrije burger zou willen lynchen, laat zich nog steeds niet pakken. En daarom hebben we zin om af en toe te ontsnappen naar een wereld met een ongenuanceerd beeld van goed en kwaad. Zijn dergelijke films in het post-Bin Laden tijdperk nog wel effectief, of heeft het huidige politieke klimaat ons te cynisch gemaakt voor onschuldige feel good oorlogsfilms? In plaats van een doorsnee recensie te schrijven waarin ik mijn eigen mening geef heb ik maar besloten om gewoon het hele plot van de film hier te beschrijven, zodat je voor jezelf kunt bepalen of dit het kijken waard is. SPOILER WAARSCHUWING: Als je nog nooit een oorlogsfilm hebt gezien en het nieuws van de afgelopen 17 jaar nog moet inhalen zul je wellicht een aantal verassingen tegenkomen in dit verhaal.
Titel: 12 Strong
Regisseur: Nicolai Fuglsig
Scenario: Ted Tally, Peter Craig, Doug Stanton
Cast: Chris Hemsworth, Michael Shannon, Michael Peña, Navid Negahban, Trevante Rhodes
Speelduur: 130 minuten
Genre: Actie, oorlog, drama
Release: 1 februari 2018
SPOILER WAARSCHUWING
Did we get ‘em?
Het is 11 september 2001, en de hele wereld kijkt toe hoe de bloedigste terreurdaad op Amerikaanse bodem wordt gepleegd. Kapitein Mitch Nelson (Chris Hemsworth), geliefde vader en echtgenoot maar bovenal trouwe militair, ziet dit allemaal gebeuren vanuit zijn huiskamer in zijn ranch. Als een speer vertrekt hij naar zijn militaire basis voor toestemming om met zijn oude eenheid te mogen vechten. Eerst zal hij het op moeten nemen tegen de lokale bureaucratie. De meeste bevelhebbers moeten niks hebben van deze testosteron gedreven heethoofd en zijn plan om de Taliban binnen 3 weken te verslaan. Eén enkeling ziet echter wel de potentie in de naïeve wilskracht van de jonge kapitein. Hij is als onervaren jongen immers de enige die de chaotische situatie ziet zoals het is. Met zijn twaalfkoppig peloton wordt hij naar Afghanistan gestuurd, maar niet voordat elke man nog een avondje door kan brengen met zijn gezin. En zo belooft ook Mitch zijn vrouw dat hij weer thuis zal zijn om Kerstmis te vieren.
BRAAAM luidt de Inception hoorn wanneer de Chinook helikopter richting niemandsland vertrekt. Kapitein Nelson en zijn assistent Warrant (Michael Shannon) ontmoeten de Afghaanse krijgsheer Abdul Rashid Dostum (Navid Negahban). De Amerikanen mogen met hun bommenwerpers dan wel heer en meester zijn in de lucht, maar op het land is Dostum de baas. Nelson en Dostum zullen elkaar maar moeten vertrouwen om een vuist te maken tegen de gevreesde Talibanleider, die met tien keer zoveel mankracht terugvecht. Dostum is echter nog niet onder de indruk van dit groentje, aangezien hij niet in bezit is van ‘moordenaarsogen’.
En wie is de Talibanleider tegen wie Kapitein Nelson en zijn Dirty Dozen het op zullen nemen? Het betreft de naamloze slechterik van de film (Saïd Taghmaoui). In zijn eerste scene toont hij al zijn wreedheid door een jonge moeder voor de ogen van haar dochters te executeren. Dat het uitschakelen van deze schurk de hoogste prioriteit heeft is een no-brainer voor de Amerikanen. Maar Generaal Dostum heeft ook zijn eigen agenda. Hij helpt de Yankees met het uitschakelen van de Taliban, maar niet als dat betekent dat hij op deze manier territorium zal moeten winnen voor andere krijgsheren die hij als politieke rivalen ziet. Kan Nelson wel op hem rekenen?
Na een reeks gevechten zien we een verbroedering ontstaan tussen de Amerikanen en hun Afghaanse bondgenoten. Nelson vindt op het slagveld zijn moordenaarsogen, en daarmee het respect van Dostum. Sergeant Ben Milo (Trevante Rhodes) ontwikkelt op zijn beurt een grote broer-relatie met een Afghaanse kindsoldaat. Hij geeft het jongetje snoep en leert hem ook honkbal spelen.
De dag van de beslissend slag is aangebroken, het is nu erop of eronder. De twaalf soldaten lijken wel ridders van de ronde tafel als ze te paard de vijand te lijf gaan, enkel gewapend met machinegeweren en luchtsteun. Om de spanning verder op te bouwen heeft generaal Dostum de Amerikanen op dit punt in de steek gelaten. “NEEEEE!” schreeuwt Nelson wanneer Warren getroffen wordt door een zelfmoordaanval. Maar net wanneer de hoop verloren lijkt keert Dostum terug, die zojuist zijn egoïstische motieven aan de kant heeft gezet voor zijn kameraden. Samen stormen ze af op de vijandelijke linies, en de kogels vliegen langs hun hoofden. Het is alsof God de mannen en hun paarden onkwetsbaar heeft gemaakt. Dostum jaagt persoonlijk een kogel door de kop van de leider, en daarmee is het grootste verlies van de Taliban en al-Qaeda aller tijden een feit.
“Hebben we ze te pakken gekregen?” vraagt Warren. Met tranen in zijn ogen antwoordt Nelson: “Ja, we hebben ze!”. De zwaargewonde Warren wordt overgevlogen naar een ziekenhuis, en zal net als zijn 11 collega’s Kerstmis kunnen vieren met zijn gezin. Dostum maakt carrière in de politiek en wordt de huidige vice-president van Afghanistan. En Nelson neemt afscheid van zijn Afghaanse vriend. Onaangekondigd keert hij terug naar zijn ranch, waar hij zijn vrouw en kinderen opwacht voor een grote verassing.
De supersoldaten
“Nou!” zul je nu denken “wat goed dat Chris Hemsworth die Taliban er flink van langs heeft gegeven! Heeft die oorlog echt maar drie weken geduurd…?”.
Ik herinner me hoe American Sniper van Clint Eastwood enkele jaren terug als oorlogspropaganda werd bestempeld: het zou de Amerikaanse troepen verheerlijken en de vijand demoniseren. Er zijn wel degelijk argumenten te bedenken voor die mening. Maar wat die film nog had was een sterk uitgewerkte hoofdrol. Ik zag in de hoofdpersoon nog een mens in plaats van een onverslaanbare halfgod. Dit maakt het toch wat unieker dan het generieke spektakel genaamd 12 Strong. In feite kijk je 2 uur lang naar strak in beeld gebrachte explosies en elke achterhaalde cliché die je zou verwachten in een parodie op het oorlogsgenre. En ik geef toe dat ik het verhaal een beetje heb aangedikt en hier en daar wat clichés eraan heb toegevoegd. Maar kun jij met zekerheid zeggen over welke het gaat? Zo niet, dan heb ik mijn punt gemaakt.
En ik wil hoe dan ook niet respectloos overkomen richting alle mensen die deel hebben uitgemaakt van de eeuwig durende Afghaanse oorlog. Natuurlijk hebben veel mensen geleden onder het Taliban regime, en ik weet zeker dat deze Amerikaanse soldaten een eervolle rol hebben gespeeld in dit conflict. Maar als je Thor en Generaal Zod in rollen stopt waarin ze voortdurend macho one-liners naar elkaar toe schreeuwen dan zullen we deze dappere soldaten enkel zien als filmpersonages.
★½☆☆☆
Sandro Algra
GESCHREVEN DOOR
